Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Mijn verleden, mijn waarheid

"Wat een timing", lachte George, toen ik de hospitaalvleugel mocht verlaten. "Net voor een weekend!" Ik lachte naar hem en keek daarna naar Ginny, maar die keek niet terug. Dan keek ik naar Fred, ook die keek niet terug.

Ik stond op om naar Fred toe te gaan, maar die zette zich recht en liep naar boven ik keek naar Ginny en ook zij verliet de leerlingenkamer. Ze hadden gepraat besefte ik. In het verloop van de volgende dag zag ik ze niet en tijdens de training durfde ik niet met hun praten.

Het gebeurt dacht ik. Ze vertelden het niet aan de anderen, maar spraken ook niet meer tegen me, ik raakte ze kwijt.

De volgende morgen werd ik vroeg wakker en kwam Leo tegen in de leerlingenkamer, hij verzekerde me dat de tweeling nog sliep. Ik ging naar hun kamer, George sliep, maar Fred keek me verbaasd aan. "Vermijd je me, Fred?" vroeg ik hem zonder rond de pot te draaien.

"Nee."
Ik staarde hem doordringend aan.

"Ginny heeft me verteld dat ze het weet." Ik wendde mijn blik af en knikte.

"Ze accepteert het zoals ik dat doe, Joanne. Voor jouw kant, niet voor die van hem. Wat ga je nu doen?"

"Ik weet het niet..echt niet."

"Je kan voor de makkelijke weg gaan, waar je veel pijn van zult hebben, of je kan de moeilijke weg kiezen en jullie liefde kan helemaal uitbloeien."

"Dat is een beetje contradictorisch.."

"Maar dat zijn de opties", lachte hij. "kijk Joanne, als je hem echt graag ziet, moet je het doen, hoe hard wij hem ook haten. Ik zal je keuze aanvaarden, maar als hij je ooit kwetst, is hij nergens veilig."

"Bedankt, Fred."

"En als je ooit uiteengaat, ben ik er voor je." Ik keek hem even aan. "Een andere reden dat ik hem niet kan aanvaarden is omdat ik jaloers ben, Joanne."

Ik kon mijn verbazing niet verbergen en hij grijnsde.
"Geen zorgen, ik ben heel blij om je beste vriend te mogen zijn", zei hij met een knipoog. Hij zag mijn vewarring, maar haalde zijn schouders op. "Dat veranderd niks hoor."

"Dat verandert net heel veel", antwoordde ik, plots heel schuldbewust.

"Neen," Hij nam mijn hand vast "dat doet het niet, ik wil dat je gelukkig bent, Joanne."
Ik sloeg mijn armen om hem heen.

"Jij bent zo'n geweldige kerel. Jij verdient het ook om gelukkig te zijn."

"Dat ben ik ook, echt! Toen we na de kerstvakantie terug kwamen was het me voor het eerst duidelijk dat je misschien op een andere jongen zou vallen. Ondertussen heb ik er vrede mee." Deze bekentenis van Fred zou me nog weken achtervolgen.

De daarop volgende week verliep verder relatief normaal. Op een avond liep ik rond het meer om mijn gedachten te ordenen

"Hey", klonk het achter me, ik schrok zo hard dat ik bijna het meer in sprong. Ik draaide me om en keek Draco aan. "Wat doe je hier?" vroeg hij.

"Wandelen." Ik merkte dat hij gerend had om me in te halen.

"Rond het meer?"

"Hier heb ik tijd, ruimte en rust om na te denken."

Hij knikte en we liepen samen verder, in dat moment besloot ik hem Fred's bekentenis niet te vertellen. Als we zeker uit het gezichtsveld van de school waren sloeg hij zijn armen om me heen en kuste hij me. We lachten en liepen verder. Toen ik terug in de leerlingenkamer was, was ik verbaasd dat Ginny me riep.

"Houd je echt zoveel van hem?" siste ze.

"Sorry?"

"Malfidus! De rest heeft ook het recht om het te weten!"

"Ja dat weet ik, maar het is niet bepaald makkelijk..."

"Makkelijk genoeg om hem te kussen of niet soms?"

"Ginny!"

"Als je hem kan kussen, moeten je vrienden het weten."

"Ik weet het."
Ze trok een wenkbrauw op, maar knikte dan en liep naar haar slaapvertrekken.

Vrijdagavond kwam een eerstejaartje me vertellen dat ik naar professor Perkamentus moest gaan. Daar aangekomen begroette het schoolhoofd me hartelijk.
"Ah juffrouw Dhanes, kom er in, ga zeker zitten!"

"Dank u"

"Goed ik neem aan dat professor Anderling je al heeft aangesproken over het WK?" Ik knikte. "Wel, ik heb de organisatie geschreven. Ze willen het team wel eens zien en zo, maar het is redelijk zeker dat jullie mogen meedoen. Zorg dat je alstublief dat je zeven griffoendors hebt die je daarin willen volgen."

"Dat zal wel lukken", lachte ik.

"Mooi! Een ander vraagje dan, hoe gaat het het met je?"

"Sorry?"

"Wel ja, we zouden bijna vergeten dat je hier eigenlijk een nieuwkomer bent."

"Oh ja. Goed ik heb zeer aangeame vrienden en heel Griffoendor is eigenlijk best vriendelijk."

"Oh, Joanne. Ik geloof dat Severus je ook nog even wil spreken." Ik keek hem even verbaasd aan. Je mag hier even wachten. Hij is op weg naar hier. Terwijl hij dat zei ging de deur open en kwam Sneep binnen.

"Joanne, ik vrees dat Severus een bom van informatie op je wil loslaten." Ik keek naar Sneep die me diep in de ogen keek. Een rilling liep over mijn rug. Zijn blik had iets obsessiefs, krankzinnig bijna.

"Gaat dit weer over dat ik niet echt een Dhanes ben?" vroeg ik. Want naast de andere drama had dat ene zinnetje aan me geknaagd. Sneep knikte.

"We hebben dit grondig onderzocht én geverifiëerd bij je vader, maar die wou er liever niet bij zijn", ging Perkamentus verder en hij maakte me nu een beetje bang. "Joanne, Henry Dhanes is niet je biologische vader." Voor ik kon reageren ging hij verder. "Ik snap dat het moeilijk is, maar ik beloof je dat we je tot het kleinste detail kunnen uitleggen waar je vandaan komt."

Ik schudde ongelovig mijn hoofd. "Heather Oostkamp was wél je moeder en ze was met Henry getrouwd", ging Sneep nu verder.

"Rustig Severus, laat haar deeltje per deeltje verwerken", waarschuwde Perkamentus hem.

"Nee", antwoordde ik meteen en ik keek naar Sneep. "Vertel!"

Heather raakte pas zwanger toen ze zich al maanden bij de Heer van het duister had aangesloten. Je was twee maanden oud toen ze even bij haar zinnen kwam. Ze zocht Henry op en vertelde hem over haar kind. Hij beloofde ervoor te zorgen alsof je van hem was. Pas maanden later moest hij haar doden. Haar mentale toestand was sterk achteruit gegaan sinds ze je afstond. Haar trouw aan de Heer werd opnieuw sterker."

"De rest van het verhaal ken je", kwam Perkamentus tussen. Ik was overweldigd en toch vroeg ik: "Wie is mijn vader?"

"Joanne, ik denk dat je beter eerst dit ni..."

"Nee", onderbrak ik Perkamentus. Ik keek hem recht in de ogen en herhaalde mij vraag. "Wie is mijn vader?"

Het bleef even stil en toen klonk Sneeps lage stem door de ruimte: "Ik"
Ik bleef even naar Perkamentus kijken, die mijn reactie probeerde te peilen. Dan draaide ik me naar Sneep.

"Jij?" Het ongeloof was duidelijk hoorbaar. Hij slikte en kwam op zijn knieën voor mijn stoel zitten.

"Joanne, je moet begrijpen dat ik niet wist waar je was. Ik wist destijds niet eens dat Heather getrouwd was. De naam Dhanes zei me niks, pas toen ik..."
Ik legde hem het zwijgen op door mijn hand op te heffen. Ik schudde weer mijn hoofd.

"Joanne", probeerde Perkamentus. Ik stond recht en hij zweeg.

"Ik moet morgen vroeg op en moet dan helder kunnen denken", zei ik, waarop ik de twee mannen in het kantoor achterliet.

IK KRIJG HEEL GRAAG REACTIES:) WE ZIJN NU BIJNA HALFWEG HET VERHAAL 😏💖