Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Alles uit me weg

Bellatrix had de deur geopend en daarmee was duidelijk dat er een hevige strijd bezig was. Uitzinnig van woede staarde Voldemort me aan.

"Heer!" riep bellatrix weer en Voldemort plaatste zijn toverstok tegen zijn arm om versterking te roepen. Severus had in minder dan een seconde zijn stok getrokken, maar Bellatrix had hem meteen ontwapenend en vuurde nu nog spreuken op hem af.

Ik wilde haar achterna gaan, maar Voldemort kwam met zijn stok in zijn hand op me af. Zijn blik voorbij een menselijk stadium van waanzin. Ik greep mijn stok terwijl ik Draco mee achteruit trok. Had ik zijn hand niet meer vast gehad was dit misschien anders geweest.

"Crucio!" riep Voldemort en ik zette me schrap. "Protego!" riep ik, te laat. Verblufd merkte ik dat zijn vloek me niet geraakt had en de tijd sloop plots heel traag. Het leek seconden lang te duren vooraleer ik het besefte.

Zijn vloek was niet op mij gericht. Daarom was het niet mijn stem die door de ruimte galmde. Niet mijn lichaam dat kronkelend op de grond viel. Zijn vloek was gericht op Draco.

Ik had hem niet voor de gek gehouden, hij wist goed dat Draco mijn zwakke plek was. Ik probeerde spreuken op hem af te vuren, maar dat haalde weinig uit.

"Stop!" schreeuwde ik hem uiteindelijk toe, maar hij lachte. Met de simpele beweging van zijn stok vloog Draco naar het twaalfmeterhoge plafond. In de gang hoorde ik de stemmen in de strijd.

"Paralitus!" schreeuwde Hermelien.

"Reducto!" klonk Ginny.

"Expelliarmus!" hoorde ik Harry.

"Paralitus" klonken Fred en George samen. En ik probeerde me aan hun aanwezigheid op te trekken.
"Liefde is een zwakte, Joanne", spuwde Voldemort minachtend. Om zijn woorden kracht bij te zetten, bewoog hij zijn toverstok naar de andere kant van de ruimte, waardoor Draco er tegen de muur gegooid werd, daar zakte hij kronkelend tegen de grond.

Zijn kreet was moeilijk te weerstaan. Ik besefte dat de enige manier om hem hier uit te krijgen mogelijk was door Voldemort ongelijk te bewijzen. 

"Hij heeft me verraden, dat was bewijs genoeg."

Draco vloog weer naar de andere kant nog steeds schreeuwend en kronkelend van de pijn.

"En jij hebt mij verraden", antwoorde Voldemort kil.
"Wat wou je daaraan doen dan?" treiterde ik, het was nog maar net over mijn lippen of ik besefte dat ik te ver was gegaan.

Het flinterdunne koordje waar ik al de hele tijd mee speelde had ik nu doorgeknipt. Eén seconde van zelfvoldaanheid had de uitkomst bepaald. En de seconden die daarop volgde was ik niet meer dan een toeschouwer, machteloos.

Voldemort hief Draco weer op naar het plafond. Draco keek me zwak aan en zijn lippen vormde één enkel woord: "Sorry"

De pijn die in zijn gezicht te lezen was, was meer emotioneel dan fysiek. Ik schudde mijn betraande gezicht en besefte dat ik er niks meer aan kon doen. Voldemort was vastberaden in zijn krankzinnigheid.

"Stop", gilde ik nog, met niet meer dan een zelfvoldane grijns als antwoord:  "Zie je wel? Zwak!"

"Nee, stop", fluisterde ik nu zwakjes. Ik stond onder Draco en zijn betraande ogen tuurde in de mijne, maar mijn ogen flitsten over en weer in angst en paniek.
"Stop", gilde ik weer, mijn kracht om te roepen haalde ik uit de pijn die ik voelde.

"Ik.." klonk het van boven me. "hou v..je" hij slikte van pijn en kon zijn zin niet meer vervolgen.

Voldemort had hem gelost en Draco kwam nu naar beneden gevallen, ik stond klaar om hem op te vangen. Net als mijn vingertoppen hem bijna raakten, veranderde Voldemort hem weer van richting.

Waardoor Draco hard naast me op de grond smakte.
"Draco!" riep ik, terwijl ik me op mijn knieën naast hem liet vallen.
"Neeneenee", fluiserde ik, ik draaide hem om en mijn betraande ogen zochtten de zijne.
"Zo is het altijd geweest Joanne, zo zal alles voor je zijn, net buiten je bereik", lachte Voldemort uitzinnig.

Terwijl ik snikkend de haren uit Draco's gezicht streelde, maakte hij schokken zijn zin af: "zal ik..altijd..doen" 

Hij schokte van de pijn. "Draco? Draco blijf alsjeblieft bij me.."

"Joanne?" zei hij zwak en ik suste hem en drukte mijn lippen tegen dezijne. "Het is ok, Draco." Ik keek Draco in zijn ogen en hij gaf me een zwak lachje, wetende dat ik het hem vergaf en dat ik van hem hield.

Ik had niet gehoord hoe Voldemort dichter kwam, maar ik lostte Draco's blik niet toen zijn stem boven me klonk.

"Avada Kedavra!"

Zijn blinkende ogen werden glazig en tranen stroomde uit de mijne. Ik legde snikkend mijn hoofd op zijn borst. Zijn hand had mijn arm stevig vast gehad en viel nu levensloos op mijn schoot.

Voldemorts schelle lach hoorde ik niet, dat hij op me zou afkomen om mij ook te vermoorden gaf me ook niet, maar hij wou me met mijn pijn laten leven, want hij keerde me de rug toe om met zijn échte vijand te gaan strijden.

Ik had altijd gedacht dat als je geliefde vermoord werd je een onmiddelijke woede zou voelen, en wraak zou eisen, maar ik voelde enkel een leegte. Ik zag Draco graag, sinds de eerste keer dat ik hem zag had ik hem gemogen.

Dat was nu bijna twee jaar terug. Hij lag er emotieloos bij en schokte door mijn snikken. Ik zou nooit verrast worden door een toevallig ontmoeting, ik zou nooit meer zijn grijns zien. Nooit meer zijn mooie lieve ogen. Hij zou nooit mijn brief lezen.

Ik zou er mee moeten leven dat hij veel te jong gestorven was, door mij. Door mijn seconde van onverschrokken zelfvoldaanheid. Ik huilde steeds sneller en luider. Mijn gesnik weergalmde in de hoge lege ruimte.

Ik hield zijn lichaam vast, maar ik werd niet getroost door zijn sterke armen. Een andere sterke hand trok me opzij, weg van mijn mooie lieve Draco. Freds armen sloten zich om me heen terwijl zijn ogen geschrokken op Draco's gezicht bleven hangen.

Met zijn rechterarm hield hij me vast terwijl zijn linkerhand Draco's ogen zachtjes sloot. Hij bleef even zitten met zijn armen om me heen en verwilderd van de schrik. Dan stond hij op, hij trok me recht en nam me mee naar de gangen waar nog steeds, ondanks de dood van een mooie jongen, een gevecht aan de gang was.