Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Elkaar waardig

Op weg naar de kerkers donderdagavond stond Draco me op te wachten. Ik keek snel rond en wierp me dan in zijn armen, eindelijk. Sinds ons duelleermoment die ochtend had ik zo verlangd om hem gewoon te omarmen en te kussen.

"Waarom ben jij hier?" bermerkte ik toen ik hem losliet.

"Sneep's visie op het partnerwerken en nablijven verband", lachtte hij. "Dat en het feit dat ik ik er echt nood aan had om jou te zien." Ik drukte mijn lippen nog even tegen zijn lippen.

"Dan zullen we maar eens gaan horen wat Sneep te zeggen heeft zeker?"

Hij nam mijn hand en we liepen naar de kerkers. Toen we op de deur klopte klonk een inmiddels gekende stem "Binnen...Ah Joanne! Ik ben blij dat je gekomen bent!"

Naar Sneeps normen zag hij er ook soort van gelukkig uit, hij lachte niet, maar hij had een schittering in zijn ogen.
"Maar..." Zijn ogen werden weer donker en koud. "Ik moet naar professor Perkamentus, Kan je morgen komen?"

"Uh..We hebben wel training", antwoordde ik onzeker, ervan overtuigd dat dat hem niks kon schelen.
"Ja natuurlijk, volgende week dan?"

"Ok", antwoordde ik verdwaasd.

"Heel goed. Draco, jij hoeft niet perse mee te komen hoor. Het is geen straf."

Hij liep langs ons om naar het kantoor van het schoolhoofd te gaan. Wij keerden ook terug richting de trappen.

"Volgende week..?" vroeg ik, nog steeds een beetje verward.

"Ik kom", antwoordde hij. Ik glimlachtte en liet me in zijn armen glijden. Hij kuste mijn voorhoofd en keek dan in mijn ogen. Zijn ijsblauwe ogen stonden teder en vol verlangen.

De volgende dag bracht ik bijna mijn hele dag door met de tweeling en Leo. Het voorlaatste uur had ik echter Verdediging van zwarte kunsten. Ik kwam altijd als eerste Griffoendor aan, omdat de anderen van de astronomietoren kwamen.

De Zwadderaars waren er meestal wel vroeger. Ik bleef altijd een beetje op een afstandje wachten, om Draco te bekijken. Vaak entertainde hij de hele klas. Ik betrapte mezelf er op dat ik soms lachtte met iets waarmee ik normaal nooit zou lachen. Het voelde vreemd, soms haatte ik die Malfidus. Diep in mijn gedachten verzonken, schrok ik op van een stem achter me.

"Hoi Joanne"

"Hey jongens!"

"Je schrok?" zei Harry

"Ik was in gedachten verzonken", lachte ik.

"Ok dan" zei Ron met een voor hem typerende uitdrukking. Met zijn wenkbrauwen hoger opgetrokken dan voor de meeste mensen mogelijk is, keek hij naar de grond.

Rons vertrouwen in mijn mentale gezondheid had een deuk gekregen sinds mijn uitbarsting. Ik nam het hem niet kwalijk.

Iets later gingen we het lokaal binnen. Ik glimlachte even toen Draco subtiel mijn hand raakte, terwijl we door de deur binnen gingen.
"Klaar voor de vernedering, Dhanes?" siste hij, zodat niemand op onze handen lette.

"Jij?" kaatste ik terug.

"We gaan een beetje moeilijkere duels doen," begon de professor "maar eerst moet ik nog een paar wijzigingen doen in de patners. Jullie beginnen als vorige les en dan kom ik rond om te kijken waar het nog niet compatibel is."

De klas begon, maar ik was nog niet geconcentreerd als Draco al een ontwapeningsspreuk op me af stuurde, ik verloor mijn evenwicht en viel op de grond. Draco zat binnen de seconde naast me.

"Sorry" fluisterde hij, maar dan sprong hij recht en zei hij uitdagend: "Misschien zoek je beter een zwakkere tegenstander voor Dhanes."

Hij had een minachtende blik, maar stak zijn hand naar me uit. Ik speelde het spel mee en sloeg zijn hand weg. Ik stond op, wetende dat ondertussen de hele klas de conversatie volgde. Ik nam mijn stok, sneller dan ik me ooit had kunnen voorstellen in aanslag en vuurde dezelfde spreuk op Draco af, dit keer was Draco niet voorbereid en viel hij om.