Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Plots onzeker

Langzaam stond ik recht en liep wezenloos naar de leerlingenkamer. Mayjin volgde me de trappen van de jongens slaapzalen op. Ik vergat te kloppen en opende de de deur van tweeling en Leo. Leo gilde en hij sprong in zijn bed. Ik schrok op en was heel even vergeten waar en waarom ik daar ook weer was. Ik excuseerde me snel en deed de deur weer dicht.

Dit gaf Leo de tijd om zich aan te kleden.
"Waarom ben je hier, Joanne?" vroeg George vrolijk, maar zijn grijns verdween, bij het zien van mijn gezicht.

Hij ging op het bed zitten en sloeg herhaaldelijk met zijn hand op de matras. Ik ging tussen hem en zijn broer inzitten en bleef stil. Na een tijdje keken de jongens elkaar aan en vroeg Fred voorzichtig: "Joanne?"

Ik nam diep adem en wou beginnen vertellen, maar in plaats daarvan begon ik te huilen. Leo was verdwenen, hij had begrepen dat dat best was.
"Hij..hij heeft het zonet uitgemaakt", snikte ik.

Georges troostende handen balde zich tot vuisten, maar Freds ogen waarschuwde hem. "Waarom?" vroeg hij.
Ik schudde mijn hoofd en barstte weer in tranen uit en iets later bedankte ik hen voor hun zorgen. "Gaat het wel?" Vroeg Fred en ik knikte "Ik moet gewoon wat slapen."

"Zeker dat je nu al terug naar Hermelien terug wel?" vroeg George en ik keek hem niet-begrijpend aan. "Je kan ook hier blijven, dan slaap ik wel hier op de grond of zo", vulde Fred aan. Ik sloeg hen beiden de armen om de hals: "Bedankt!"

Ik kreeg een T-shirt van Fred, die wel een jurkje voor me leek. Ik sloeg mijn armen om Freds hals en legde mijn hoofd op zijn schouder. Ik huilde en huilde. Iets later kwam Leo snel binnen en sloot de deur snel, vloekend op Hermelien.

"Joanne...Wil je...er over praten?" vroeg George voorzichtig. Het bleef even stil. Hoe kon ik dit uitleggen?

"Hij gelooft niet dat we een toekomst hebben samen."

Fred fronste. "En dat vindt hij nu? Maar een jaar geleden niet?"

"Ik heb gezegd dat ik niet wil wegvluchten van mijn vrienden", snikte ik.

George en Fred keken elkaar even verward aan. "Hij is bang", vulde ik aan. De jongens snapten het nog niet en meer dan 'Jeweetwel' moest ik niet zeggen. Freds ogen werden groot.

"Hij wordt ingelijfd?" vroeg George en ik knikte. "Hij denkt dat hij geen keuze heeft en dat we geen toekomst hebben als ik niet mee volg." Het was lang stil en Fred stelde voor dat ik ging slapen. Ik weet niet wat me overkwam, maar ik sloeg mijn armen om hem heen.

"Blijf bij me, Fred" fluisterde ik. "Laat me alsjeblieft nooit alleen." Hij sloeg zijn armen om me heen.

"Nooit, Joanne. Dat beloof ik."

Ik viel in slaap in zijn armen, wetende dat hij de beste vriend was die ik ooit gehad had of zou hebben.

De volgende morgen werd ik in Fred's armen wakker en voelde ik me veilig. Ik lachtte even naar hem: "Goedemorgen"
Hij lachtte voorzichtig terug. Ik voelde me meteen schuldig en hij zag het. Hij schudde zijn hoofd.
"Ik ben jouw beste vriend, dat is alles!"
Ik lachte hem dankbaar terug. Het was midden februari en ik voelde me barslecht en leeg. Niet door het weer, maar door het beeld waarnaar mijn geheugen me steeds opnieuw dwong te kijken.

Ik had nog nooit iemand meer gemist dan ik Draco nu miste. Ik dacht aan hem, aan zijn lach, zijn grijns, zijn ogen, zijn liefdevolle en tedere kussen en strelingen. Alles, elke seconde die we samen gespendeerd hadden kwam tot me terug.

We kleedden ons aan en dan volgde ik een beetje tegen mijn zin de tweeling naar de grote zaal. Later die middag zocht ik Severus op.

"Het spijt me, Joanne." Hij legde zijn hand op mijn schouder en vervolgde: "Hij heeft waarschijnlijk gelijk."

Honderden dingen had ik hier tegen in te brengen, maar ik was zo zwak nu, ik voelde me helemaal niet zo sterk als ik normaal altijd was. Hij trok me naar zich toe en sloeg zijn armen om me heen. Hoewel we wel al een band hadden opgebouwd was dit de eerste keer dat hij me vast nam.

"Het spijt me zo, meisje. Het is niet eerlijk", fluisterde hij en ik huilde.
"Ik moet nog een paar mensen op de hoogte brengen voor de training van start gaat", besloot ik uiteindelijk en ik vertrok naar de leerlingenkamer.

Daar ging ik bij Hermelien, Ron, Harry en Ginny zitten. "Draco...Draco en ik zijn niet meer samen", vertelde ik hen. De verwarring bracht weer tranen in mijn ogen, niet alleen had niemand het zien aankomen. Ze vonden het erg.

Als dit eerder was gebeurd hadden ze nooit zo gereageerd. Na hun verwarring kwam kwaadheid, het was duidelijk dat Draco snel terug 'Malfidus' zou zijn. Tijdens de training negeerde ik Draco zoveel mogelijk, maar ik zag wel dat hij er niet goed uit zag.

Ik zou hem zelfs genegeerd hebben toen hij van zijn bezem viel, maar ik was aanvoerder en kon dus niet anders dan de training afronden en hem naar de ziekenzaal brengen. Fred hielp me om hem weg te brengen. Onderwege mompelde Draco: "Weet je nog, Joanne. Hoe je me ooit zei dat we maar uiteen moesten? Ik was er zou kapot van. En nu doe ik het zelf."

"Is wel erg hard gevallen", zei Fred met opgetrokken wenkbrauwen.

Draco mompelde onverstoorbaar verder: "Ik weet zelf niet en of ik het wel kan, misschien moet je wat met die rooie beginnen. Misschien is dat makkelijker."
Hij was weer buiten bewustzijn en er rustte nu een ongemakelijke stilte tussen Fred en ik. We lieten Draco over aan de zorgen van madame Plijster en gingen douchen.

De week die erop volgde lachtte ik wel met de grappen van mijn vrienden, maar de wandelingen met Mayjin deed ik alleen. Tijdens die wandelingen werd ik overspoeld door mijn eigen emoties. Ik snapte niet hoe we nu wel van elkaar zouden kunnen wegblijven.

Toen het onmogelijk leek vonden we een manier en nu had hij beslist dat hij er niet meer mee door kon gaan. Ik voelde me zwak. Ik probeerde mijn blik van Draco af te houden, maar tijdens de lessen betrapte ik mezelf er op dat ik bijna constant naar hem zat te staren.

Dagen bleven voorbij gaan en ik verbaasde mezelf over hoeveel tranen er uit een mensenlichaam konden komen. Droogde het dan nooit uit? Toen de tranen dan toch op geraakte voelde ik me alleen nog slechter.

Het leed knaagde aan mijn botten en ik vergat bijna Ron's verjaardag, door steeds aan Draco te denken. Gelukkig had ik Mayjin en Fred. Fred was er altijd als hij er moest zijn. Hij luisterde als ik moest praten en wou ik dat niet dan was hij er steeds om me een knuffel te geven.

Ik had nauwelijks door dat Ron voor zijn verjaardag een T-shirt met de acht waarschuwingen kreeg van Fred en George. Ik ging minder bij Severus langs, toen hij op het eind van een les vroeg om even te blijven had ik er zelfs geen zin in.

"Hij wil je beschermen, Joanne."
"Beschermen? Ik voe me zwakker dan ooit, Severus! Alles is beter dan dit!" Sneep zuchte: "Geef het tijd, Joanne."