Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Zomervakantie

Weken waarin ik vele brieven schreef en met Mayjin speelde passeerden. Een gat vrat zichzelf in mijn buik. Een gevoel van hulpeloosheid overschaduwde me. Ik spendeerde de weken op mijn bed of in de tuin, denkend aan alle mooie herinneringen die ik ooit gehad had.

Een vreemd gevoel overkwam me als ik op mijn bed bleef liggen en die momenten bleef terugroepen. Ik besefte dat dit weken van depressie waren. Weken die aanvoelden alsof ik zachtjes aan stierf en daarbij mijn hele leven voor de geest haalde.

Eind juli naderde en mijn vader bracht me naar Het Nest. Molly en Arthur zaten in de Orde en ik was eerder in het Nest omwille van het plan dan dat ik op bezoek was.

We vierden Harry's verjaardag en niemand vond het erg dat Henry er ook was. Mijn vrienden waren nietsvermoedend en gelukkig, hun lachen deed me glimlachen, maar ik voelde me ver van gelukkig...

De eerste augustus kwam Perkamentus toe in het Nest. De enigen die nog niet wisten wat er aan de hand was, voelden nu wel dat er iets niet goed zat.

Perkamentus ging echter rustig zitten en dronk een kopje thee. Na een half uur was hij de enige die de spanning in het huis niet leek te merken. Dan stond Perkamentus op en stelde voor dat iedereen erbij kwam zitten. Er verschenen nog wat stoelen en iedereen ging nerveus zitten.

"Goed", zei Perkamentus tegen de Orde. "Jullie hebben nu wel gemerkt dat iedereen er is, dus ik neem aan dat de link naar Voldemort wel al gemaakt is? Wel dat is in ieder geval zo. Héél binnekort zal ons geliefde Joanne Het Nest verlaten en ons plan opstarten. Zoals velen van jullie al is duidelijk gemaakt kan noch ik noch Joanne daar al iets over zeggen."

Ik voelde onrustige en bezorgde ogen over mijn gezicht glijden, maar probeerde die te negeren. Perkamentus herhaalde delen van het plan die ik al duizende keren gehoord had.
"Zijn er vragen?" besloot hij na zijn uitleg over hoe iedereen die wou ook mocht meevechten. Hermelien stak twijfelend haar had op.
"Ja?"

"Hoe moeten we vechten, hoe moeten we Voldemort verslaan als Harry niet kan toveren?"

"Sorry!" Harry reageerde gekwetst.

"Nee ik bedoel, jij, Ginny, Ron... We zijn toch minderjarig, we mogen toch niet toveren buiten het schoolterrein."

Perkamentus glimlachte. "Heel slim, juffrouw Griffel. Voldemort is echter ook zo slim, of dom. Hij heeft zijn schuilplaats, via zijn mensen in het ministerie, dezelfde vrijstelling als Zweinstein gegeven, zodat de spreuken er niet geregistreerd worden."

Er klonken begrijpende geluiden en Perkamentus keek rond voor meer vragen. "Fred?"

"Professor, wat bedoelt u met Joanne zal het plan opstarten?"

"Ah Fred, zoals ik al zei is dat geheim. Ga het nu niet aan Joanne vragen, dat maakt alles gewoon moeilijker voor haar."

Na een half uur vragen beantwoorden, vaker niet dan wel, was iedereen uitgevraagd. De dagen die er op volgde kwam vooral Fred me vragen stellen. Ik wenstte dat Perkamentus langer had gewacht met het te vertellen en bleef Fred zeggen dat ik er niks over kwijt mocht. Dit was ook een reden geweest om hem in de vorige maanden op afstand te houden.

Vier augustus pakte ik mijn koffer, maar liet mijn geliefde dingen achter. Ik stak er een paar kledingsstukken in, wat nutteloze prullen en een brief.

Dan stak ik mijn koffer weg. Fred was binnengekomen en stelde dezelfde vraag als de voorbije dagen terwijl ik de koffer wegstak.

"Nee, Fred VERDORIE TOCH IK MAG HET NIET ZEGGEN!" schreeuwde ik en keek hem in zijn geschrokken ogen aan. Mijn stem werd weer zachter terwijl ik zei: "Het spijt me, Fred. Het kan echt niet. Hoe zeer ik het zelf ook wil."

Fred wendde zijn blik af, met een schorre stem zei hij dat hij er niet meer naar zou vragen en ik sloeg mijn armen om zijn hals.
"Het spijt me echt, Fred", zei ik veel kalmer.

Hij schudde geluidloos zijn hoofd terwijl hij me vasthield. "Kom je weer terug?"

"Ik beloof het, Fred. Wat kan me nou mogelijk bij jou weghouden?"

Hij liet me los een keek me doordringend aan.
"Is er een kans..."
Ik wendde mijn blik af, waarmee hij genoeg wist. Er was een kans dat ik niet terug kon komen. Dat ik er binnen twee dagen niet meer was.

Tranen stonden in zijn ogen en hij probeerde ze niet te verbergen. "Joanne", zei hij met schorre stem. "Ik wil je niet kwijt."

"Fred.."

"Ik hou van je, Joanne", zei hij met een krop in zijn keel. "Ik zie je doodgraag en ik wil je écht niet kwijt."

Mijn ogen flisten onderzoekend door die van hem. Hij had wel eerder bekend dat hij gevoelens voor me had gehad, maar dat was ondertussen meer dan een jaar geleden. Een jaar dat ik was samen geweest met Draco.

Hij schudde zachtjes zijn hoofd.:"Ik denk niet dat ik er ooit over heen kom, Joanne."

Tranen prikten nu ook in mijn ogen. Wat had alles veel makkelijker geweest als ik mijn oog nooit op Draco had laten vallen. Wat had ik gelukkig kunnen zijn met een topkerel.  Ik echter had mijn oog wél op Draco laten vallen en bijna twee jaar later zou die me nu op een schoteltje bij Voldemort afleveren.

Ik sloeg mijn armen terug om Fred heen. Ik durfde niks zeggen omdat mijn stem zou trillen en ik moest nog eventjes sterk zijn. Hij begroef zijn gezicht in mijn haar en begon stilletjes te snikken. Ik slikte en trok hem dichter tegen me aan.

Kon er echt nog zoveel misgaan als ik het hem nu zou vertellen? Wat zou ik me gesterkt voelen! Maar ik hield mijn lippen stijf op elkaar. Ik zei niks. In plaats daarvan deed ik iets wat mezelf verbaasde.

Ik trok me uit Freds armen en keek hem in zijn treurige ogen aan. Hij verstijfde terwijl ik mijn lippen tegen die van hem duwde, maar hij herstelde snel en kuste me gretig terug. Toen mijn lippen de zijne lostte keek hij me vragend aan en ik trok mijn schouders op.

"Voor het geval dat –", fluisterde ik en hij slikte moeilijk, maar knikte dan begrijpend en hielp me om mijn koffer naar beneden te dragen. Er heerste een onaangename spanning in het Nest, zoals het daar nooit geweest was.

Een tijdje later keek Perkamentus me aan, het was tijd. Iedereen wenstte me succes, zonder te weten wat ik zou gaan doen. Ik ging in het haardvuur staan en klemde mijn koffer tussen mijn benen. Met de ene hand nam ik Mayjins nekvel vast en met de andere nam ik brandstof.

Mijn ogen gleden nog even naar die van Fred en dan liet ik de brandstof vallen. "Dhanes plaats", riep ik. Ik zag een paar verbaasde gezichten, maar ik deed het precies zoals afgesproken, eens toegekomen thuis, reisde ik meteen door naar Villa Malfidus.

"Joanne!" Narcissa kwam blij op me afgebeent en omhelsde me. Er zat een treurige glans over haar ogen, maar ik deed alsof ik dat niet zag. Ik begroette haar en Lucius en liet me dan in Draco's armen ploffen.

"Hey Mayjin", zei hij enthousiast tegen de kwispelende hond. Ik had Mayjin thuis willen laten, maar dat had Perkamentus zelfs niet willen overwegen.

"Die hond is al een heel jaar overal bij jou geweest. Hij is als een schaduw, het kan echt niet zonder hem, Joanne. Hij kan je maar sterkte geven", had hij er nog aan toegevoegd.

Terwijl ik Draco Mayjin zag knuffelen besefte ik dat de oude man weer eens gelijk had gehad. Die dag liepen we samen in het huis, we speelden een beetje zwerkbal en genoten van elkaar. Zolang we bezig waren en lachten, leek het alsof er helemaal niks aan de hand was, alsof we alles konden vergeten en gewoon gelukkig konden zijn.

Als we een paar seconde stilte hadden, beseften we dat het helemaal niet zo was. Na het avondeten zei Lucius ons op tijd naar bed te gaan, "We moeten vroeg op morgen", verklaarde hij. Toen ik hem vragend aankeek, trok hij zijn wenkbrauwen op en fluisterde  opgetogen: "Verassing."