Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Et tu?

Toen ik binnenkwam in de grote zaal wierp ik een snelle blik over de Zwadderichtafel, waar Draco naar me zat te kijken. Ik ging aan de tafel zitten met mijn gezicht richting zwadderich tafel en keek naar Draco, zoals hij ook terugstaarde, alsof we beiden zaten te dagdromen en ik daaruit ontwaakte om eten rond te geven en te nemen.

Ik had snel gedaan met eten, ondanks het dagdromen. Ik stond op en zei dat ik naar de leerlingenkamer ging.

"Wat?!" zei George, vol ongeloof. "Hoe kan je nu al klaar zijn?"

"Ik had niet zo'n honger."

"Joanne, je hebt amper iets gegeten!" vulde Harry ongerust aan.

"Waarom zou ik altijd veel moeten eten, ik heb gewoon geen honger!"

"Je wordt toch niet ziek?" vroeg Hermelien.

"Nee verdorie! Bij Merlijns grootmoeders strakste boxershort! Waarom kunnen jullie me niet eens gewoon laten doen?!"

"We willen alleen maar..", begon Ron, maar zijn broer onderbrak hem.

"Ik ben ook klaar, kom op." Fred nam mijn arm vast en trok me mee uit de grote zaal. Ik voelde me slecht, slechter dan ooit te voren, ze waren bezorgd en ik loog tegen ze. Ik liet me wezenloos meetrekken.

"Bedankt, Fred", zei ik zodra we om de hoek waren, maar voor hij kon antwoorden schrokken we van een bekende stem achter ons.

"Ja zeg, bedankt, rooie."

"Wat is in hemelsnaam jou probleem?" reageerde Fred fel. Hij liet mijn schouder los en ging voor me staan met zijn stok in zijn hand.

"Tja wat is mijn probleem he? Misschien weet je vriendinnetje dat wel!" spuwde Draco en ik schrok van zijn aanval.

"Bol af, Malfidus! Ze is de enige Grifoendor die al vriendelijk is geweest tegen je, heb nu wat respect!"

"Respect?" De rest hoorde ik niet meer. Draco's woede naar Fred was me te veel geworden. Zo gauw als één traan erin sloeg om weg te glippen, volgden er snel anderen. Ik wou dit verstoppen, ik huilde nooit, niemand mocht dit zien! In een poging om mijn tranen te verstoppen, veegde ik met mijn hand door mijn gezicht.

Draco en Fred keken elkaar woedend aan, maar dan klonk Draco's bezorgde stem.
"Joanne?" Hoewel hij duidelijk bezorgd was, herkende ik een jaloerse en kwade ondertoon. Fred draaide zich om.
"Joanne! ..Ben je.. huil je nu? Wat is er nu?" Freds verwarring greep me mijn keel dicht dus schudde ik gewoon mijn hoofd.

"Joanne...", herhaalde Fred en hij gooide zijn armen om me heen, ook Draco kwam dichter.

"Ga weg, Malfidus", zei Fred bot.

"Ik denk niet dat je het begrijpt, Wemel", zei Draco rustig, zonder zijn gebuikelijke spot en ik voelde hoe hij naar me keek.

"Ja -- wat weet jij daar nu van?!"
Maar ook Fred had opgemerkt hoe serieus de Zwadderaar geworden was.

"Meer dan jij denkt."

"Wat? Arrogant dat je bent! Denk je dat je alles weet omdat ik zo stom was van haar een week bij jou te laten?"

"Niet helemaal, nee."

Ik wou iets zeggen, maar ik wist niet wat. De tranen bleven komen terwijl ik ergens kwaad werd dat ze over me spraken alsof ik een voorwerp was.

"Fred--" Fred keek onmiddellijk weer naar mij."-Ik denk dat hij het inderdaad wel weet."

In zijn gezicht las ik teleurstelling en pijn. Ik kon hem niet langer aankijken en wendde mijn blik naar de grond. "Wat?" vroeg hij en hij liet me los. Zijn gezicht een en al onbegrip.
"Ik - ik -" Mijn ogen gleden naar Draco voor hulp. Draco stapte, duidelijk tegen zijn zin, een paar stappen dichter.