Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Het leven gaat door

Na een lange nacht met slechts weinig slaap liepen we 's morgens naar de grote zaal. De hele school was nerveus en na het ontbijt vertelde Perkamentus ons dat we met behulp van viavia's naar Hongarije zouden vertrekken. Onze bezems en Zweinsteinoutfits waren al onderweg. De hele school verdween in kleine groepjes.

Het enthousiasme en de zenuwen waren bijna voelbaar. Aan de viavia keek Harry me even aan. Hij was gekalmeerd, zag ik. Mogelijk zelfs wat beschaamd. Toen we landden werd ik overweldigd door het prachtige landschap. De school bevond zich in een bergachtig gebied. Ze was maar half zo groot als Zweinstein en dat was vreemd als je bedacht dat deze school elk jaar meedeed aan het WK.

Ik liep even om Harry in te halen. Ik nam zijn schouder vast en hij draaide zich verbaasd om.
"Bedankt", zei ik terwijl hij woorden zocht. Hij lachtte een beetje knullig en knikte.

"Het wordt een van de moeilijkste dingen die ik ooit heb moeten doen. Maar ik overleef het vast wel", antwoordde hij, waarna hij Ron en Hermelien inhaalde. Ik bleef staan en liet me inhalen door mijn andere vrienden.

"Ja ik dacht net het zelfde."

"Ik heb het toch gezegd?"

"Geen slechte kerel, die Harry."

"Nee helemaal niet."

"Jongens, het is al goed!" lachte ik naar de tweeling, die teruggrijnzden.

We volgden de rest het schoolgebouw binnen. De hongaarse studenten leken verbaasd bij het zien van twee keer zoveel studenten, maar geen zwerkbalteam.

"Professor Perkamentus!"

"Professor Kàroly!" De twee mannen liepen op elkaar af en begroetten elkaar beleefd. De zaal van de school was veel te klein om iedereen binnen te laten. Professor Kàroly deed zijn leerlingen opstaan, waarna hij de banken wegtoverde. Zodat iedereen binnen kon staan.

Ik voelde bijna Perkamentus' schaamte toen de studenten van Zweinstein een kloof hielden tussen zichzelf en de Hongaarse leerlingen. Dit maakte dat alsnog niet iedereen binnenkon. Snel zette ik een stap naar voor en ik werd meteen gevolgd door mijn vrienden en dan de andere leerlingen. Nu kon iedereen er net binnen.

Perkamentus gaf me een klein lachje en ik haalde mijn schouders op. Ik stond nu vlak naast twee grote hongaarse jongens, wiens blikken over me gleden. Van mijn gezicht naar mijn voeten en terug. Ze keken elkaar grijnzend aan, maar die grijns verdween zodra ze Freds blik opvingen.

"Lieve studenten", begon professor Kàroly. "Vandaag zijn we samen in een nogal bevolkte zaal!", zei hij, glimlachend om zijn eigen woorden. "We worden vergezeld door Professor Albus Perkamentus en zijn school Zweinstein, school voor hocuspocus en hekserij. Zij zijn hier uiteraard voor de opening van het zwerkbal WK junior. Welkom professor!"

Perkamentus knikte hem ostentatief toe. "Ik denk dat dit het goede moment is om ons team aan jullie voor te stellen?" Kàroly knikte enthousiast en Perkamtentus vervolge: "Als eerste wil ik jullie onze aanvoerster voorstellen. Zij heeft ons naar dit WK gebracht."

De zenuwen gierden door mijn lichaam, hiervoor had hij me niet gewaarschuwd ! "Joanne Dhanes!" Zweinstein aplaudiseerde. Er waren nog genoeg afkeurende blikken, maar de meeste gezichten toonden een verrukt enthousiasme.

Met knikkende knieën liep ik naar de schoolhoofden. Ik kon zowat de verbazig van de Hongaarse jongens naast ons voelen. Alsof hij ervan genoot, deed Perkamentus me het team verder voorstellen.

"Hallo allemaal!" Ik lachtte even nerveus en door de zaal klonken begripvolle geluiden. "Wel zoals professor Perkamentus reeds zei, ben ik dus Joanne Dhanes. Ik ben aanvoerder en jager in de eerste ploeg. Net als Ginny Wemel.."