Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

De slang

Die avond liep ik achter Draco naar boven met Mayjin achter ons aantrippelend. Hij sloot de deur achter me en kuste me. Moest ik niet geweten hebben dat er iets was, zou ik het nu wel geweten hebben.

Zijn kus was intens, te intens. Zijn handen gleden over mijn heupen terwijl hij me achteruit duwde. Ik beantwoorde zijn kus met dezelfde nood, het gaf een gevoel van afscheid. Afscheid tussen twee geliefden, tussen tranen door. We stelden elkaar geen vragen over de tranen die over onze wangen blonken.

We hadden elkaar gemist, zo was het, er was geen verklaring voor nodig. Mijn rug kwam langzaam en zacht op het bed te liggen. Zijn lippen gleden naar mijn keel.

"Ik hou van je", ademde hij. Voor ik kon antwoorden, kusten zijn lippen de mijne weer. Die nacht was afscheid, een betoging van onze liefde, een intense 'afscheidsdans'. Ik had geen schaamte, het was de laatste keer dat ik dit huis zou binnen stappen. Mogelijk de laatste keer dat ik zo'n intens moment beleefde en al zeker de laatste keer dat ik de liefde zo kon voelen.

Zelfs al overleefde ik dit, dan zou onze relatie niet aanvaard worden. Ik wist wel beter dan te geloven in Perkamentus' idealistische oplossing. Draco zou meer dan voorheen de vijand zijn. Het was onmogelijk en dat wisten we allebei. Dit was een afscheid want na morgen was het gedaan voor ons.

De volgende morgen ontwaakte ik in Draco's armen. Lucius kwam ons wekken. Hij zag niet dat ik al wakker was. Ik deed mijn ogen meteen dicht en hoorde hem bij de deur staan, een tweede paar voetstappen klonk in de gang en het bleef even stil.

Dan hoorde ik het gesmoorde snikken van Narcissa. Blijkbaar waren ook Draco's ouders niet zo kwaadaardig als algemeen aanvaard. "Verman je!" siste Lucius zijn vrouw fluisterend toe.

Ik hoorde Narcissa wegbenen. Lucius schraapte zijn keel en klopte op de deur.
"Opstaan liefjes", zei hij en hij sloot de deur weer. Ik keek Draco aan en giegelde.
Hij grijnsde en zuchte: "Ik ben moe, hoe kan dat nu?"
Ik lachte ondeugend, zijn grijns verbreedde en hij kuste me. Ik hield zijn kus vast, bang dat het de laatste was. We stonden op en verfriste ons in de badkamer.

Nadat we beiden aangekleed waren, liepen we naar beneden. Het ontbijt was stil, Narcissa had hoofdpijn zei ze, het excuus voor de stilte. Ik vroeg me af of ze wisten dat ik het wist, of ze dachten dat ik werkelijk zo naïf was.

Iets later kondigde Lucius aan dat we bijna zouden vertrekken. Ik liep naar boven en kamde snel mijn haren. Ik nam het stukje spiegel dat Perkamentus me gegeven had uit de koffer. Ik keek er in en zag Perkamentus staan, achter hem stond de orde, met mijn vrienden klaar..

"We vertrekken hier", fluisterde ik en Perkamentus knikte.

"We geven je een half uur." Ik stopte het spiegeltje in mijn zak en legde de borstel op Draco's bed, met daarnaast een briefje.

Lieve Draco,

Ik hou zo veel van jou, met hart en ziel. Dat zal ik mijn leven lang blijven doen, ongeacht wat er gebeurd. Jij blijft voor altijd in mijn hart!

Veel Liefs,

Voor altijd jouw Joanne

Ik werd even onzeker, maar dacht aan mijn vrienden en ging vol moed naar beneden.

Zonder angst en wat vol vertouwen leek, stapte ik met Draco en Lucius in het haardvuur. Ook Mayjin ging mee, Narcissa bleef echter thuis. Zij was geen Griffoendor zoals ik, die met het hoofd omhoog het gevaar tegemoet stapte.

Zij had als echte Zwadderaar mij bespeeld. Dat dacht ze dan toch. Ik stapte met Mayjin uit het haardvuur, in een grote hoge, donkere plaats.

"Waar zijn we?" vroeg ik en ik was nu inderdaad blij dat Mayjin vrolijk naast me trippelde.
"Zal je wel zien", antwoordde Lucius koeltjes. Zijn gezeemzoete stem was verdwenen en ik keek naar Draco, maar die ontweek mijn blik.