Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

We slaan er ons wel doorheen

De volgende morgen kwam ik al terug van de grote zaal toen Fred, George en Leo vertrokken. Fred greep mijn schouder zacht vast.

"Goed geslapen?"
Ik knikte en hij schrok even toen ik dichter naar hem toe stapte. Hij herstelde zich en sloeg zijn armen om me heen.
"Bedankt Fred", zei ik zacht en gemeend. Ik legde mijn hoofd tegen zijn borst en zuchtte, ik was graag bij Fred, hij was er altijd voor me, hij deed me veilig voelen.

Fred streelde mijn haar en legde zijn kin op mijn hoofd. Even later liet ik hem los om naar de leerlingenkamer te gaan. Ik hoorde hoe George en Leo hem vragen stelde. Vragen die ik, noch hij konden beantwoorden.

Harry had al gegeten en zat in de leerlingenkamer. Ik had hem verteld dat Perkamentus ons verwachte en hij had maar één blik van mij nodig. Hij stond op en volgde me uit de leerlingenkamer.

Bij Perkamentus kreeg hij te horen dat ik een onderdeel van het plan was. Hoe dat precies ging zijn mocht hij ook niet weten. Ik was de afleiding en Harry de held, zoveel was voor ons beiden duidelijk.

"Je moet de afleiding blijven, hij moet weten dat het zal lukken, maar het mag hem niet te makkelijk zijn. Ik wil dat je samen blijft met Draco. Hij zal je vragen om naar hem thuis te komen, dat stel je uit. Je kan niet, hebt wat te doen...Dat houdt de aandacht lang genoeg en geeft ons tijd. Je zult Voldemort moeten bespelen, door Draco te bespelen", zei Perkamentus nadat hij Harry even had weg gestuurd.

Tranen prikten in mijn ogen terwijl ik besefte wat hij van me vroeg.
"Hij heeft het ook gedaan, Joanne."

"Maar als hij het weet, wil hij vast helpen!" Perkamentus zuchte. "Ik wou dat dat waar was, maar daarvor vertrouw ik niet voldoende op Draco's acteertalent."

Hij keek daarbij naar Severus, die me spijtig aankeek, ook hij geloofde niet dat Draco dat verhaal zou kunnen verkopen aan Voldemort.
"Draco heeft haar al eerder voorgesteld om te vluchten", zei hij nu tegen Perkamentus, die mij aan keek.

Ik wendde mijn blik af, wat klonk dat idee nu toch mooi. Perkamentus knikte traag terwijl hij nadacht.
"Het zou je niet lukken om uit zijn kluwen te blijven, Joanne."

Ik knikte, dat besef had ik ondertussen ook.
"Maar wanneer Draco dat voorstelt kan je er wel in mee gaan." Ik keek hem vragend aan. "Op die manier zullen we sneller weten wanneer Voldemort ongeduldig wordt. Hij zal je meer vertellen."

Ik kreeg een knoop in mijn maag bij de gedachte. Ik zou hem moeten voorliegen dat ik mee wou vluchten zodat hij Voldemorts kaarten op tafel zou leggen, hoe kon ik daar nu niet misselijk van worden? De leugens stapelden zich op, niet enkel tegen mijn vrienden, maar ook tegen Draco, de jongen waar ik zielsveel van hield.

De tranen blonken nog op mijn wangen toen Harry weer binnenkwam. Severus was verdwenen, ook zijn rol moest voor Harry een geheim blijven. Harry keek me bezorgd aan, maar ik staarde voor me uit.

Perkamentus begon nu te vertellen dat hij de manier om Voldemort te verslaan gevonden had. Hoe het Harry's taak werd om gruzielementen te zoeken en te vernietigen, terwijl ik Voldemort de andere kant deed uitkijken.

Het drong nauwelijks tot me door dat Perkamentus een onmogelijk raadsel ontrafelt had. Hoe Voldemort zijn ziel over de menselijke grenzen geduwd had om onverslaanbaar te zijn en hoe Perkamentus toch slimmer was. Hoe Voldemort voor eeuwig en altijd uitgeschakeld kon worden.

Dit was veel groter dan Draco en ik en toch kon ik er alleen aan denken hoe  hard ik zou moeten liegen.
"Harry, ik weet dat je het sowieso zal doen, dus ik ga ik je de toestemming geven. Ron en Hermelien hebben hun trouw al vaak bewezen. Zij mogen op de hoogte gebracht worden, niemand anders, ok?" Harry knikte. "En jij, Joanne.."

"Ik mag tegen niemand iets zeggen", vulde ik zelf afwezig aan.

"Inderdaad, zelfs niet tegen Harry, ok?" Ik knikte bevestigend en gepijnigd. In stilte liepen Harry en ik terug naar de leerlingenkamer. Hij was bezorgd, maar hij wist dat hij me niks mocht vragen.

Ik beneed hem, de fameuze Harry Potter mocht zijn vrienden vertellen wat er aan de hand was. Hij was de held, ik de afleiding en ik moest zwijgen en toneel spelen. Ik wist dat dit mij zou veranderen. Ik kon onmogelijk mezelf blijven met deze last op mijn schouders. Alles zou anders zijn.

De volgende morgen vergezelde ik Fred, George en Leo in stilte naar de Grote zaal. Na het eten kondigde Perkamtenus aan dat we finale van het WK Junior tegen Kammfels zouden spelen. Alle scholen die meegedaan hadden zouden er zijn. Er hing een gezonde spanning in de school, maar ik kon nauwelijks aan de finale denken. Die avond zei ik niks op de training, maar het team trainde hard.

Ze waren er klaar voor, met of zonder mij. Draco kwam na de training naar me toe. Met Perkamentus' woorden in mijn hoofd verafschuwde ik mezelf. Want hoe dubbel het ook was, ik genoot van zijn vingers en lippen.

Ik was nog nooit zo verliefd geweest, maar op deze manier was het pijnlijk en ik wist dat hij het zelfde dacht. We werden naar elkaar toegeduwd, het doel heiligt de middelen.

Onze ware liefde werd verziekt door die middelen. Toch, in angst en leugens genoten we van elkaars aanwezigheid. Ik kon mezelf er nog niet toe brengen om onze relatie weer 'officieel' te maken.

Dus slopen we terug in het geheim rond het meer of bleven we vijf minuten achter in de kleedkamer. Mijn vrienden hadden vast hun vermoedens, maar ze vroegen of zeiden niks.

Harry had hen vertelt dat ik een geheime taak had en dat ik dus 'het recht' had om beslissingen te nemen die niet geheel logisch waren.

"Ik moet eerst zeker zijn dat je niet terug wegloopt voor iedereen het mag weten", zei ik tegen Draco, toen hij me vroeg waarom we weer stiekem achter bleven in de kleedkamer en hij lachte een beetje spijtig.

"Het spijt me zo, Joanne. Echt! Ik weet niet wat me bezielde!"  Dat wist hij wel en ik ook en toch lachte ik terug naar hem terwijl ik mijn hand over zijn gezicht streek. 

"Het belangrijkste is dat je dat nu weet", antwoordde ik, terwijl ik me naar hem toe boog om mijn lippen op de zijne te duwen. Hij trok me tegen zich aan.
"Het belangrijkste...", herhaalde hij stil en ik negeerde de dubbelzinnigheid in zijn blik.

Ik gooide mijn armen om zijn hals om ons beiden af te leiden van wat nog veel belangrijker was. Gretig ging hij daarop in. Zijn handen gleden onder mijn gewaad en hij tilde me op.

Hijgend onder een passionele kus duwde hij me tegen de muur. Zijn lippen losten de mijne en gleden over mijn hals. En ik genoot, door alle bedrog en leugens door, was er niks of niemand die me zo goed kon doen voelen als hij.