Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Strafwerk?

De avond nadien vertrok ik dus wederom richting kerkers.
"Kom binnen, Dhanes", zei Sneep voor ik de deur had aangeraakt. Ik ging binnen en hij zei meteen: "Ik had eerstejaars het laatste lesuur. Draco is al begonnen met het schoonmaken van het lokaal.. Het zou natuurlijk geen straf zijn als je toverkracht kon gebruiken. Je stok ." En hij stak daarbij zijn hand uit.

Het voelde niet zo goed om mijn geliefde toverstok af te geven, maar ik kon er niet echt onderuit. "Goed, ga nu Draco maar helpen." Ik was een beetje verbaasd en dat had Sneep duidelijk gezien. "Ik heb wel wat beters te doen dan twee maanden op jullie te passen hoor, Dhanes"

"Oh, ja natuurlijk."

"Wees gewoon vriendelijk en maak elkaar niet af, ok? Ik heb mijn redenen om jullie stokken af te pakken."

Ik verliet zijn kantoor en liep naar zijn klas er vlak naast. Ik ging binnen en zag Malfidus over een tafel schrobben.

"Hey", probeerde ik voorzichtig. Hij keek even op en richtte dan zijn blik weer op de tafel.

"Hey", mompelde hij terug. Een beetje teneergeslagen begon ik ook aan een bank te schrobben. De banken waren doordrongen met toverdrank en moeilijk af te kuisen.

Na een half uur schrobben deed mijn arm pijn en zocht ik een minder belastend klusje. Op een paar van de bureaus lagen nog wat ingrediënten. Ik besloot deze in de kast te zetten. Ik voelde Malfidus' ogen me volgen terwijl ik naar de kast liep. Mijn arm deed nog steeds pijn en ik nam een bezem om de vloer te vegen. Malfidus, die verdomd sterke armspieren moest hebben, schuurde nog steeds over de tafels.

Ik merkte opeens dat ik naar hem staarde. Hij voelde mijn ogen en keek op. Snel wendde ik mijn blik af en veegde verder. Ik merkte dat Draco zijn blik niet afwendde en ik keek voorzichtig terug op, maar keek bewust niet in zijn ogen.

"Wat?" vroeg ik. Hij staarde me even aan.

"Ik wou net hetzelfde vragen." Ik wist niet wat antwoorden. Het gevoel van begrip dat er altijd geweest was, was plots weg. Hoewel ik ergens gehoopt had dat Malfidus en ik weer 'normaal' met elkaar zouden kunnen omgaan, voelde ik me nu rot.

Dus deden we allebei in stilte verder. Maar na een tijdje werd de pijn in mijn armen steeds erger.
"Luister, als je even wil rusten, doe je maar hoor", zei hij plots.

"Wat?"

"Je arm." Hij knikte naar mijn hand waar ik mijn arm mee masseerde. Ik voelde mijn gezicht rood worden, maar liet me even later met een zucht op een stoel vallen.

Hij keek me aan en deed verder. Ik staarde naar hem. Hij had zijn mouwen opgestropt, waardoor ik zijn gespierde armen kon zien. Hij keek op.
"Bevalt het zicht je?" grijnsde hij. Ongemakkelijk draaide ik even mijn hoofd weg, maar keek snel weer terug. Zijn grijns was verdwenen.

"Wat gebeurt er met ons?" vroeg ik. Draco rechtte zijn rug en kwam dan op de stoel naast me zitten.

"Het spijt me", zei hij gewoon.

"Wat?" Nu staarde hij naar de grond.

"Deze morgen..ik geloof dat.." hij keek me nu weer recht aan "Ik echt te jaloers ben."

"Ik begrijp het wel .. ik zou me ook zo voelen", anwoordde ik en hij glimlachte.

"Het is gewoon al de hele week dat ik niet bij jou kan zijn en hij schijnt zowat altijd bij jou te zijn."

"Echt niet altijd hoor."

"Je weet toch dat hij gek van je is?" zei hij nu en ik schrok.

"Fred? Nee Draco, hij is echt gewoon mijn vriend." Hij keek me even aan en zuchtte dan. Ik wist dat hij me niet geloofde, maar dat hij ook geen ruzie wou.

"Dus je bent de aanvoerder van Griffoendor nu?"

"Ja"

"Jammer, nu gaan jullie eigenlijk ook echt trainen." Maar hij glimlachte en ik beantwoorde zijn glimlach.

"Ik mag Jullie kapitein niet trouwens."

"Oh.. dat is jammer."

"Hoezo?"

"Welja.. onze aanvoerder was aangedaan van zijn ontmoeting met jou...Je zette hem zo voor schut omdat hij niet tegen je gezag opkon..hij heeft zijn taak opgegeven."

"Werkelijk?!"

"Ja, ik ben nu de nieuwe aanvoerder."

"In dat geval zal ik mijn mening moeten herzien", giechelde ik nu en vloekte in mijn hoofd omdat ik mezelf aan een stereotyp schoolmeisje deed denken.

"Zou je zeggen dat je de nieuwe aanvoerder wel mag?" vroeg hij en hij keek me van onder zijn wenkbrauwen aan.

Ik was dolgelukkig dat het weer goed zat tussen ons en dus antwoordde ik: "Dat kan je wel zeggen denk ik."

Hij kreeg geen tijd voor een reactie want we hoorden voetstappen in de gang. We sprongen recht en deden alsof we de hele tijd aan het poetsen waren geweest, elk in een uithoek van de kamer. Mijn hele lijf tintelte en ik vervloekte Sneep voor zijn timing.

Sneep kwam binnen, zijn blik gleed door de ruimte.
"Jullie kunnen gaan. Sanitio!"
In een seconde tijd was de hele klas kraakproper. Ik wist dat Draco dezelfde haat als ik voelde op dat moment. Hij gaf ons onze stokken en we verlieten het lokaal.

Zodra we om de hoek waren begon ik: "Die omhooggevallen..." op hetzelfde moment dat Draco zei: "Die verdomde.."

We schoten beiden in de lach. Ik had nooit kunnen denken dat ik zo met Draco zou lachen, nooit kunnen denken dat hij zo'n lieve, grappige en gevoelige vriend zou kunnen zijn. Zijn gelach deed me deugd, alsof er gouden appels uit de hemel vielen, zo'n mooiheid weerklonk in mijn oren.

"Ik mag de aanvoerder van Zwaderich wel degelijk", zei ik stil. Ik keek recht in zijn mooie ogen, maar miste zeker niet hoe zijn speelse lach in een eerder serieus gelaat veranderde. Ik staarde gewoon verder in zijn ogen.

Dan toverde hij een glimlach tevoren die zoveel geluk en vrolijkheid uitstraalde dat ik niet anders kon dan ook lachen.

"Goed zo", zei hij en trok me aan mijn hand dichter naar hem toe.
"Want hij is helemaal gek op jou!" Hij legde zijn lippen op de mijne en de hele wereld was goed, het was paradijs, niks in de hele wereld kon mis zijn.