Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Finale

Vrijdag pakten we ons gerief samen, we zouden in een vreslijk groot stadion spelen, want er zouden veel toeschouwers zijn.
"Vorige keer hebben we ze net verslaan", begon ik mijn peptalk. "We kunnen niet helemaal op Harry rekenen, aangezien zijn tegenspeler Kruml is. Om eerlijk te zijn, ben ik niet zeker van het resultaat."

Ik keek de spelers aan en ze zagen er onzelfzeker uit. Ze vroegen hen af waar hun aanvoerder heen was, ze waren bang voor totale vernedering.

"Maar Kammfels was onder de indruk, ze waren nooit eerder verslaan. Ik weet, zoals zij dat weten dat we een fantastisch team zijn. Wij staan in de finale, wie had dat gedacht? Niemand, maar we staan hier omdat we het verdienen. We zijn ongeslagen! Door het hele WK zijn we niet één keer geklopt. Zij hebben Kruml? Zeker wel! Maar wij hebben onszelf, een groep vrienden die stuk voor stuk bangelijke kwaliteiten hebben. En samen zijn we het beste wat je van een schoolteam kan verwachten.

We speelden onszelf uit de meest benarde situaties waarin we moe of bang waren. We zijn beter zelfs dan dat! We versloegen de wreedheid van Glioscas, de schoonheid van beauxbatons en verdorie de kracht van Kammfels! We versloegen hen eens en dat kunnen we verdomme nog een keer!"

Hun ogen glinsterden en een sterk gejuich barstte los in de kleedkamer. Ik grijnsde. De spelers hadden elk greintje zelfvertrouwen nodig om te kunnen winnen vandaag.
"Ze zijn banger van ons dan ze durven toegeven", zei ik nog.

Buiten klonk het gejuich van het stadion, Kammfels was in de lucht. "Jullie zijn fantastisch", ging ik door. "Ik weet dat ik er niet bij geweest ben de laatste tijd, maar vandaag, mijn vrienden, laten we de wereld zien uit welk hout we gesneden zijn. We zijn het beste team dat Zweinstein ooit had. Onze school heeft al veel meegemaakt, net als haar studenten, van wie zeker een aantal in dit team. We zullen niet geklopt worden door wat populaire jongens. Als we winnen zijn wij dat net zo goed. We kunnen dit winnen!"besloot ik.

Het team juichtte en schreeuwde in vreugde, vertrouwen en vriendschap. Ze waren er klaar voor, meer dan ooit.
"Wel, laten we dit even in stijl doen", grijnsde ik en ik vloog het veld binnen, gevolgd door het team. Met opgeheven hoofd en een arrogante glimlach op ons gezicht vlogen we rond het stadion.

Ik vloog naar de 'Zweinsteinhoek' En stopte er even. Het team hing op een rijtje naast me en ik begroete de school met een buiging, net als de anderen. Door het immense geschreeuw, werden onze grijnzen mogelijk nog breder. Ik vloog nu naar Parkers waar een bijna net zo luid en enthousiast geschreeuw weerklonk, Beauxbatons juichte luid met hun begroeting.

We waren zelfs arrogant genoeg om Glioscas en de andere scholen te begroeten. We vlogen naar het midden van het veld waar ik Kruml een hand gaf.
"Succes", zei ik hij keek me even aan en knikte: "Jij ook"

Ik glimlachte en ging weer naar mijn team. De eerste slurk werd door Ned uit de lucht gegritst. Hij paste hem al naar Ginny als het halve Kammfels team nog op de grond stond. Wat later gaf ik Fred een waarschuwende blik, hij had een van de Kammfels' drijvers van de bezem geklopt. Het Kammfels team protesteerde luid, maar de arbiter gaf niet toe.

Hij werd vervangen en het spel ging verder. Fred en George waren stukken sneller dan de drijvers van Kammfels, ook Ginny, Ned en ik waren sneller dan de jagers van Kammfels. Zelfs Ron bleek een beter wachter dan die van Kammfels, de enige positie die twijfelachtig was, was de zoeker.

Elke goal die gemaakt werd, werd met een enorm geschreeuw door het stadion onthaald. Toen het 210-170 stond, dook Kruml. Harry volgde, maar stopte halverwege de duik en veranderde van richting. Op de een of andere manier had hij de val doorzien en de snaai gezien.

Harry racete er nu achteraan en de spelers van Kamffels volgde hem meer dan ons. We bleven doorspelen en scoren. Kruml kwam redelijk goed terug, hij was wel écht snel, maar zijn achterstand was te groot. Harry had de snaai!

Het geluid dat volgde was onbeschrijfelijk. Een wave ging door het stadion, Zweinstein, Parker en Beauxbatons tierde en krijste de longen uit het lijf, maar ook vele andere scholen waren onder de indruk van ons spel.

Er volgde een groepsknuffel en tranen van geluk, we zwaaiden naar het publiek en gingen dan naar de kleedkamer. Iedereen ratelde enthousiast door elkaar. Het WK! En wij hadden het gewonnen. De adrenaline gierde als vlinders door mijn buik. Ik voelde de drang om Draco te kussen.

"Je zou hem enkel helpen", had Severus me een week voordien gezegd. Ik had hem opgebiecht dat het idee me soms misselijk maakte. Ik wrong me uit Freds armen en liep naar Draco. Ik gooide mijn armen rond zijn nek en kuste hem vol op de mond.

Zijn armen sloten zich stevig om me heen en zijn lippen omhelsde demijne. Mensen rond ons werden overspoeld door verbazing. Fred was in de war, maar dat was ik ook. Hoe dan ook moest het plan door gaan. Dit was het perfecte moment geweest. De adrenaline kon ons naar elkaar gedreven hebben.

Harry vertelde de anderen ook dat ik een geheime opdracht had en dat ik daardoor waarschijnlijk nood had aan afleiding, hij had eens moeten weten.

Er vond een groot feest plaats, dat duurde tot de vroege uurtjes. Kammfels verliet het echter redelijk snel. Kruml kwam me tegemoet om me te feliciteren. Hij had afscheid willen nemen van Hermelien, maar net als iedereen van het team stonden Rons emoties scherp geveild.

Hij greep Hermeliens pols en trok haar naar zich toe. Hij drukte zijn lippen tegen de hare. Hermelien werd pas door haar verbazing bereikt als haar lippen dezijne al terug kuste.

"Wel wel", zei George lachend. "Nog iemand die zijn liefde aan mij wilt betuigen, nu we hier toch bezig zijn?" De mensen rondom lachtte. Draco en ik grijnsden alsof alles zo perfect was. Fred keek me aan en ik las spijt en steun in diens ogen. Ook hij moest eens weten!

Iets later mocht het team de trofee in ontvangst nemen. De trofee die een speciale plek zou krijgen in Zweinstein. Het team liep onder luid gejuich het podium en de minister van toversport overhandigde mij de trofee.

Ik stak deze in de lucht en werd vervolgens zelf opgetilt door Fred en George. Het voelde alsof iedere aanwezige op het feest me een hand moest komen geven en tegen dat we terugkeerde naar Zweinstein was ik uitgeput. In de daarop volgende week ontvingen we allemaal brieven, van over de hele wereld. We hadden fans... En toch kon deze euforie me moeilijk bekoren.