Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Zwadderich - Griffoendor

Terwijl wij ons naar de kleedkamers begaven, vulde het stadion zich. "Ok jongens, dit is het spel waar we allemaal op gewacht hebben", zei ik en ik sloeg er redelijk goed in om mijn stem rustig te houden.

"Ja en blijkbaar geldt hetzelfde voor de hele school!" merkte George grijnzend op.

"Ja, maar we winnen, toch Joanne?" zei Ned. "Je hebt het beloofd." De zenuwen hadden de anders enthousiaste jongen plots onzeker gemaakt. Het was aandoenlijk, maar ik sprak hem streng toe.

"Als we spelen zoals we het anders doen heeft Zwadderich geen kans tegen ons. Ik heb de rangen vervolledigd en hier is hoe het zit. Zwadderich heeft vijfhonderd punten en wij slechts vierhonderdtachtig. Dus Harry, we hebben die twintig punten nodig." Harry knikte.
Ik grijnsde naar mijn team. "Geniet ervan, jonges!" Dan ik draaide me om en liepen we het veld op. Het lawaai was overweldigend. Mijn hart pomte in mijn keel en mijn lichaam schreeuwde van adrenaline. Ik vreesde gehoorschade over te houden aan het gebrul op de tribunes.

Madam Hooch gebaarde Draco en ik dat we handen moesten geven. Ik stak mijn hand uit en merkte dat die trilde van de adrenaline. Hij nam mijn hand grijnzend vast.

Mijn lichaam schreeuwde om hem te kussen in deze euforische staat, maar dat kon niet. Hij kon zich slechter bedwingen dan ik. Hij trok me aan mijn hand naar zich toe en schreeuwde in mijn oor: "Succes!"

"Jij ook", schreeuwde ik terug. Hij duwde heel even zijn lippen, verstopt achter mijn haren, tegen mijn kaak. Madam Hooch trok ons aan onze schouders terug uit elkaar. Zelfs zij had onze intenties misbegrepen.

"Kijk eens wat een spanning! Dit is dé match, mensen!" schreeuwde Leo uitzinnig. Ondertussen stak Madam Hooch waarschuwend haar vinger in de lucht. Ze knikte en ik besteeg mijn bezem en haalde diep adem, dan staarde ik recht in Draco's ijsblauwe ogen, die overliepen van verschillende emoties.

Ik had moeite om het fluitsignaal te horen, maar in de lucht was dat probleem van de baan. We hoefden elkaar niet te horen om samen te spelen. De zwadderaars daarentegen probeerden tevergeefs te communiceren, hun geschreeuw bereikte de teamgenoten gewoon niet.

We scoorden drie keer voor Zwadderich zelf maar de slurk aanraakte.  Dan konden toch een beetje terugkomen, na een uur was het 120-60 voor Griffoendor. Fred en George hadden het zwaar. Korzel en Kwast probeerden vooral Harry en mij te raken.

Fred vloog bijna de hele match rond me, tot Korzel bijna Ginny van haar bezem sloeg. Ik wees Fred naar haar toe en hij en George moesten snel anticiperen op de Zwadderaars, maar ze hielden ons veilig.

"Malfidus duikt!" riep Leo plots luid en het stadion was plots gespannen stil.
"Niet laten afleiden, blijf spelen", riep ik.

"Wie de snaai pakt wint het spel, Ginny scoort 130-60..", ging Leo verder. De rest van zijn verhaal was maar met stukken verstaanbaar door het geschreeuw, dat terug begon aan te zwellen nu Harry Draco op de hielen zat. Leo regelde het volume van zijn megafoon wat bij zodat hij terug verstaanbaar werd.

"Harry komt stilletjes dichter, verdikke waarom toont die wittekop nu pas dat hij kan vliegen?!! Ow! Harry blijft de betere! Hij trekt beter op, maar Malfidus is niet veel kwijt...er wordt daar wat geduwd en ze vallen allebei! De match is voorbij, maar wie heeft de snaai?!"

Het stond 170-60. De spanning was te snijden, ik dook naar beneden, gevolgd door de andere spelers. Terwijl ik de grond raakte zag ik het.

"HET IS HARRY! GRIFFOENDOR WINT!" gilde Leo. Het gejuich was enorm. Het team vloog Harry rond de nek en ik wisselde een korte blik met Draco. De tribune stroomde leeg, heel Griffoendor wou rond het team zijn. De rest van de avond, nacht, morgen en het hele weekend was een groot feest voor Griffoendor. De euforie scheen alles te overtreffen. Toen we zondagavond naar de grote zaal liepen,  kwamen we Sneep tegen.

Even wist niemand wat te doen. Naast mij werd Ron ongemakkelijk en ik keek 'mijn vader' aan.

"Proficiat", mompelde hij. Ik glimlachte naar hem, ik was nooit bang geweest voor Sneep, maar nu leek het alsof ik hem beter kon inschatten dan ooit. Ik wist dat hij nog steeds een afwachtende houding aanhield.

"Danku, professor", antwoordde ik. "Zwadderich heeft dapper gestreden." Een kronkel trok over zijn lippen en hij liep door. Harry keek me verward aan

"Glimlachte hij nu?" vroeg hij en ik begon te lachen en kreeg geen woord over mijn lippen terwijl ik knikte.

Hermelien begon mee te lachen: "Wat een vreemd zicht!" Ook Harry schoot nu in de lach, enkel Ron kon er de humor niet van inzien. In de daarop volgende week negeerde ik Sneep niet meer. Ik werkte mee in zijn les en kreeg af en toe een fonkeling in zijn ogen te zien. Zijn strenge houding tegenover de klas kon hij natuurlijk niet laten varen.