Voorbestemd? Of Gedoemd? Harry Potter Fanfic NL

Kammfels

Vrijdagavond kwam Kammfels op Zweinstein toe, ze hadden veel weg van Glioscas, het waren allemaal forse kerels, op zoek naar meisjes. Het werd een strijd tussen de twee scholen met de bekenste leerlingen: Harry Potter en Victor Kruml.

Ikzelf was overweldigd door alles wat ik geleerd had. Draco had me de rest van die week niet meer terug benaderd. Fred was razend dat hij niet gewoon besliste wat hij wilde en vond dat ik hem uit het team moest trappen en vergeten dat hij bestond.

Ik wist echter beter en hoewel ik het Fred niet kon vertellen, snapte hij dat het ingewikkeld was. Overmand door emoties besloot ik niet mee te spelen. Ik zette mezelf op de bank, maar na tien minuten was ik volledig mee in het spel. Ik stond te vloeken op mijn reserve speler en vroeg madame Hooch om te wisselen.

"Wat is er mis met je? Dit is wel Kammfels!" riep ik haar toe. Ze kwam hoofdschuddend het veld af en ik schoot in de lucht. Alsof het team hun kracht uit mij haalde speelden we meteen beter toen ik in de lucht kwam. We verrastten Kamffels en toen iets later Kruml de snaai net met een vingertopje voorsprong pakte, stond het 450-450.

"Penalties!" gilde Leo buiten zinnen.

Het hele stadion was nu stil en er bouwde een verschikkelijke spanning op. Ron nam plaats voor de ringen en een grote Kammfels jager gooide een harde slurk recht op Ron af. Veel wachters zouden opzij gedoken zijn voor deze harde worp...Ron niet. Hij had slurks gevangen die door zijn broers met een knuppel op hem afgestuurd waren.

"Ron vangt!!" tierde Leo uit, waarop het stadion in gebrul uitbarstte om dan weer in een ijzige stilte te zakken. Ned nam de slurk en de wachter van Kamffels hing klaar.

"Oh jammer, ik bedoel! Kammfels wachter vangt!" riep Leo. Daarop scoorde de kammfelsjager en Ginny. Ron pakte wel de laatste penalty en het hele stadion keek nu naar mij. Als deze slurk zat hadden we gewonnen.

Duizenden paren ogen keken me aan en ik sloot mijn ogen. Ik haalde diep adem en probeerde de spanning die in het stadion werd opgebouwd weg te bannen. Ik opende mijn ogen weer en keek recht in die van de wachter, die even schrok door mijn bijna kwade uitdrukking. Daarop gooide ik sneller dan ikzelf verwacht had de slurk. De wachter bewoog nog wel, maar de slurk was al door de linkse ring.

Het duurde even voor iedereen beseftte wat er gebeurd was, maar dan barstte een overdonderd geschreeuw en gestamp los. Kammfels won dit WK al jaren, ze hadden nog geen enkele match verloren. Ik hoorde mijn naam als een golf door het hele stadion ging en ik kon een glimlach niet onderdrukken.

Iets later kwam professo Karkarov, het schoolhoofd van Kammfels, naar me toe.
"Jij bent Joanne Dhanes heb ik vernomen?" Ik knikte bevestigend en schudde zijn uitgestoken hand.

"Het meisje van de winnende goal."

"Ik denk dat elke goal in de match heeft toegedragen aan de overwinning, maar het was de laatste, ja."

"Bescheiden", lachtte hij vriendelijk. "Het was een mooie goal."

"Dank u."

Hij lachtte en gebaarde dan naar een jongen om erbij te komen. "We hebben nog nooit het WK verloren, juffrouw Dhanes. Je bent de eerste die ons klopt. Je bent een goede aanvoerder."

Ik haalde mijn schouder en antwoordde lachend: "Jullie zijn in ieder geval onze sterkste tegenstander tot nu toe." De jongen die hij net geroepen had kwam nu aan.

"Dit, Joanne, is de trots en aanvoerder van ons team, Victor Kruml." Kruml schudde me een beetje nors de hand. "Dit, Victor is het meisje van de laatste goal." Hij benadrukte 'laatste' en knipoogde naar me.

Ik grijnsde als antwoord en Kruml knikte: "was een mooie goal, proficiat. Ik moest mezelf nu dwingen om hem ook een vriendelijke glimlach te geven.

"Dank u."

"Ze is ook de aanvoerder van het team." Nu keek Kruml me wel aan, zijn blik veranderde.

"Je hebt een heel, héél goed team." Ik knikte en wou hem net bedanken toen hij verder ging.  "Hermelien zei dat het dankzij jou is dat ze zo goed zijn."

"Nee hoor, ik bedoel dit waren al goede spelers voor ik hier kwam."

"Ze zei al dat je dat zou zeggen, maar ze zei dat je hen wel degelijk veel beter maakte. Dat Ron dankzij jou twee penalties pakte, dat je drijvers zo precies zijn en je jagers zo snel dankzij jou. Ze zei dat je het zou ontkennen, maar dat je wel degelijk een 'bangelijk' goede aanvoerder bent. Dus ontken het niet, want ik weet het." Ik was een beetje overdonderd en wist niet wat te antwoorden. "Met een aanvoerder als jou zouden wij ook beter zijn. Beter dan jullie zelfs, ik ben geen goede aanvoerder."

"Je hebt een goed team!"

"Niet goed genoeg."

"We zijn jullie enige verlies, dus jullie gaan door naar de volgende ronde."

"Ja, en dan spelen we weer tegen jullie. En dan speel je vanaf de eerste minuut en winnen jullie weer."

"Dat weet je toch nog niet?"

Hij keek me even aan en  haalde zijn schiuders op en dan zei hij: "Je zoeker is trouwens onwaarschijnlijk snel."

"Wat? O ja Harry, hij heeft talent", knikte ik.

"Harry Potter, juist?" Ik knikte. We wensten elkaar nog success in de competitie en dan ging hij om de een of andere reden Hermelien weer zoeken.

Na een ommetje met Mayjin keerde ik naar de leerlingenkamer, waar mijn vrienden samen zaten.
"Hermelien!" riep ik. "Je bent fantastisch" niemand begreep wat er gebeurde. En Hermeliens wangen kleurde rood toen ik haar omhelsde.

"Ik wist niet dat je zo over me dacht! Daar stond ik dan! Helemaal rood te worden en met mijn mond vol tanden!" Ik lachte nu en Hermelien lachtte mee.

We kwamen even niet bij, door de gezichten van de anderen. We legden het dan toch maar uit en de tweeling leek oprecht verbaasd van Hermeliens goede daad. Voor ik ging slapen, nam Fred me even apart:
"Ik wou je gewoon even zeggen dat Draco jou en Kruml zag."
Ik haalde mijn schouders op.

"Ik heb toch niks verkeerd gedaan?"

"Zeg ik ook niet, maar hij zag er niet blij uit. Ik wou gewoon dat je het wist, Joanne." Ik knikte en bedankte hem. Voor ik het zelf wist gaf ik hem een kus op zijn wang voor ik naar mijn slaapzaal keerde.