Oddana Z.M

47.Łyk Po Łyku

Wszedłem do domu. Pustego domu. Na stole w salonie leżały pieniądze, które dałem Pauli oraz pierścionek. Mogła je wziąć. Miałaby przynajmniej kasę by kupić kilka rzeczy dla dziecka. W sumie skoro ich nie wizieła to musiała się u kogoś zatrzymać.

Udałem się na górę by wziąść prysznic. Drzwi od szafy były otwarte a tam oprócz moich rzeczy były również rzeczy Pauli, które jej kupiłem.

Koniec końców nie poszłem się umyć. Wpadł mi do głowy jeszcze jeden pomysł. Pierścionek wrzuciłem do kieszeni bluzy i wszedł z domu zamykając go na klucz. Wsiądłem do auta.

Po kilku minutach zatrzymałem samochód. Weszłem na teren domu. Zapukałem do drzwi. Otworzyła Sharon

-O proszę kto się zjawił. Zgubiłeś coś?

Być miły czy nie miły?

Postanowiłem, że jej nie odpowiem na to pytanie

-Jest może u ciebie Paula?

-Nie. A nawet gdyby była to bym nie pozwoliła Ci się z nią zobaczyć. Dość się przez ciebie wycierpiała

Bo tak jak bym się za to nie obwiniał

-A wiesz gdzie jest?

-Wiem ale ci nie powiem

-Proszę powiedz mi

-Nie

-Wiem, że ją zraniłem. Chciałbym to naprawić. Proszę powiedz gdzie ona jest.

-Nie

Zamknęła drzwi.

Wsiadłem do samochodu. Sharon kłamie. Czułem jej napięcie. Kłamie dla dobra przyjaciółki a jednocześnie chętnie by mi powiedziała wszystko co chciałbym wiedzieć

Znowu weszłem do pustego domu chociaż jadąc do Sharon miałem nadzieję, że wrócę z Paulą.

Wykąpałem się. Usiadłem w salonie pijąc wódkę. Łyk po łyku, kieliszek po kieliszku, mililitr po mililitrze, litr po litrze, butelke po butelce i tak nie byłem się wstanie najebać.

Jakoś po śmierci Megan wystarczyły mi trzy kieliszki chociaż na ogół nie mam słabej głowy.

Dobra, wystarczy już tego picia. Poszłem na górę położyć się spać. Jak tylko zgasiłem światło dostałem smsa.

"Paula jutro o dwunastej leci samolotem do Los Angeles do swojej cioci. Bierze tylko bagaż podręczny. Resztę mam jej wysłać jak ciocia pozwoli jej ze sobą zamieszkać. Nie mów jej, że ja to powiedziałam
                                               Sharon"

Teraz pozostaje mi mieć nadzieję, że mi wybaczy