Hatred Or Love?

43

pov Elena

Powoli otwierałam oczy czułam jak bym budziła się z głębokiego snu, na początku nie wiedziałam gdzie jestem, ani co się stało, ale po chwili okrutna prawda powróciła do mnie.

Ta mała dziewczynka Nadia jest śmiertelnie chora, kurwa to nie sprawiedliwe, to jeszcze dziecko ma dopiero 5 lat. Czym sobie zawiniła by być chora na taka chorobę?

Po moich policzkach zaczęły płynąć łzy i zaczęłam drgać, to już kolejne dziecko które...

- hej Elena nie plącz uratuje córkę choć bym miał sam przepłacić tym życie, zwrócę się nawet do samego diabla, ale nie pozwolę jej umrzeć, nie pozwolę

Usłyszałam cichy lecz stanowczy głos Damona, odwróciłam się i zobaczyłam go. Siedział na krześle przy moim łóżku, oczy miał cale czerwone co świadczyło że dopiero co płakał, czyżby uwierzył mi na słowo, że Nadia jest jego córką?

- obiecujesz?- zadałam tylko to jedno pytanie

- tak, obiecuje

- dziękuje -  wyszeptałam - nie chce i jej stracić

Spojrzał na mnie pytająco

- i jej? To kogo jeszcze straciłaś? - zapytał, a ja zdałam sobie sprawę że powiedziałam za dużo

- nie nic - zaczęłam zapewniać, nie zbyt przekonująco

- jeśli nie chcesz to nie mów

 - nie chce

- okej - odwrócił wzrok

- co? nie możesz na mnie patrzeć, bo wyglądam jak ona, prawda? Mnie nie pamiętasz wiec i wspomnień zemną nie masz trochę? - zapytałam a trochę oznajmiłam

On spuścił wzrok i powiedział cicho

- tak, przepraszam

Po czym wstał i przygarbiony skierował się do drzwi.

Gdzie jest do cholery mój brat, co się z nim stało - krzyczał Stefan na korytarzu

- niech się pan uspokoi

- jak mam się uspokoić jak mój brat zniknął-  krzyczał nadal chłopak

- oj muszę chyba iść do brata, bo w przeciwnym razie rozwali cały szpital - uśmiechnął się lekko

- w porządku idź - powiedziałam. niby się uśmiechnął ale widziałam że nie może na mnie patrzeć bo widzi wemnie Catherine, a jej nienawidzi wiec tym samym nienawidzi mnie.

Na tę myśl boleśnie zabolało mnie serce.