UNUTULAN/Tamamlandı

1...

Başlama tarihi alabilir miyimmm? 11 Ağustos 2020

Hayat aslında bizi birçok kez öldürerek, en büyük ölüme mi hazırlıyordu?

Küf kokan bu tarihi köşkü umursamayarak, yağmura maruz kaldığı için titreyen vücudumu ısıtabileceğim hiçbir şey olmaması hasta olacağım düşüncesini aklıma kazıyordu, hoş bu durumdayken bunu düşünebilmem benim akıl sağlığımı kendime sorgulatmama sebep oluyordu.
Dolan gözlerimi kapatarak yağmurun cama vurduğu sesleri dinlemeye başladım. Buradan kaçamayacağım çok açıktı, artık dua bile edemiyordum. Aşağıdan gelen bağırış seslerine karşın şimdilik onlardan bile sakındığım feryatlarımı olabildiğince susturmuş, onları dinlemeye koyulmuştum. Duyduğum şeyler tekrar umuduma gem vururken,  umutsuzluğun kollarına esir düşürmüştü. Kısa bir süre sonra duyduğum silah sesiyle neden olduğu bilinmez benim de bilincim kapanmıştı... 

Öncesi...

Yüzüme düşen ışık huzmeleriyle elimi gözlerime siper ettim. Başımı yastığımdan kaldırmak istemiyordum.  Ardından bugün ailemin geleceğini hatırlayarak yatakta doğruldum. 

Banyoma geçerken kısa bir duş almış, iki ay önce aldığım ama hiç giymediğim elbisemi giymiştim. İki ay önce geleceklerini söylemişler o gün için güzel bir elbise almış büyük bir hazırlık yapmıştım ama acil işleri çıktıkları için her zamanki gibi gelememişlerdi, onları en son geçen yıl canlı olarak görmüştüm.

Yüreğimi kaplayan hüzün ile derin bir nefes alarak bu düşünceleri aklımdan savdım. Aşağı inerken hiç olmadığım kadar mutluydum. 

Mutfağa girdiğimde hizmetli abla bu halime gülümsedi. "Ne zaman gelecekler?" dediğim de "Bilmiyorum ama mutlu olmana sevindim." "Teşekkür ederim, ben içeriye bir bakayım." ben çıkarken içeri giren başka hizmetlinin "Bu kızı hiç bu kadar mutlu görmedim. Normalde bize kök söktürür ya da sessizdir." dediğin de ses çıkarmadım. 

Bugün hiç bir şeyin moralimi bozmayacağına söz vermiştim. Diğer hizmetli "Bir kere 'Bu kız' değil. Afra Hanım, ikincisi ailesini göremiyor. Mutlu olmayıp da ne yapacak? Sana söylemiştim, bu kız sadece ailesi yanında olmadığı için agresif. Ailesini göremeyen biri için senin kızım olarak yanımda çalışman onun için nasıl bir acıdır kim bilir. Empati kur." Haklıydı... Ben lise son sınıf olup okula gitmek zorunda olacağıma annemin ya da babamın yanında koşuşturmaya razıydım... 

"Özür dilerim..." "Benden değil, Afra Hanımdan özür dileyeceksin. Bir kez daha böyle laflar duymayacağım senden" sessizce iç çekerken dolan gözlerimi kapatarak salona geçtim. Her şey normal gözüküyordu, dün ilk defa ailem geleceği için temizliğe ben de yardım etmiştim.

Telefonum titrediğinde hızlıca baktım. Boş bir mesaj gördüğüm de göz devirerek telefonumu bıraktım.

Tekrar mutfağa geçerek "Yardım edebilir miyim?" demiştim. Aynur Hanım"Yok siz geçin, ben size kahvaltı hazırlayayım." dediğinde gülümseyerek "Lütfen yapmak istiyorum. Şu an bir şey de yemek istemiyorum." ailem geldiğin de onlar için bir şeyler yaptığımı, onlara değer verdiğimi görsünler istiyordum.

Akşama kadar mutfakta bir şeyler yapmaya çalışırken akrep ve yelkovan kendi arasındaki koşuşturmacadan gece denebilecek bir saate ulaştığını fark edememiştim. Odama çıkıp biraz daha hazırlandıktan sonra annemi aradım.

Telefonum bir kaç kere çalmasına rağmen açılmadığında bu sefer babamı aradım. O da açmadığında dudağımı dişleyerek aşağı indim. Karnım acıktığımı belli ettiğinde açlığımın o zaman farkına varmıştım.