UNUTULAN/Tamamlandı

37...

Afra'dan...

Egemen'in yüzüne tuttuğu buzu yüzünde patlatmamak için sabır dilendiğim sırada Araf'a dediğim şeylerin pişmanlığını yaşıyordum.

O kadar ağır konuşmuştum ki...

Ve bana hiçbir şey söylememiş gözlerimin içine bakarak Egemen'e ambulans çağırmıştı.

Egemen'e ambulans çağıracak kadar bana öfkelenmişti ve buna rağmen sadece yüzüme öylece bakmayı tercih etmişti...

Egemen"Merak etme ölmez." diyerek pişkince sırıttığında yanımdaki yastığı sıkmaya devam ediyordum. Kalbini kırmıştım ve bu onun alay konusu olacak kadar saçmaydı.

Neden her şeyi anlatmak yerine bunu yapmıştım ki?..

"Onun yanına gidemeyeceğini biliyorsun değil mi? O son konuşmandı."

Gözlerimi kapatarak koltuğa sindiğimde derin bir nefesi ciğerlerime hapsederek gözlerimi oturma odasında gergince gezdirmiştim.

Egemen'in evinden tiksiniyordum.

"Araf'ın yanına gidiyorum, yaptığın saçma oyun umurumda değil." diyerek ayağa kalktığımda birkaç adım atmam onun cümlesi yüzünden yerimde durmama neden olmuştu.

"Sen bilirsin, beni bırakmaya geldiğinde Araf'a nasıl bir açıklama yapamadıysan şimdi de öyle olacak."

Dişlerimi öfkeyle sıkmaya başladığımda gözlerimi kapatmıştım. "Hayır, ona anlatacağım." diyerek Egemen'e dönmüş siyah gözlerinin içine duyduğum kararlılık ile bakmaya başlamıştım.

"Neyi? Beni sevdiğini mi? Öpüştükten sonra adama beni sevdiğini söyledin. Tam bir aptalsın."

Gözlerimi kapatarak şakaklarımı ovmaya başladığımda gözlerimi kapatmadan önce yanımda gördüğüm çakıyı kapalı gözlerimin arasından alarak Egemen'e hizalamış ve atmıştım.

Acıyla inlediğinde gözlerimi açarak kaşlarımı kaldırdım. "Seni gebertirim, bunu anlıyorsun değil mi? Anlamıyorsan idrak etmeyi öğren yoksa daha çok karşımda acıyla kıvranırsın."

Oturma odasının girişinde öfkeyle Egemen'e bakan Canan'a dönerek "Hayvanına sahip çık yoksa öldürürüm. Araf karşısında ben olduğum için birçok kez vazgeçti ama benim karşımda duran biri yok." dediğimde Egemen"Artık sen de yoksun." diyerek bana alayla güldüğünde derin bir nefes alarak konuşacağım sırada Canan"Araf hastanede." demiş ona dönmüştüm.

Korkuyla yutkunduğumda içeri giren Asaf"Haklı, beni vurduğu an etrafında sardığım adamlarımın çemberine yeni bir halka yerleştirdi. Kendi adamlarını... Beni vurduğunda kendi adamları adamlarımı tek tek indirdi, sonra da defolup gitti. Kriz geçirmiştir, burnu kanıyordu." dediğinde rahat bir tavırla omuz silkmiş, benim kaşlarımı çatmama neden olmuştu.

"Onu öldürecek miydin? Ben siz ona dokunmayın diye burada değil miyim!"

İçimde biriktiğini hissettiğim öfkeyi ona yansıtmak için kıvranan iç güdülerimi susturmayı tercih etmiş dikkatimi ona vermiştim.