*Tamamlandı
Sen benim umudum, hayallerim, varoluşum, gülüşüm, kahkaham...
Sen benim yıkılışım, umutsuzluğum, gözyaşlarım, hıçkırıklarım, boğazımdaki düğüm...
Sen benim şarkılarım...
Sen benim gecem...
Sen benim yaşanmışlıklarım,
Sen benim ölüşlerim...
"Hayat boyu bir çok hata yaptım, ama hiçbiri senin kadar büyük değil. Senin her yanın ihanet, her sözün felaket." *Tuna- Tanrım Bizi Azad Et
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Hem Sena hem de Şevval uyumuştu. İkisini yan yana zamanında benim uyuduğum yatağa yatırdım. Burada en son uyurken bir sonraki gelişimin iki çocukla olacağını nereden bilebilirdim ki?
İçeride sesler kesilmişti ve kimse buraya gelmemişti. Kilitlediğim kapıyı açtım ve odadan çıktım. Koridor boştu. Mutfakta Öykü'yle annemin sessizce oturduğunu gördüm. Sed çıkartmadan salona yürüdüm. Orada da teyzem oturuyordu tek başına. Fark etmedi beni. Erkekler neredeydi? Abimin odasına yöneldim. Uzun süredir görmediğim odanın kapısını açtım. Orası da boştu. Herkesin huzuru kaçmıştı tabi. O an cebimdeki telefon titredi. Çıkarıp gelen mesaja baktım.
"Evin önündeyim. Çocukları ve valizi alıp aşağı gelebilir misin?" yazmıştı Ömer. Bu karmaşadan sonra burada kalmak çocuklar için de iyi olmayacaktı. Ama ikisi de uyuyordu. "Sena uyuyor." yazdım ve gönderim. Anında cevap geldim. "Geliyorum o zaman." yazdı. Direkt kapıya yönelip zile basmasını beklemeden kapıyı açtım. Bir dakika içinde kapının önünde belirmişti. "Nereye gideceğiz?" diye sordum. Yüzü donuktu. Sinirli olmalıydı. "Aşağıda taksi var. Anlatırım birazdan." dediğinde içeri girecekti ki "Ben getiririm kucaklayıp" dedim. Kafasını salladı. Odama geçip Sena'yı kucağıma aldım. Zaten minicik bedeni vardı. Odadan çıktığımda sanırım ses çıkarmış olmalıyım ki içeridekilerin dikkatini çekmiştim.
"Noluyor?" diye sordu annem, Öykü'yle beraber mutfaktan çıkarken. Sessiz olmalarını işaret ettim. Kapının önünde duran Ömer'in kucağına bıraktım Sena'yı. "Gidiyor musunuz?" diye sordu annem Ömer'e bakarak. "Valizi ben alırım. İnerim şimdi Şevval'i alıp." dedim. Ömer kafasını sallayarak merdivenlere yöneldi. "Gökçe" diyerek durdurdu beni annem. Derin bir nefes aldım. Teyzem de salondan çıkmıştı. "Neler oluyor?" diye sordu o da. Ağlamış gibiydi.
"Anne bak ben buraya gelirken amacım birazcık tatil yapmaktı. Ama gerçekten bu karmaşaa daha fazla durmak istemiyorum. Babam bizi buraya davet ederken insanların neler yaşatacağını hiç mi düşünmedi?" dedim göz ucuyla teyzeme bakarak. Öykü de öğrenmişti sanırım. Annem gitmememi ister gibi baktı bana. "Biz siz gelmeden önce zaten bir açıklama yapacaktık ama siz... habersiz gelince..." deyip bıraktı cümleyi. Derin bir nefes aldım. "Ömer bekliyor aşağıda. Şevval'i alıp ineceğim." dedim tekrardan odama yönelirken.
Yatağımın kenarındaki komodini açtım. Burada okuduğum okullarla alakalı birkaç belge kalmıştı. Belki lazım olur diye aldım onları. Kol çantamı aldım. Şevval'in kıyafetlerini koyduğum çantayı da sırtıma taktım. Kızımı kucağıma alıp başını omzuma yerleştirmesini sağlayarak sağ elimle sıkıca tuttum. Valizi de sol elime aldıktan sonra kapıya yöneldim. "Gökçe bu gece kalsaydınız bari. Nereye gideceksiniz gece gece?" diye sordu annem. Öykü'ye valizi uzanıp tutmasını istedim. Ayakkabılarımı giydim bu arada. "Nereye gideceğimizi bilmiyorum. Ömer bulmuştur bir şeyler. Hadi Allah'a emanet olun." dediğimde tek kolumla sarıldım anneme. Öykü'nün elinden de valizi aldıktan sonra arkama hiç bakmadan yavaşça indim valizlerle.
