The Marauders

26. Zły sen

          -Wiem, czego nie wiesz ty. Uważaj na siebie.

Odbicie w lustrze nie przypominało tej samej Charlotte, co kilkanaście minut wcześniej. Szczęście, które przyniosła jej myśl o wieczorze z Syriuszem i resztą wyparowało dokładnie, wtedy gdy zobaczyła przed sobą tą postać. Brunetka stojąc teraz w łazience czuła się, jakby była sama, nie słyszała nic innego i nie mogła myśleć o niczym innym. Niepokój i strach zawładnęły nad nią, przez co dostała takiego ataku paniki, że przez godzinę nie mogła się ruszyć z łazienki. Dopiero po minionej godzinie dała radę wstać i teraz przyglądała się swojej twarzy w lustrze. Był to po prostu strach przed nieznanym zagrożeniem. Dziewczyna odkręciła kurek w umywalce i poczekała jeszcze przez chwilę. Nabrała wody w dłonie i ochłodziła swoją twarz. Wiedziała, że w końcu musi wyjść i wrócić do Salonu Gryfonów.

          -Długo Cię nie było- oznajmił zmartwiony James, kiedy Charlotte stanęła w drzwiach do dormitorium Huncwotów.

   -Rozmawiałam długo z Marleną- posłała chłopakom delikatny uśmiech i weszła wgłąb pomieszczenia.

Niemal rzuciła się na Syriusza, leżącego na swoim łóżku, i wtuliła się w niego jak najmocniej mogła. Czarnowłosy przyciągnął ją równie mocno do siebie.

   -I czego się dowiedziałaś?- ciągnął okularnik- Remus wyglądał na takiego podekscytowanego, że zmusiliśmy go do mówienia. I co Marlena myśli? 

Lotte podniosła się do pozycji siedzącej, a od tyłu obejmował ją Black, który położył głowę we wgłębieniu jej szyi przez co po ciele dziewczyny rozszedł się przyjemny, ciepły dreszcz.

   -Zaczęłam delikatnie, nawiązując, że zadanie, które z Remusem robię jest o animagach i wilkołakach. Niewinnie podeszłam do okna i westchnęłam, gdy spojrzałam na księżyc. No i się zapytałam i oczywiście powiedziała, że współczuje takim osobom- powiedziała przez co w oczach Remusa tańczyły iskierki radości.

   -Co mówiła jeszcze?- dopytał niecierpliwie Lupin.

   -Znała jednego wilkołaka. Wyznała mi to- kontynuowała brunetka- Ugryzł go Greyback- zobaczyła, że twarz Remusa poczerwieniała ze złości- Z wielką radością mu pomagała.

   -A co teraz z tym chłopakiem się dzieje?- zapytał Syriusz.

   -Powiedziała, że wyjechał do Irlandii i ma narzeczoną. Wiedzie szczęśliwe życie.

Lupin uśmiechał się nieśmiało. Nie podnosił wzroku z podłogi. Reszta cicho się śmiała pod nosami.

   -Remi, widzisz?- mówił Potter- Każdy ma szansę na szczęście, tylko szansę tą trzeba wykorzystać. 

   -Dokładnie, dlatego musisz wyrwać Marlenę. Z daleka czuć wasze uczucie!- zaśmiał się Syriusz.

Charlotte westchnęła i znowu wtuliła się w tors swojego chłopaka. Black delikatnie kołysał ich ciałami. Inni nie zwracali na nich większej uwagi, ponieważ między Remusem a Peterem i Jamesem toczyła się rozmowa na temat podrywu. Syriusz delikatnie pociągnął siebie i Lotte w dół przez co dziewczyna leżała na nim. Nie patrzyła mu w oczy, tylko kryła swoją twarz, opierając się o jego klatkę piersiową.

   -Otty- wyszeptał do jej ucha.

   -Hm?

   -Co się stało?- spytał z troską.

   -Nic.

   -Przecież widzę. W drzwiach stałaś taka przybita. Twoje oczy...

   -Syr- przerwała nagle- Jestem po prostu zmęczona. Ten dzień był okropny, zacząwszy od pogody aż do szukania jakiś nudnych rzeczy na cholerną Transmutację. Nie ma co się martwić.