The CEO's Obsession

CHAPTER 49:panghihinayang

Gino's POV

I left unmoving after I heard the little girl called her 'mommy'.Hindi ko naisip na sa tagal kong hinintay siya ay wla rin pala akong maaabutan.Akala ko pagkakataon ko ng pumasok ulit sa buhay niya but seeing her now with a kid on her side made me regret why I didn't reach for her in the past six years.

"Sweetie,I want you to meet my college friend,Argel and of course,his friend Gino."Hiro introduced.

Nanatili ang tingin ko sa pamilyar niyang mukha.How could I forget the face of the woman I can't even forget for just a second?Mas lalo pa siyang gumanda sa tila natural na pagkakakulot ng dulo ng kanyang buhok.And with what she wears today,I can't describe how much she changed.

"Oh!Hi!"she quickly said after she removed the shock on her face.

Lumapit sa kanya si Hiro at hinapit siya papalapit dito bago tinaniman ng halik ang kanyang noo.It made my heart sank.Hindi ko inakalang ganito pala kasakit.

"How was the meeting?I'm sorry if I wasn't there when the meeting ended.Argel gave me a sudden heads up about him coming over.I'm sorry,sweetie."may bahid ng lungkot na sabi nito.

Gusto ko mang alisin sa kanila ang paningin ay hindi ko nagawa lalo na at buong unawang tumango at ngumiti lamang si Kiara.

I envied at the same time wished that I was in his place,married to the woman I love and have kids they'll happily live with.

Naramdaman ko ang pagtapik ni Argel sa balikat ko dahilan para mabalik ako sa huwesiyo.

"Kia,long time no see."biglang untag ni Argel sa tabi ko.Binalingan tuloy niya kami pero hindi nagtagpoal ang paningin namin.Dumeretso kay Argel ang kanyang tingin at bahagyang nginitian ito.

"Oo nga!Namiss kita!!"masayang sabi niya na ikinatawa ng aking kapatid.Nanatili akong tahimik at naghihintay na pansinin niya din ako pero nabigo ako nang agawin ng bata ang kaniyang atensiyon.

"Mommy...I want ice cream."the kid said with pleading eyes.Kinurot naman niya ng bahagya ang pisngi ng bata bago ito kunin sa bisig ng lalaki.

"Go,have some fun talking to them.I'll just take Akira to a nearby ice cream parlor.I'll give you a call once were done so we could eat our lunch,okay?sweetie?"malambing na turan niya sa lalaki kaya hindi na nakapagprotesta pa ito kahit na halatang gustong sumama sa kanila.He nodded so she turned to us.

Parang dinurog ng puso ko sa nasaksihan.I should be in his place.I should be the one she'll end up with.

"It's nice to see you two again.But I'm sorry,my daughter suddenly craves for ice cream.I'm really sorry."pagpapaumanhin niya bago kami kinawayan at tinalikuran.

Kasabay ng pag-alis niya ay ang pag-usbong ng awa sa sarili ko.I thought giving her space is a form of her healing but I was wrong.It was her chance to find her safest place and it was not me.

"So,how about a drink?"Hiro suddenly offered.

"Ang aga naman ata niyan,pare."nagbibirong puna niya dito.Napakamot tuloy ito ng ulo at napangiti dahilan para halos mawla ang mata nito.Doon ko lng nakitang hawig niya halos ang bata maliban sa mga mata nito.I can see her eyes in the child's eyes.Ang malalim at nangungusap nitong mata na minsan na din akong binihag.I must admit that it was really her daughter even if it breaks my heart.

Tumunog ang cellphone ko kaya napabaling sila sa akin.Agad kong sinipat ang cellphone sa aking bulsa upang tingnan ang tumawag at nang makitang si Mae iyon ay agad ko din silang tiningnan.

"I'm sorry but I need to go now."paalam ko sa kanila.Argel even shot me confused gaze pero hindi ko siya pinansin at bahagya nlng nangiti kay Hiro.

"I'm sorry,pare.I have a meeting to attend.It's nice meeting you."sabi ko at nagpaskil ng ngiti sa aking labi kahit na pilit ito.

He smiled too and even tapped my shoulder.Gusto ko mang alisin ang kamay niya ay hindi ko ginawa.That would be so rude of me.I won't stoop to that level after knowing how he end up with my woman.I don't do that.

"It was nice meeting you,too.I'll see you this weekend.My wife arranged a welcome party for us."he said.

Wife my ass!

Peke akong ngumiti ulit at nilingon si Argel para tanguan.I immediately went out because it suffocates me.I came with Argel because I want to see her.Not to see her husband and daughter.Nasorpresa pa ata ako sa nakita ko.Ginawa pa naming alibi na kikitain namin ang kaibigan ni Argel noong college para lamang makita siya.Maybe,I expected that she will welcome me with open arms.Bakit ba hindi ko naisip ang ganitong posibilidad lalo na at napakatagal ng anim na taon?Nagkamali pa ako nang itigil ko ang pagmamanman sa kaniya ng halos dalawang taon para malaman ang mga ginagawa niya.I became an instant lovesick stalker that time.Buwan-buwan ako kung pumunta sa Japan at sa malayong tinatanaw siya.At nang maisip ko kung gaano ako kabaliw para gumawa ng ganoon ay itinigil ko iyon lalo na nang maisip ko din ang iisipin niya pag nakita niya ako.Nagkamali akong isiping magmamahal siya ng iba.Nagkamali akong kalimutan ang mga sinabi niyang kaya niya akong kalimutan.Minaliit ko ang kakayahan niya dahil sa sobrang paniniwala ko sa pagmamahal niya.Pagmamahal niya na nawala dahil din sa kagagawan ko.

Mabigat ang loob akong nagdrive paalis sa gusaling iyon at nang aksidente kong makita siya sa isang ice cream parlor ay napatigil ako sa gilid para pagmasdan siya.Only to regret so much again about letting her slip from my hands.Hindi ko napigilan ang luhang lumandas sa aking pisngi habang nakatanaw sa kanya na masayang sinusubuan ang anak niya.

I guess i was really too complacent thinking after years,it would still be me.Sa laki ng kompyansa ko ay nabulag ako sa mga ganoong posibilidad.Akala ko may babalikan pa ako.Akala ko pagbalik niya ay ako pa rin.Sometimes,it not just painful to think of having someone to disappoint you but what is more painful to think is disappointing yourself too.

Sana pala ay nagmakaawa na ako noon pa.Sana pala hindi na ako umalis sa tabi niya kahit na ipagtabuyan niya ako as long as I tried.Pero ang matalo nang hindi man lang sinubukan lahat ay sobrang nakakapaghinayang.Kung ginawa ko lamang ang lahat para manatili siya ay sana hindi ganito kasakit malamang ang lahat nang ipinundar ko para sa kanya ay mauuwi lng sa wla.Ang taong iginugol ko para gawin ang mga bagay para sa hinaharap namin ay sana iginugol ko nlng para kunin ulit ang loob niya.Hindi sana ako ngayon bigo,luhaan at puno ng panghihinayang.