Düşmüş Melekler Serisi
Birinci Kitap
🏹
Kutsal Alazgir, en yakın arkadaşının öldürülmesi üzerine ona bu acıyı yaşatan adamdan intikam almak ister.
Soğuk ve acımasız Rusya'nın tenha sokaklarında bir avcı misali hedefinin peşine düşer. Hedefi haline...
Hikaye iki karakter ağzından da anlatılmaktadır ama kadın karakter baskındır.
Kitap yetişkin içeriklidir ve içinde cinsellik, ahlak ve değer yargılarına ters düşebilecek olay ve durumlar mevcuttur. Kesinlikle on sekiz yaşından büyük okuyucular içindir.
Kitaplar tek başına okunabilecek olsa da bir seri halinde sırayla gidilmesi anlam bütünlüğü açısından daha keyifli olacaktır.
Birinci Kitap HARZEMŞAH Araz Vladimirs & Kutsal Alazgir
İkinci Kitap RUSALKA Dimitri Volkov & Lara Altun
Üçüncü Kitap MAHBERAN Kıvanç Haznedar & Elena Vladimirs
Dördüncü Kitap MİNERVA Adrian Dwight & Efsun Elezi
Beşinci Kitap PANDORA Salvatore Vitali & Kumru Haznedar
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
< ~ >
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Meg Myers - Monster
🏹
Ruhumdaki sızı, dinmeyen bir yağmur gibiydi.
Benliğim içinde bulunduğum mezarlık misali ölüm kokuyordu. Burası yitip giden hayatların eviydi ve benim yuvam olarak gördüğüm yegâne insanın meskeniydi. Hala nefes alan bir insan olarak ait olmadığım bir yerde doğru bir noktadaydım.
Benim zihnimde sonsuzluğa kavuşan hayatların tabutları çiçekler ile süslenmiş, önümde yatıyordu. Bedenini örten toprağın üstünde açan kasımpatılarına bakmak ruhumdaki yaraların oluk oluk kanamasına neden oldu.
İnsanlar kıymet bilmeyen varlıklardı.
Bende onun ile geçirdiğim zamanların kıymetini bilememiş, sonsuzluk ile kutsandığımızı zannederek yaşadığımız anların tadını çıkaramamıştım. Şimdiyse ona bir kez daha sarılmak için her şeyimi vermeye hazırdım.
Hem de her şeyimi.
Gözlerimi soluk renkteki mezar taşına çevirdim. Onu artık yılların, yaşanmışlıkların ardından toprağa saplanan mermer bir taş temsil ediyordu. Ölüm ve doğum tarihinin arasına çizilen çizgide bakışlarımı gezdirdim. O çizginin içinde beni ben yapan anılar saklıydı.
En yakın arkadaşım hatta arkadaştan da öte kardeşim öleli neredeyse iki ay olmuştu.
Kendi kendime sinirlendim. Öfke ruhumu yakan bir ateş gibi beni ele geçirdi. Her seferinde bu gerçeği anımsıyor, delirmemek için zor duruyordum. Kim bilir belki de delirmiştim.
Zihnimde susmayan sesler vardı.
Her an, her dakika, her gün bana bağırıyorlardı.
Unutmamamı, ne olursa olsun bu gerçeği aklıma kazımamı istiyorlardı çünkü arkadaşım ölmemiş, öldürülmüştü.
Ölüm başlı başına acı bir şeydi. Azrail'in gelişiyle sadece giden değil, geri de kalanlar da ruhlarını kaybediyordu. Benim bir parçam kayıptı. Yitip gitmiş, benden esirgenmişti. Bağırmak istedim, çığlık atmak içimde büyüyen bu acıdan kurtulmak istedim fakat biliyordum ki şu an beni ayakta tutan tek şey bu acıdan doğan intikam hissiydi.
Ruhum, bedenim ve zihnim bir askerdi.
Geriye benden kalan tek şey acılardı ve bu acılar yakında savaşacağım kaosta bana zırh olacaktı.
Bana yaklaştığını hissedebildiğim adama dönerek gözlerimizi buluşturdum. Omuzları çökmüş, gözlerinin altı morarmıştı. Bakışlarındaki kedere aşinaydım çünkü aynı sancılı yasın ortağıydım.
"Gitme vakti geldi."
Boğuk sesi acısını ele veriyordu. Gözlerini kızının mezar taşında dolaştırdığında bakışlarında acıdan başka bir duygu daha vardı.
