Düşmüş Melekler Serisi
Birinci Kitap
🏹
Kutsal Alazgir, en yakın arkadaşının öldürülmesi üzerine ona bu acıyı yaşatan adamdan intikam almak ister.
Soğuk ve acımasız Rusya'nın tenha sokaklarında bir avcı misali hedefinin peşine düşer. Hedefi haline...
Satır arası yorumları ve yıldıza basmayı unutmayalım. 💙
İyi okumalar dilerim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
I. ÖLÜM MELEĞİNE SAPLANAN OK
Foxes - Devil Side
🏹
KUTSAL
Bir yıl sonra, Moskova
Rusya'nın soğuğunun her zaman fazla abartıldığını düşünürdüm.
Şimdiyse duyduklarımın gerçeği bir nebze bile yansıtmadığını biliyordum. İçinde bulunduğum şehir Antarktika'dan farksızdı. Öyle ki biraz daha kalabalık caddede adımlar ve kendimi hemen mekânın içine atmazsam sanırım kardan adama dönecek ve şehrin ortasındaki bir heykel haline gelecektim.
Bu şehirden, buraya geliş amacımdan ve buranın kralı olarak görülen adamdan, kısacası her şeyden nefret ediyordum.
Üzerimdeki yapay siyah kürke sıkıca sarıldım. Fazlasıyla kalın olması ve dizlerimin altına kadar erişmesi beni sıcak kılması için yeterli değildi. Neyse ki uzun çizmelerim sayesinde açıkta kalan bir yanım yoktu.
Sağa dönüp şehrin en ünlü mekanlarından birine doğru adımlamaya devam ettim.
Her şey on dört ay önce başlamış, hayatım o andan sonra tamamen değişmişti. O zamandan beri yaşadığım her şey bana bir kaosun içinde olduğumu düşündürtüyordu. Asla bitmeyecek bir felaketin baş kahramanı gibi hissetmeden duramıyordum.
On beş yaşında babamı bir narkotik operasyonunda kaybetmiştim. Kendisi işine düşkün, herkesin kahraman olarak gördüğü bir polisti. Benim için ise sadece aynı evi paylaştığım, baba diye hitap ettiğim bir adamdı. Annemi kaybettikten sonra aramızdaki ilişki değişmiş, berbat bir hale gelmişti. Yine de onu kaybettiğimde anlamıştım ki, koca dünyada bir başımaydım.
Ta ki, en yakın arkadaşım ve babası bana sahip çıkıp benim için bir aile haline gelene dek.
Eylül benim için bir kız kardeşten farksızdı. Babası Erdem Gürsoy ile beni evlerine almışlar, on sekiz yaşıma kadar onlar ile bir arada yaşamama izin vermişlerdi. Masaya benim için bir tabak daha koymuşlar, hastalandığımda bana bakmışlar ve her zor anımda yanımda olmuşlardı.
Her ne kadar bir süre sonra onların yanından ayrılıp kendime oldukça tehlikeli ve yanlış bir hayat kursam da benden asla vazgeçmemişler aksine beni sevmeye devam etmişlerdi.
Bu yüzden onlara borçluydum.
Eylül'ün ölümüne neden olan adamın ölümü olmalıydım.
