Düşmüş Melekler Serisi
Birinci Kitap
🏹
Kutsal Alazgir, en yakın arkadaşının öldürülmesi üzerine ona bu acıyı yaşatan adamdan intikam almak ister.
Soğuk ve acımasız Rusya'nın tenha sokaklarında bir avcı misali hedefinin peşine düşer. Hedefi haline...
Bağlandığı sandalyede debelenirken Güneş'in savurduğu yumruklar karşısında kanıyor ve ağlıyordu. Normalde onu kendi ellerim ile haşat etmeyi tercih ederdim ama şu an için zihnim öylesine karmaşıktı fiziksel bir aktiviteye verebilecek bir dikkatim yoktu.
Tek düşünebildiğim kanımı kaynatan ve beni sinir krizine sürükleyen kadındı.
Ona güvenmemi istiyordu. Gözlerinde gördüğüm nefretin izini sürmememi, gerçekten ona inanmamı diliyordu. Oysa ben sezgilerime güveniyor ve ona kesinlikle inanmamam gerektiğini biliyordum. Yine de itiraf etmeliydim, ona güvenebilme ihtimali sandığım kadar irite edici değildi. Sanırım güven problemlerim sarışın karşısında dengesini yitiyordu.
Ona dair her şey beni sersemletiyordu.
Dik başlılığına eklenen asiliğiyle her burnunun dikine gittiğinde içimdeki canavar ona boyun eğdirmek istiyordu. Narsist yanım kadının karşısında öyle acizdi ki, canımı sıkan tavırlarına rağmen ona hayran kalmadan edemiyordum.
Yine de küçük balerine güvenmektense kafama sıkmayı tercih ederdim zira benim kitabımda ikisi aynı şeydi.
Dün geceyi hatırlayarak hissettiğim öfkeyle dişlerimi sıktım. Ersay piçinin ona sarf ettiği sözleri duymak, ona olan bakışlarını görmek ve bileğini kavradığını fark etmek bir an için kendi kanımdan olan adamı kurşun yağmuruna tutacağımı düşünmeme neden olmuştu. Gözüm öylesine dönmüştü ki babamın evinde bütün ailem yemek masasındayken öz kuzenime sıkacaktım.
Ve bunun tek suçlusu sarışındı.
Bedenini üstümde hissetmeme izin verdiği andan beri ona dokunmak için yanıp tutuşuyordum. Elimi tutması bile göğsümü kabartıyor, bana bakması dahi beni etkiliyordu. Ellerimi bacaklarında dolaştırdığımda üstündeki kumaş parçasını yırtıp atmak onu tamamen hissetmek istemiştim. Dudaklarına yaklaşıp kokusunu aldığımda lezzetini damağımda hissetmeyi arzulamıştım. Lanet olsun ki ona milaya demekten bile fazlasıyla hoşlanmıştım.
Gözüm üstündeydi çünkü bir şeyler karıştırdığını biliyor, bunu bütün hücrelerimde hissedebiliyordum. Yine de ona alan tanımam gerektiğine karar vererek korumaların sayısını yarıya düşürmüştüm. Sabah evden ayrılırken bundan dolayı ne kadar şaşırdığını fark etmiştim.
