e p i l o g u e

376 27 19
                                    








I woke up feeling sad, again.

Walang Basti at AJ, Gette at Shaquille, Roxette at Carl.

Another nightmare, I told myself.

I found myself staring at the white ceiling. Napaka dull naman talaga ng kulay dito. Magagalit kaya ang head ng Mental Institution na to kung mag suggest ako na lagyan ng konting kulay ang kwarto ko?

Parang magandang may sunflower drawing doon, color blue dito, yellow doon....

Pero natatakot ako, baka saktan nila ako. Baka patayin nila ako. Mas mabuti pang ako nalang ang manakit sa sarili ko kesa ang iba pa...

Then it hit me.

That is the exact reason why I'm here. Because I wanted to kill myself.

"Good morning, Sophia. Time for breakfast." sabi ng Nurse.

"Good morning, Nurse. Therapy ko today?"

"Yes, Sophia. Kaya bangon na dyan, mag ayos ka na kasi madami tayong activities today." sabi ng nurse.

Pagtapos naming kumain at uminom ng gamot ng mga kasama ko dito sa psych ward, tinawag na ako ng nurse para kausapin ni Dra. Vianca, isang psychotherapist, at isa sa mga pinaka gusto kong doctor dito.

"GoodMorning Sophia..." bati sa akin ng isa kong kasamahan dito.

"Hi. Good morning, Joaquin." And I smiled as I walked passed him.

"Good morning, Sophia! Welcome to your 28th day of therapy. Please have a seat."






















Minsan sa buhay akala natin lahat na totoo.
Ang bilis nating maniwala sa kung anong pinapakita sa atin... ang ending, lahat pala ay peke lang.

pnas


may mga tao tayong minamahal...
pakiramdam natin ay tayo na ang pinakaswerten
dahil nasa tabi natin sila... sumusuporta.

pero paano pala kung nilagay lang sila sandali para turuan tayo na wag agad magtiwala?



Sabi nga ni Lady Gaga,

...it wasn't love, it wasn't love,

it was a perfect illusion...

mistaken for love

it wasn't love

it was a perfect illusion

you were a perfect illusion




The End.

Perilous KismetTahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon