Beyaz Gardenya

Bölüm 1: Anı

"Tanışmak tesadüftür, arkadaşlık seçim, ama aşk,
Tamamen kaderdir."

🌺

Bölüm 1:
Anı

Zehre ile okuldan dönerken iki arabanın arasında kalan kaldırımda oturuyorduk.

"Hadi geri zekalı yak şunu! Yakalanacağız şimdi."

Zehre sigarayı dudaklarına götürürken omuz silkti. "Bir bok olmaz ya, korkma."

Ateşlediği sigarayı dudaklarından hızlıca çekip aldım. "Mal! Ters yaktın!"

Zehre kıkırdadı. "Beni de panik ettirdin ne yapayım?"

Sigaranın yanan filtresini koparıp doğru yaktım. Sigara içtiğimizi kimse bilmiyordu. Mahalleye girmeden tüttürdüğümüz sigaranın haddi hesabı yoktu. Bu merete nereden bulaştık hiç bilmiyorum! Gelen zamlardan sonra, hem cebimize hem ciğerimize yazık diyerek az da olsa azaltmıştık. Bırakmaya niyetliydik.

Zehre ağzındaki sigarayla ayağa kalktı. "Ekin'in bugün okuldaki hali çok komikti." Pantolonun arkasını silkeleyip dudaklarının arasındaki sigarayı bana uzattı. Sonra açık kahve saçlarını geriye doğru attı.

"Resmen içinden canavar çıktı!" Gözlerimi şaşkınlıkla açarken, uzattığı sigarayı dudaklarına yerleştirdim. Bende kalçamı silkelerken, Zehre yere koyduğu sırt çantasına uzandı.

Zehre gülerken bir anda yüzü değişti. Korkudan gözleri yuvalarından çıkacaktı. "Hasiktir! Meyra abim! Abim geliyor!"

Panikle yere attığım sigaraya ikimiz birden öyle bir basıyorduk ki birbirimizin ayağını eziyorduk. Zehre birden yola çıktı. Arkasından bende çıktım. İşte geliyordu gönlümün efendisi!

Hafif esmer teni, her zamanki gibi dağınık, siyaha yakın saçları vardı. Kaslı vücudu yoktu. Ama mahallenin en güzel çocuğuydu. Kemikli yüzü, kahve gözleri, biçimli ince kaşları vardı. Tertemiz yüzünde, sakalı yoktu. Hiç bir erkek, sakalsız bu kadar güzel olamazdı!

Zehre de çok güzeldi. Bir de küçük kardeşleri Uraz vardı. Hepsi birbirinden güzeldi. Resmen hatasızlardı!

Bize doğru attığı her adımda, kalbim tekledi. Zehre kolumu sıkıca tutmuş parmaklarını derime geçiriyordu. İkimizde üç buçuk atmıyor değildik yani!

"Ne yapıyorsunuz burada?" Sert sesi kulaklarımızda çınladı. Sesini özlediğim..

Zehre ikimizi birden geriye çekiyordu. Sigara koktuğumuzu anlarsa biterdik! "Ne yapacağız abi? Okuldan eve işte." Aramızda nerden baksan iki metre vardı.

Çatılmış kaşlarıyla ikimizi birden süzdü. "İyi. Diğer suç ortaklarınız nerde?"

"Suç ortağı?" Diye sorguladı Zehre. Benimse kalbim çoktan havalanıp uçmuş, dudaklarımı dişliyordum.

"Ne demek istediğimi anladın Zehre. Hepiniz bir araya gelince illa bir şeyler oluyor." Tekrar kaşlarını çattı. "Gerçi siz ikiniz de yetiyorsunuz ya, neyse."

"Ha, mahallede buluşacağız ya!" Kafamı hızlıca sallayarak Zehre'yi onayladım.

"Yaman!" O sırada arkamızdan Armağan abi sevdiceğime sesleniyordu. Aslında adı Erman'dı. Ama arkadaşları ona 'Yaman' diye sesleniyordu. Yani, soy ismiyle.

Erman'ın bakışları Armağan abiye, sonra tekrar bize döndü. "Sorun istemiyorum Zehre!" Sertçe bizi uyandıktan sonra yanımızdan uzaklaştı. Arkasından gidişini izledim. Giderken kalbimi de alıp götürüyordu.