Let's Play (Markhyuck Nomin)

Rozdział 30 "gdy wiesz"

Jeno wrócił razem z Jaeminem do salonu. Wydawało się, że nikt nie zwrócił uwagi na to, że Jeno miał na sobie koszulkę młodszego, a oczy Nany nadal były zaczerwienione od płaczu.

Pozostali byli w dobrym nastroju tylko wiadomość o wyjściu Javiera trochę ich skołowała, ale szybko wrócili do zabawy.

Jisung siedział nadal trochę sztywny i niezręczny koło Chenle, który tupał i nucił pod nosem jakąś piosenkę, którą nie mógł sobie przypomnieć, jego włosy były rozczochrane, a koszulka pognieciona.

Donghyuck siedział dumnie rozparty w fotelu ze stopami na kolanach Marka.

Na pierwszy rzut oka było widać, że przesadzili z alkoholem.

- Pytanie czy wyzwanie. – Donghyuck wycelował z niego biszkoptem, a później włożył go do buzi.

Jeno już otwierał usta, ale chłopak znów mu przerwał.

- Pamiętaj, że można pytać o wszystko.

Dla Jeno brzmiało to jak ewidentna groźba, ale nikt nie zaoponował.

- Wyzwanie. – Westchnął.

- Siedem minut w niebie ze mną albo z Jaeminem.

- Cooo?! – Zawołał Chenle stając na kanapie i podskakując, ale nie kontynuował myśli, więc nie wiadomo co go tak zdziwiło.

Mark obrócił się nerwowo w stronę Donghyucka.

- Co ty... - Zaczął. Ale chłopak uciszył go kładąc palec na ustach.

- Trudny wybór Jensos? – Zapytał zalotnie mrugając.

Mark wyglądał jakby nie rozumiał co się dzieje. Chwycił twarz Donghyucka w dłonie i obrócił w swoją stronę.

Jeno zerknął na Jaemina, który po prostu stał nie okazując żadnych emocji, później spojrzał na wyraźnie pijanego Marka, którego maślane spojrzenie nie odklejało się od Donghyucka i stwierdził, że bezpieczniej będzie wybrać Jaemina. Albo próbował sam siebie przekonać, bo Jaemin był jedyną osobą w pokoju, a może nawet w całej Korei z którą chciałby być zamknięty w szafie przez siedem minut.

- Pójdziesz ze mną? – Zapytał zerkając na Jaemina.

Ten skinął głową i uśmiechnął się do niego.

- Wybieram Jaemina. – Powiedział głośniej.

- Twoja strata. – Wzruszył ramionami Donghyuck i tanecznym krokiem podszedł do szafy. Otworzył drewniane drzwi i ukazała im się mała przestrzeń, wypełniona płaszczami i kurtkami. Donghyuck rozsunął wieszaki na bok i wskazał miejsce.

- Zobaczcie jak przytulnie.

Jeno przewrócił oczami, poczekał aż Jaemin wejdzie do szafy i znajdzie wygodną pozycję, wtedy on wszedł, a Donghyuck natychmiast zamknął za nimi drzwi.

Ciemność, która ich ogarnęła, nie była nie przenikniona, szpara nad drzwiami była całkiem spora, więc światło z salonu wpadało do środka. Jeno musiał stanąć w rozkroku nad nogami Jaemina, który opierał się plecami o ścianę. Mimo to stali bardzo blisko siebie, że w normalnej sytuacji byłoby to bardzo niekomfortowe.

- Wygodnie ci? – Zapytał Jeno.

- Tak. – Skinął głową Jaemin i spojrzał w dół, ale chyba zorientował się, że w ten sposób patrzy dokładnie na krocze Jeno, bo obrócił głowę w bok.

- Twój przyjaciel z każdym dniem mnie zaskakuje. – Powiedział, a kiedy Jaemin już miał mu odpowiedzieć, ktoś uderzył mocno pięścią w drzwi.