💜 33 💜

524 39 0
                                        

სამი თვეა რაც სახლში ვარ და ჩემები თან მყვებიან, მასზე არავინ არ საუბრობს თუმცა საუბარი არც არის საჭირო, მასაც ვენატრები ამას ვგრძნობ ტბის პირას სახლში მივედი თუ არა ყველგან მისი სურნელი ტრიალებდა, ეს კი იმაზე მიუთითებდა რომ ხშირად მოდიოდა აქ ჩვენი ერთად გატარებული დროის გასახსენებლად.

- არ დაიღალე?

- არა ჩიმ რა საყავრელია.- ვამბობ და პატარა ლილიპუტს ვუყურებ რომელსაც ჩემს მკლავებში ძინავს.

- მიხარია რომ აქ ხარ ქუქი.

- მეც მიხარია, მენატრებოდით სუყველა.

- არ მინდა ამის აღნიშვნა მაგრა ეს უსამართლობაა, წაიწუწუნა ჰოსოკმა.

- რა ხდება?- იკითხა ჯინმა ღიმილით.

- პატარა სულ ქუქისთან ან შენთანაა, ჩვენ დანარჩენმა ბიძიებმა რა დავაშავეთ.

- ამ მე.- წამოიყვირა ლიზამ.

- რა ჩემი ბრალია თუ ბავშვს აქედანვე კარგი გემოვნება აქვს. შეხედეთ თქვენს თავებს და შემომხედეთ მე ან ჯინს. არა რა ეს ბავშვი აქედანვე ნიჭიერია.- ვამბობ სიცილით რაზეც სხვებიც მყვებიან.

- გვიხარია რომ დაბრუნდი იდიოტო.- ამბობს ჯუნი ღიმილით.

- მეც მაგრამ მალე უნდა წავიდე.

- კიდევ? ახლა სად მიდიხარ?

- 2 დღეში უნდა წავიდე ბიძიამ დამირეკა და მასთან ჩასვლა მთხოვა.

- ხო მშვიდობაა?- იკითხა დედამ.

- კი უბრალოდ სუბინს ბანაკში გზავნის და უნდა რომ მას გავყვე.

- ის ხომ ვერ გიტანს.- ამბობს სიცილით ჰოსოკი.

- ჰო ვიცი ერთადერთი ომეგაა რომელიც სულ ნერვებს მიშლის, მეტლიკინება ლილიპუტი ლაწირაკი მაგრამ სხვა გზა არა აქვს ასე რომ როგორმე მოახერხებს და შევუყვარდები.- ვამბობ სიცილით.

- ჯიუტია ხომ იცი, პატარაობიდანვე ასეთი იყო.- ამბობს სიცილით იუნგი.

MY LITTLE PRETTY OMEGA.  / Completed / ✔️Where stories live. Discover now