Julia Riddle || córka Voldemorta

22. Myślałem, że jesteś inna.

Szłam z Leą na błonia, gdzie z dziewczynami miałyśmy obgadać plan na kolejny kawał.

Po 10 minutach byłyśmy na miejscu.

- No to co laski, planujemy kawał?- zapytała Lea.

POV. JAMES

-No to co laski, planujemy kawał?

Gdy to usłyszałem od razu pociągnąłem chłopaków w tamto miejsce.

Byliśmy już tak blisko odkrycia kto stoi za naszymi dodatkowymi szlabanami.

Ukryliśmy się za krzakami, żeby nas nie zobaczyli.

W kółku siedziało 5 dziewczyn. Jedna była rudowłosa, dwie były blondynkami, jedna brunetka i jedna szatynka.

Byłem bardzo ciekawy kim one są. Nie widziałem za bardzo ich twarzy.

- To na kim tym razem?- zapytała jedna z nich.

- Może na Slughornie? Dawno jemu nie robiłyśmy kawału.- powiedziała druga.

- Tak, to dobry pomysł.- rzekła kolejna.

Wtedy postanowiłem wyjść z krzaków.

POV. JULIA

- Tak, to dobry pomysł.- odpowiedziałam i usłyszałm szelest liści za sobą.

Szybko się odwróciłam i zamarłam.

- To wy! Wy robicie te kawały za które my obrywamy!- krzyknął James.

- Nie wiem o czym ty mówisz.- próbowała nas bronić Emily.

- Oj daj spokój. Wszystko słyszeliśmy.- Potter szedł w zaparte.

Wtedy spojrzałam w szare tęczówki wyrażające ból i złość.

- Julia? To wszystko prawda? To wy robiłyście te wszystkie kawały za które obrywaliśmy my? Dlaczego mi o tym nie powiedziałaś?- milczałam. Bałam się tego co się wydarzy.- Jak mogłaś mi to zrobić?

W moich oczach zebrały się łzy. Syriusz spojrzał na mnie ostatni raz, odwrócił się i poszedł. Rozryczałam się na dobre.

- Syriusz zaczekaj!- krzyknęłam i zaczęłam za nim biec.

Chłopak zatrzymał się, a ja za nim.

- Myślałem, że jesteś inna.- powiedział z żalem w głosie i ruszył biegiem do zamku.

Upadłam na kolana szlochając. Byłam totalnie  załamana.

Podbiegły do mnie dziewczyny i zaczęły mnie pocieszać.

Ale w tym momencie nie liczyło się dla mnie nic, oprócz chłopaka o ciemnych włosach i szarych tęczówkach.

Zrozumiałam, że kocham Syriusza Blacka.