Bakmak istemiyordum ama rahatsız hissettiğim için gözlerimi kaçırsam da tekrar ona bakarken buluyordum kendimi.
Benim gerildiğimi anlamış gibi bakışları sertleşti ve umursamaz bir şekilde kafasını yere eğdi. Karşındaki insan gerildiğinde bakışların sertleşmesindeki mantık neydi? Her neyse, artık bana bakmadığı için memnundum.
Sonunda müdürün konuşması bitti ve bir yere geçmemi söyledi. Şu anda hiç boş yer göremiyordum. Ağır ağır ilerlemeye başladım. Ve en arkanın bir önünde boş bir yer olduğunu gördüm.Kumral bir cocuktu ve bana bakmıyordu bile.
"Oturabilir miyim?" Bir cevap bile vermedi sadece boş yerde olan çantasını çekti.
Şaşırmıştım. "Teşekkür ederim." Gözlerimi devirdim.
Herkes sessizliğini koruyordu ama fısıltıları duyabiliyordum. Önümde omzumu kıran dev oturuyordu. Arkadan gerçekten de dev gibi görünüyordu. En az 1.90dı ve kaslı bir vücudu vardı.Serseri tipli değildi ama bana olan bakışlarından sıcakkanlı biri olmadığı da apaçık belliydi.
Onu inceledikten sonra yanımdaki çocuğa doğru kacamak bir bakış attım ama o zaten bana bakıyordu. İrkildim ve hemen önüme döndüm.
"Seni korkutmak bu kadar kolay mı?" Ona döndüğümde yüzlerimiz çok yakın olduğundan önüme bakmaya devam ettim.
"Efendim?"
"Duydun."
Bir an benimle konuşması karşısında afallamıştım.
"Korkmadım."
"Hep böyle irkilir misin?"
"Neden bu kadar uzamak zorunda bu konu?" Gülümsedi. "Bide kendimi konuşmayı sevmeyen çocuk diye tanımlardım. Bence idare ediyorum."
Önümdeki sırada oturan dev birden sandalyesini gereksiz bir kuvvetle geriye itti ve dersin ortasında sınıftan çıktı. Hoca afallasa da ,alışmış olmalıydı ki fazla umursamadı. Yanımdaki cocuk sırıttı ve kafasını salladı.
"Ben Enis."
O kadar dalmışım ki yanımdaki tekrar konuşmaya başlayınca yine irkildim.
Bu sefer küçük bir kahkaha attı.
"Her konuştuğumda bu tepkiyi mi vereceksin?"
Konuşurken önüme bakıyordum,göz teması kurmuyordum.
'Dalmışım. Bir şey mi dedin?'
'Adım diyorum...Enis.Seninkini öğrenebilir miyim eğer irkilmezsen?' Bunları söylerken sesindeki alayı hissedebiliyordum.
"Bade."
"Vay,değişik ve güzel. Beğendim".
Bunu derken zil calmaya başladı. İsmime güzel demesi beni şaşırmıştı. Konuşurken hic ona dönmesem de güzel demesiyle birden şaşkın bakışlarla ona doğru döndüm.
Hala sırıtıyordu ve bana bakıyordu.
"Te..teşekkür ederim."
Afallamıştım çünkü daha önce ismime,daha doğrusu bana iltifat eden biri olmamıştı. Aslında son 10 yılda demek daha doğru olurdu.
"Demek ki bana bakabilmen için bir iltifat gerekiyormuş. Ama bunu alışkanlık haline getirmezsen iyi olur,ufaklık," göz kırptı.
Kafamı önüme cevirdim bir sure sonra ise sınıftan dışarı çıktım.
Allahım tamamen yabaniydim. Çocuk şok olmuştu eminim.
Arkadaşlar okuduktan sonra benimle dusuncelerinizi paylaşırsanız sevinirim. Ilk defa hikaye yazıyorum ve gerçekten görüşlerinizi merak ediyorum. Simdiden tesekkurleer :)
