"Bu şekilde beni kandırabileceğini sanıyorsan yanılıyorsun."
Dediklerini duyuyordum ama ses cok boğuktu. Hiçbir şey net degildi. Şuanda nasıl göründüğümü bilmiyordum ama ellerim bogazımdaydı.
"Kes şunu," derken bana doğru yürümeye başladığını net olmasa da gördüm. Çabalamak beni yormaya başlamıştı. Dizlerimin üstüne çöktüm.
"Neyin var?" derken sesi boştu. Ama ilacimi almalıydım ve 'a.a....'. Nefes alamadığımdan konuşamıyordum.
Birden koşup uzaklaşmaya başladı. Ne bekliyordum ki. Beni burada ölüme terk etmişti. Derdimi de anlatamıyordum. Artık ciddi anlamda nefes alamıyordum ve bilincimin kapanmaya başladığını hissettim.
Aniden biri ensemi tuttu ve kafamı doğrulttu. İlaç boğazımdan gecerken cigerlerim rahatladı ve derin derin nefes almaya başladım. Bilincim tamamen yerine geldiginde karşımda duvara yaslanıp bana dikdik bakan Uray'la karşılaştım. Bende ona bakmaya başladım.
Yaptığı sey beni şaşırtmıştı. Bırakır gider sanıyordum. Ayrıca neyim olduğunu sordugunda konuşamamıştım. Ne kadar ondan korksam burdan uzaklaşmak istesem de hayatımı kurtarmıştı diyebilirdim.
"Astımın var ve deli gibi kosuyorsun. Kendini düşünmüyorsan başkasının da seni düşünmesini bekleme,"derken yine ifadesizdi. Dev işte.
"Beklemiyorum zaten. Bırakır gidersin sanıyordum. Beni şaşırtan sen oldun."
"Gitsem iyi olurdu," dediginde bakışlarımı yere cevirdim.
'Yine de teşekkür ederim. En azından katil değilmişsin.Sadece bir devsin," dedim ve yerden kalkmaya çalıştım.
'Dev mi?' derken şaşırmıştı ve kalmamı izliyordu. Dengemi kaybedince refleks olarak bana uzandı ve kollarımdan tutarak kibar olmayan bir şekilde beni kaldırdı. Gözlerimi devirdiğimde o da gözlerini devirdi. Bu, bende gülme isteği uyandırmıştı. Bide, ben ona sesli olarak dev demiştim.
"Evet.Yani vücudun falan. Dev gibi duruyorsun." Yüzünde alaylı ve şaşırmış bir ifade vardı.
"İlginç. Sence de bir deve bulaşmak tehlikeli olmaz mıydı?" Olurdu tabikide. Ama ben ona bulaşmak istememiştim ki. Geldiğimden beri benden nefret ediyor gibi bakıyordu bana. Hiçbir sey yapmadığım halde.
"Sana bulaştığımı düşünmüyorum. Ben bir sey yapmadım," dedim boş duvara bakarak.
"Herneyse. Sen ve senin astımın planlarımı mahvettiniz." Planları? Doğru. Beni arabaya fırlatmıştı ve bir yere götürecekti. Tekrar ona korku dolu gözlerle baktım.
"Bugünlük iptal. Gel benimle," dedi ve bileğimden tutarak-bu sefer eskisi gibi sert olmayan bir şekilde- peşinden sürükledi.
"Bin," dedi ve kendi sürücü koltuğuna geçti. Kararsız kalırken bir anda onun yan tarafındaki kapıyı açtım ve oturdum. Ondan olabildiğince uzakta oturmaya çalışıyordum.
Bana anlamsız bakışlarla baktı ve omuz silkti. Arabayı çalıştırırken "Beni yurda götürüyorsun,değil mi?" dedim.Sahi neden onun arabasına bindim ki ben?
Cevap vermedi ve yola odaklanmıştı.
Bende korkarak camdan nereden geçtiğimize bakmaya başladım. Tanıdık gelmiyordu. Elimdeki astım ilacına baktım ve tekrar deve döndüm.
'Nereye gidiyoruz?' Sıkıntıyla ic geçirdi ve tekrar cevap vermedi. Hem sinirlenmiş hem de korkmuş bir şekilde elimdeki ilaçla oynamaya başladım.
Araba durduğunda kafamı kaldırdım ve yurdun önünde olduğumu gördüm.
"Beni iyi dinle. Bugün bu yaptıklarımı yanlış anlama. Kimseye de bahsetme. Aksi halde senin canın yanar." Bunları söylerken ben hala yurdu nasıl bildiğini düşünüyordum. Ama ona sormayacaktım tabi ki . Bir daha ona bakmayı bile düşünmüyordum. Her ne kadar aynı sınıfta olup ön sıramda otursa da.
"Bugünden bahsedebileceğim tek kişi polis olur,ve merak etme hiç niyetim yok. Bıraktığın için teşekkürler," dedim ve arabanın kapısını açtım. Kaşlarını çattığını gördüm ama saniyelik bir şeydi. Arkadan çantamı aldım ve kapıyı kapattım. Kapatır kapatmaz araba çalıştı. Dev ben içeri girene kadar beklemeyecekti tabikii. Hemen yurttan içeri girdim. Bugün gerçekten beklediğimden de yorucu bir gün olmuştu. Ve tabi,şaşırtıcı.
