Uyandığımda hiç tanımadığım bir evin yatak odasındaydım. Pekala sakin olmalıydım. En son neredeydim? Okulda. Kiminle? DEV.
Kahretsin.O mu beni buraya getirmişti? Ama bir dakika. Bayıldığımda beni yere,o buz gibi fayansların üzerine bırakmıştı.Cani.Ondan nefret ediyordum.
Doğruldum ve sessizce kapının önüne doğru ilerledim. Kilitli mi diye kontrol etmek için kolu yokladım ama değildi. Sanırım kaçırılmamıştım. Salona doğru ilerledim ve etrafta kimse var mı diye bakındım. Kimse görünmüyordu. Hemen yatak odasına doğru ilerledim ve aynanın önünden gectiğimde şok geçirdim. Korkunç görünüyordum. Elektrik çarpmış gibi saçlarım ve sanki saatlerce aglamışım gibi baygın bakan ve rimeli akan gözlerim...
Ama şuan bunu umursamayacaktım. Tekrar salona geçeceğim sırada dış kapının açılma sesi duyuldu ve beni o tuvaletten kurtaran çocuk içeri girdi.
"Uyanmışsın," dedi elindeki yiyecek poşetleriyle mutfağa doğru ilerlerken göz teması kurmadan.
"Neden buradayım?"
"Çünkü bayıldın ve buraya gelmen gerekti."
"Yine emir mi aldın yoksa?"küçümseyerek söylemiştim bunu.
"Bilmediğin işlere burnunu sokma,"dediğinde ona iğrenerek bakıyordum.
"Siz kimsiniz? Beni nereden tanıyor o devasa yaratık? Sürekli beni çok iyi tanıdığından bahsedip duruyor."
"Bunlar da senin dışında kalman gereken konular. Sen sadece okuluna git"
"İzin veriyor musunuz sanki sadece gidip gelmeme!" diye bağırdım ona. Sinirlerimi bozuyorlardı.
"Aç mısın?" Ne alaka ya ne alaka. Gerçekten sınanıyordum. Kim bilir kaçıncı kez.
"Aç değilim,yurda gitmem gerek. Birazdan kapanacak ve ben sokakta kalmak istemiyorum."
"Bu gece burada kal. Sıkıntı olmaz." Gerçekten içime su serpmişti. Sıkıntı olmaz mıymış? Tamam o zaman.
Hiçbir şey demeden salondaki 2li koltuğa oturdum.
"Ayrıca aç olduğunu biliyorum. En sevdiğin pizza olan alaturka pizza ve suffle aldım sana. Gel ve mızmızlanmadan ye." Beni gerçekten tanıyorlardı. Ama numara yapacaktım.
"Ben vejetaryenim. Ve çikolatadan nefret ederim."
"Ne zamandan beri?" dediginde kollarımı kavuşturdum.
"Şuandan itibaren," dediğimde sabır dilenircesine tavana baktı ve saçlarını karıştırdı.
"Sen bilirsin. Gözünün önünde yememde sakınca yoktur o zaman?" dediğinde karnım guruldadı.
"Hayır var. Birini yemek yerken izlediğimde midem bulanıyor," dediğimde gülmemek için üst dudağını ısırıyordu.
"Ben çok güzel yerim. Midenin bulanmayacağını garanti ediyorum," dedi ve elinde pizza paketiyle önüme geçti.
Yutkunmamak için zor tutuyordum. Of Allah'ım.
Yiyişi o kadar havalıydı ki. Sanki yemiyordu. Herneyse.
"Hala aç değil misin?" dediğinde omuz silktim. İnat yaptım mı sonuna kadar devam ettirirdim.
"Gerçekten çok inatçısın. Yemessen ben azarlanacağım.O yüzden inat etme ve ye," dediğinde ayaklandım ve yatak odasına doğru ilerledim. Azarlanması umrumda değildi. Aslında düşününce bu çocuk bana hiçbir şey yapmamıştı. Ama olsun o devle bağlantılı olması nefret etmeme yeterdi.
Yatak odasına doğru ilerlerken başım dönmeye başladı ama kendimi yatağa kadar taşıyabildim. Burada olduğumu bile bile uyuyamazdım. Bana kötü şeyler yapabilirdi. Hele devden emir alıyorsa...
Yatağa oturdum ve ayaklarımı aşağıya sarkıttım. Uray denilen o çocuk bana her şeyi anlatacaktı.
