"Nasıl yani?" Beraber spor yapacaktık ama ne icin?
"Sana getirdiğim kıyafetler banyoda. Hemen giyin ve gel" dediginde anlayamadıgım icin güldüm.
"Ben spor yapmak istemiyorum. Hele seninle hic."
"Isteyip istememen umrumda değil. Kendi rızanla giyin yoksa seni ben giydiririm" gözlerim alev alevdi eminim. Son lafı beni delirtmeye yetmisti. Hemen elime ne gectiyse ona fırlatmaya başladım, aynı zamanda çığlık atıyordum. Elleriyle kafasını korumaya çalışıyordu. Beni o kadar sinirlendiren şey beni çıplak görebilme ihtimaliydi. O an saliselik de olsa gözümün önüne geldi ve o olaydan sonra ben bile kendi vücuduma aynada bakamıyordum. O gün hicbir sey olmasa da kendimi hep suclu ve temizlenememiş hissediyordum.
"Dur! Dur artık!" diye kukrediginde derin nefes almaya başladım ve yere çöktüm. Suan bana olan sey sinir krizi gibi bir şeydi. Aslında dediği seyi belki de öylesine söylemişti. Hem sacmaladıgımın farkına vardıgımdan hem de tekrar o günün aklıma gelmesiyle gözlerim doldu. Dizlerimi kendime çektim ve zemine odaklandım. Büyük ihtimalle deli gibi görünüyordum.
Hızla yanıma yaklastıgında alnında bir kesik olduğunu gördüm. Kendimden nefret ediyordum ama o acımam gereken ya da ona yaptıgım seyden dolayı üzülecegim biri değildi.
"Sakinleş.Ben...sadece sakinleş" dediginde gözlerimi kapadım. O da üstelemeden banyoya girdi. Gitmek istiyordum. Hemen düşünmeden aşağı indim ve cantamı alıp dısarı cıktım ama çıkar çıkmaz Poyraz'la karşılaştım.
"Bade?" dediginde ondan zıt tarafa kosmaya basladım. Konusmayı sevmiyordum işte. Hele suan hic. Emrivakilerden nefret ediyordum ve bilinmezliklerden de.
"Bade! Kaçma gel buraya" diye bağıran Poyraz hemen arkamdaydı. Hissediyordum.
Astımım sağolsun nefesim kesildi ve bir ağaçtan destek alarak eğildim.
"Sorun ne? Iceride ne oldu?" diye sorarken ben yine krizlerimden birini gecirecegimi hissettim ve çantamı açtım. Ellerim titriyordu ve yorgundum. Beni oyle gördüğünde sorunun ne olduğunu anlamış olmalı ki çantayı elimden aldı ve ilacı kendi çıkardı.
Sonunda cigerlerim rahatlamıstı ve birden dev görüş alanıma girdi.
"Şu yaptıgın sacmalıklara bir son ver artık!" diye bağırdıgında irkildim.
"Ben seninle ugrasmak zorunda mıyım ya? Küçücük bir bebek gibisin.O olaydan sonra böyle olduğunu düşündüğün için sürekli kendine acıma halindesin. Çık artık şu ruh halinden! Gecti gitti artık unut!" diye bagırıyordu. Beni çözmüş olması sinirlerimi daha çok bozuyordu.
"Sanane! Sanane! Kimsin sen ya ne istiyosunuz benden! Kendi halime bırak git beni.Uğraşma." Son cümlede aglayacak gibi olduğum icin sesim kısık cıkmıstı.
"Suan seninle konusamayacagım. Poyraz al onu. Yurda gotür. Ne dersem diyeyim sadece kendi söylediklerini duyuyor. Senin için yapılabilecek bir sey yok artık Bade." dedi ve arkasını dönüp hızlı adımlarla gözden kayboldu.
Dev icin sectigim kişi: Taylor Lautner. Çünkü tam kafamdakine uyuyordu ama sizin aklınızda başka bir tip varsa buna takılmayın yani. Bu sadece benim kafamdakine uyuyordu. Neyse iyi okumalar :))
