BREANA'S POV
Umiiyak lang ako habang inaalalayan nina kuya papasok sa sasakyan. Ito na naman sa pwersahan eh! Tama nga ang nasa isip ko.
"H-hi" natigil ako nang mapansin sina couz sa sulok na nakangiti sa akin. Hindi ko inakala!! For nine years!! Ngayon lang ulit!!!
Pinaandar na agad ni kuya blake ang sasakyan kaya tahimik kami nina couz na nagkatinginan. They look so mature and good looking!! I missed everything in their lives.
"B-breana this is me, Yerin"
"Yerin?"
"Yes, Remember me? Couz?" tumango lang ako at tinignan si kuya lean nang iangat niya ang baba ko. Hindi ko alam kung anong mararamdaman ngayon.
"You have to tell us what you feel, okay? Wag kang magtago sa amin, importante man o hindi, dapat sabihin mo sa amin o hindi kaya sa kanila. Sabihin mo sa amin kung ano yung ginagawa nila sayo doon para maiapply namin sayo"
"I-I am not r-ready for this" medyo paos pa ako dahil galing lang ako sa gamutan at ito ang unang beses na titigil muna sa mga sessions na ginagawa araw araw.
"We can't turn back now breana. Are you okay?"
"I-I just can't stop crying" tumango siya at pinahiga ako sa balikat niya. I'm over whelmed! Nakalabas ako! Ano naman ang gagawin ko pagkatapos??
Bumigat ang hininga ko at tumingin sa malalaking building. M-madaling araw pa kaya walang masyadong tao. Is this true? Am I really seeing another view to watch??
"Breana?--blake! Ibalik na lang natin siya! Mukhang hindi ok--"
"I-is this true kuya uno?"
"This is true breana. We will go home now" pumikit ako at pinakiramdaman ang paligid. I can't imagine this feeling I felt nine years ago.
"So anong next step natin?"
"Ang makaalis muna tayo sa lugar na to, kailangan nating dumaan sa US bago sa pinas"
"Should we surprise the others?"
"They will be in a big shock. They don't have any idea where she is and what we are doing now"
"They will be happy"
"Sana lang hindi nila nakalimutan si snow kahit medyo masakit din sa loob na itago ang lagay niya sa loob ng siyam na taon"
"B-breana? Ahhh breana kamusta ka sa loob?"
"Good" maikling sagot ko kay kuya kent na--wait, should I call him kuya? Time flies so fast. Look how far they've got. I think I'm just the only one who remain stupid, useless, fvcking old person.
"Nagpablonde ka pa ng buhok hehe at sobrang haba na din. Muntik na kitang hindi makilala" naiilang ako ng konti sa kanila. Ang tagal naman na kasi simula nung nagkasama kami. Hindi ako ganito nung una diba? Ang maldita ko pa nga.
"Maputi ka na din masyado tapos gumanda ka pa! Haha mukha ka na tuloy taga rito"
"Tsaka hehe you gain weight ha? Not that much and you're still cute"
"Nagbago talaga ng konti itsura mo yaay~"
"Anong gusto mong una nating gawin couz? Let's do everything you want. We really miss you so much. These two are so bad for hiding even to us! Haha!"
"She needs to rest" bigla naman akong may naalala kaya sumiksik pa ako kay kuya at humagulhol na naman.
"Ahh okay"
"Is she okay?"
"Yes. She always cry. Intindihin na lang natin"
***
Pinaupo na agad nila ako sa wheel chair nang makababa kami sa private plane. Nararamdaman ko na ang panginginig ng kamay ko dahil sa kaba.
"Nothing will happen to you hindi kami aalis sa tabi mo, pangako" hinawakan nina kuya ang magkabilang kamay ko habang si kuya peter ang nagtutulak sa wheel chair.
"Huwag niyong bitawan ang kamay ko kuya ah" huminga ako ng malalim tsaka nilibot ang tingin. I am finally expose to this old environment again!! Everything is so new.
"Anak!!" napatigil ako saglit at biglang naiyak nang maalala ko si mommy kay tita andrea. Humagulhol pa ako kaya mabilis na humarap sina kuya at couz sa akin.
"Maayos ka lang ba breana?! May masakit?!"
"Mommy!!"
"Shhh" umiiyak namang lumalapit sina tita at tito sa amin kaya sinubukan kong tumayo para yakapin si mommy. I miss her a lot!!!
"Mommy!"
"Shh it's okay. It's okay" tinapik pa niya ang likod ko kaya sumiksik ako sa leeg niya at naiyak lalo. Gusto ko bumagsak sa sahig pero ayokong bitawan si mom!!
"Mommy~"
"It's okay breana"
"Magpahinga ka na, kanina ka pa hindi natutulog sabi ng kuya mo" inalalayan nila akong maglakad palayo dahil hindi pa rin ako bumibitaw. Pahigpit lang ang hawak ko kay mom "Mamaya na tayo magkwentuhan ha?"
"I'm not tired"
"Magpahinga ka lang--umalis na tayo baka may iba pang makakita sa kanya" sabi din ni tito zero. Tumingin ulit ako kay mommy tsaka naman siya ngumiti pero naramdaman kong tumulo pa lalo ang mga luha ko.
"I want to go with her" sabi ko at tinaas ang kamay para abutin si mom na unti unti nilang nilalayo. Napapadyak pa ako sa inis "I want mommy!!~"
"Breana~" tumigil muna sina kuya kaya palipat lipat ang tingin ko sa kanila. May binigay pa si tita hyuna pero tinapon ko lang yun at tinuro si mommy.
"Okay" nilapit ulit nila si mom sa akin at siya na nagalalay kaya tumigil na ako sa pagiyak. I-I thought it's gonna be easy to come here. Ang hirap!
"I should hide tomorrow. I don't wanna ruin their moments"
"Yeah maybe that's good idea ands"
"Ano? Pwede na ba talaga siyang dalhin bukas sa kasal mo lean? Bukas na agad yun anak. Baka mabigla siya"
"Opo papa. Bugbog sarado talaga ang katawan niya ngayon dahil kakagaling sa gamutan. Sinadya din namin para pagdating niya hindi na siya maghintay pa ng matagal"
"You already planned what she will do?"
"Oo ma. This one is a little bit impatient so we wanted to do it simultaneous but we will assure she always take her rest"
"Sige mga anak"
"It's been LONG years, she might feel so new about the environment. Did you all ready her needs??"
"Pa sabi naman ni lolo tatawagan lang namin siya kung may kailangan. Baka sa susunod na araw, susunod siya" palipat lipat lang ang tingin ko sa kanila dahil pareho sina kuya na 'PA' ang tawag kina tito at 'MA' kina tita.
Maybe they pity us for not always having our parents beside especially only dad left.
"Woaaa totoo na ba to? Sana magtuloy tuloy ang paglabas mo anak. You can finally wear the gown we've made for you. Mas sasaya tong kuya mo kumpara dati"
