Her şey zamansız bir ölümle başladı.
En değerlim kollarımda can verirken içimde çoktan bir savaş başlatmıştım.
Savaşım ölüm meleğine değil, onu benden koparmak için ölüm meleğini davet eden kirli ruhlara karşıydı.
İçimi dolduran kin, akıttığım her...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Feridun Düzağaç~Beni Bırakma (MevYan) ❆
Belki güneş bi' gün, ikimiz için doğar
Belki korkuları, hayallerimiz boğar
O masal günü, gelinceye kadar
Susuyorum, susuyorum
Susadıkça yüzün düşer aklıma
Korkar oldum düşlemekten
Adını anarım, çoğalır sesim
Konuşmaktan, düşünmekten, özlemekten
Gel bak bir elimde gökyüzü var, hala
Ötekinde kayıp giden yıldızlar, la la
Korkular da benim, umutlar da
Beni bırakma, beni bırakma... ❆
"İstanbul'da görüşelim." dedim arkamı dönmeden hemen önce umursamazca. Aysar karanlık sokağı inletecek kadar yüksek bir sesle kahkaha attığında benim yüzümde bariz bir sırıtış vardı. "Peki İstanbul şahit olsun bize." dedi.
Silahımı belime yerleştirip Ozan ve Devrim'e doğru ilerledim. Ozan Aysar'a dikkatle bakıyordu. Herhangi bir hareketinde vuracakmış gibi nefretle...
Devrim ise göremeyeceğini bile bile keskin nişancının yerini arıyordu.
Aralarından geçtiğimde ikisi de geri geri gelerek beni takip etmiş ve kapıdan girene dek beni ne Aysar'ın ne de keskin nişancının hedefine koymamışlardı.
İçeri girdikten sonra toparlandım ve arabama ilerledim. Bizden sonra gelecek olan korumaların Ozan'ın evinde konum aldığını belirten mesajı yalnızca mavi tık olacak şekilde okurken Ozan ve Devrim de arabaya binmişlerdi.
"Kemal'e yaptığım hamleden sonra tek başınıza gezmek yok. Bundan sonra çok dikkatli olacağız." dedim arabayı çalıştırırken. Devrim gömleğinin ikinci düğmesini de açmıştı.
"Hadi hamlen gizli kalsın da Bilge, şu az önceki kadın kimdi öyle?" diye homurdandı Ozan. Aynadan Ozan'ın gözlerine baktım doğrudan. "O çok eski bir mevzunun saçılmış kırıkları... Ve ben de size diyorum ki: Basmayın kırıklara, içeri girmeyin." Devrim'le aynı anda birbirimize baktığımızda duyulan telefon melodisiyle irkildim.
Oturduğu yerden yavaşça bedenini ileri iterek pantolonunun cebindeki telefonu çıkardı. Bakışlarımı ondan ayırdığımda bir yandan da yolu kontrol edip takip edilip edilmediğimize bakıyordum. Ozan'ın bir zamanlar kardeşiyle kaldığı eve gidiyorduk. Ve ben en az ortağım kadar tuhaf hissediyordum.
