Emre Aydın ~ Afili Yalnızlık
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Aldatan bir kadın kadar düşman
Ağzı bozuk üstelik
Bırakmıyor acıtmadan
Bu kez pek bir afili yalnızlık
Ağlayan bir kadın kadar düşman
Tuzaklar kurmuş üstelik
Bırakmıyor acıtmadan
Bitiyorum her nefeste
Ne halim varsa gördüm
Çok koştum, çok yoruldum
Ve şimdi ben de düştüm
Bitiyorum her nefeste
Ne halim varsa gördüm
Çok koştum, çok yoruldum
Ve şimdi ben de düştüm
Değmezmiş hiç, uğraşmaya
Bu kez mecalim yok hiç, dayanmaya
Dayanmaya...
❄
Eğildi, büküldü, kırıldı kelimeler...
Zihnimizin kıvrımlarında mezar bulana dek döküldü...
Yanımdaki adamla ölü bedenlerin arasında gezinirken ruhumu hissetmiyordum.
Ama o sanki ölü bedenleri hissediyorlarmış gibi tekmelerken aynı zamanda kalbimin üzerinde de tepiniyor gibiydi...
Kalbimden akan damlalar sızıyordu nabzımdan...
Silahımı tutan elimi savurdum ileri doğru. "Ara Serkan'ı gelsin toparlasın burayı." dedim.
"Emrin olur." dedi.
Telefonunu çıkarıp kulağına götürdüğünde cesetlerin uzak bir köşeye oturdum. Elimdeki silahı bırakmadan yana düştü kolum. Bitkince seyrettim onu.
Kaşları çatıldı önce. Bekledi. "Neden zamanında açılmıyor bu telefon?" dedi azardan oldukça uzak düz bir sesle.
Biraz daha bekledi. Sonra gülümsedi hafifçe. Ama sesine yansımadı bu gülüş. "Gözün gibi sakla bana, gelene kadar." dedi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KADER DEVRİMİ (01.29) Tamamlandı
غموض / إثارةHer şey zamansız bir ölümle başladı. En değerlim kollarımda can verirken içimde çoktan bir savaş başlatmıştım. Savaşım ölüm meleğine değil, onu benden koparmak için ölüm meleğini davet eden kirli ruhlara karşıydı. İçimi dolduran kin, akıttığım her...
