Her şey zamansız bir ölümle başladı.
En değerlim kollarımda can verirken içimde çoktan bir savaş başlatmıştım.
Savaşım ölüm meleğine değil, onu benden koparmak için ölüm meleğini davet eden kirli ruhlara karşıydı.
İçimi dolduran kin, akıttığım her...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
İbrahim Erkal~ Sevmesen de olur
❄
Beni sana yar etmezken hayat, her geçen gün biraz daha incinmemek için daha fazla gülümsüyorum.
Zaman durmuş gibiydi. Devrim bana merakla Sevda ise şaşkınlıkla karışık bir öfkeyle bakıyordu. Ben ise Sevda'yla olan köprüyü yıkıp Devrim'in orman kuytularına tutundum.
Özür dilerim der gibi baktım kısa süreliğine ama hemen sonra kalbimdeki buzlar sarmaşık gibi sardı her yanımı...
"Ya sen anlat ya da ben, seç birini." dedim sertçe. Hala ona bakmıyordum. Bu kez Devrim ayırdı bakışlarını benden. "Neyi anlatacaksın?" diye sordu kuşkuyla.
"Hiçbir şey anlatmayacağım ben. Gidiyorum." dedi Sevda ama Ozan çoktan kapının önündeki yerini almıştı. "Sevda..." dedim alayla. "Sahne alıyormuş çarşamba geceleri. Perşembe günü ilk kez karşılaştığımızda bile anlamam gerekirdi o yorgun gözlerinden. Hemşirelikle birlikte zor oluyordur."
Devrim tokat yemiş gibi sendeledi. "N-ne zamandır?" diye sordu zar zor. "O kadarını bilemem. Sevda?" dedim ona dönerken.
"Bu kadına inanıyor musun gerçekten?" dedi Sevda pes etmeden. Acı acı gülümsedim.
"Doğru her şey usulüne uygun olmalı. Paşam?" Sevda'nın endişeli bakışları altında Ozan ceketinin iç cebinden bir zarf çıkarmıştı.
Zarfı bana uzattığında ben de Devrim'in titrediği için sakladığı ellerine uzattım.
Beklemeden zarfı açıp içinden yalnızca bir fotoğrafa bakıp etrafa saçmıştı. Sevda göz ucuyla yerdeki fotoğraflarını görünce sessiz kalmayı seçmişti.
Şu an kıyametin son perdesindeydik. Ve hikaye figüranın başrol olmak için yaptıklarıyla başlamıştı. Devrim ise kendi hikayesine yabancı bir izleyiciden başka hiçbir şey değildi...
Devrim'in sessizliği tükenmişti. Ağır adımlarla Sevda'ya yaklaştığında Sevda çaresiz geri adımlamıştı. Ama nafileydi Devrim üzerine yürüyordu. Ozan'a kayan bakışlarım müdahale edip etmemin kararsızlığının bir yansımasıydı.
Ama Ozan'da da cevap yoktu.
"N-ne zamandır dedim sana Sevda! Söyle ne zamandır yalanlarla uyutuyorsun beni!" Devrim'in yüksek sesiyle irkildim. Sevda titriyordu.
"Konuşsana be kadın!" Sevda yutkundu. "B-biraz sakinleşir misin?" dediğinde Devrim kafasını sabır dilenir gibi kaldırdı. "Sakinleşemem Sevda! Ben de sakinlik falan bırakmadın! Anlat, hemen!"
Sevda parmaklarını Devrim'in kollarına yerleştirdiğinde Devrim ateşe dokunmuş gibi geri çekildi. "T-tamam, anlatacağım. Hadi evimize gidelim."
