Her şey zamansız bir ölümle başladı.
En değerlim kollarımda can verirken içimde çoktan bir savaş başlatmıştım.
Savaşım ölüm meleğine değil, onu benden koparmak için ölüm meleğini davet eden kirli ruhlara karşıydı.
İçimi dolduran kin, akıttığım her...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
◆ Cem Adrian~Ben geldim
❄
Üstüm biraz tozlu yolda çok düştüm geldim
Ellerim çizik üzgünüm dikenliklerden geldim
Kalbim paramparça ama sana topladım geldim
Bin kere öldüysem bin kere dirildim geldim
Canımdan can kan verdim ama adını yaşattım geldim
Yedi kat yerin dibinden beni duyabilir misin?
Kimse inanmadı sana bir ben taptım geldim
Dönecek yerim kalmadı her şeyi mahvettim geldim
Şimdi beni biraz sever misin?
❄
Hayatım boyunca yediğim hiçbir kurşun bu kadar güzel hissettirmemişti. Ya da sebebi...
"Bilge!" diyerek üzerime eğilen Ozan'a gülümsemek istemiştim ama yapamadım. Çatışma devam ettiğinde Ozan beni bir mezar taşının arkasına taşımaya çalışıyordu. Aslında ölmek istemiştim. Bunu gerçekten istemiştim bir an. Korumalardan uzaklaşmak tamamen benim fikrimdi.
"İyi olacaksın Bilge, iyi olacaksın. Başka çaren yok." diyerek şarjör değiştirmek için eğilen Ozan aslında beni değil de daha çok kendini ikna ediyor gibiydi. Elimi güç bela kaldırıp kolyeme uzattım. "Biliyordum." dedim mırıldanarak... "Biliyordum, diğer türlüsünü hissederdim." dediğimde Ozan bana dönmüştü.
Şaşkınlıkla açılan ağzında mırıldandığı kelimeyi duyamamıştım ama elini vücuduma bastırdığında verdiği rahat nefesle gözleri dolmuştu. Ne var ki bu bilincimin kapanmasına engel olamamıştı.
❄️
Gözlerimi araladığımda gördüğüm ilk şey solgun yüzümdü. Yatağımın üzerinden geçen ve zemin hariç diğer iki duvarı da bir şerit halinde kaplayan aynaydı bu. Direkt yüzümü görmek gözlerimi yeniden kapatmama neden oldu. Olan biteni hatırladıkça da açmamak için direndim. Kendimi kaybetmiştim.
Açılırken ses çıkarmaması adına ekstra bir çaba sağlayarak içeri girene bakmadım. Çünkü kim olduğunu biliyordum. Bu adımları bu nefes alışı tanıyordum... Yatağımın yanına oturduğunu hissettim ama uyuyor numarası yapmaya kararlıydım. En azından buna hakkım vardı.
"Sevgimi hak etmediğini düşünen ama bunun üzerine mümkünmüş gibi bin kat daha sevdiğim bir kadının bir sözü vardır." dedi yorgun sesiyle. "Gidişini kabullenmemi bekleme benden." dedi sözlerimi korktuğum gibi aklında tutarak. "Ve beni ölümün kıyısındayken en güzel yere, kendi gölgesine, saklayan bu sevdiğim kadına bir özür borçluyum. Yalan borcumu da ödemeliyim..." dediğinde kirpiklerim titreyecek diye ödüm kopuyordu.
