သို့....(completed)

Part-24

သို့.....

အပိုင်း၂၄

ဗိုက်ကို ကိုင်ရင်းယောင်ချာချာဖြစ်နေမိသည်။ မလိုချင်သော သူရဲ့ သွေးသားကိုမှ မိမိလွယ်ထားရခြင်းပါလားလို့ မနှစ်မြို့မိပါ။ ဒီကလေးကို နှင်းဒေဝီမလိုချင်ပါ။ ကလေးကိုလည်း မုန်းသလို ကလေးရဲ့အဖေဖြစ်သူကိုလည်း ရင်ထဲ အသဲထဲကပါ မနှစ်မြို့မုန်းတီးမိသည်။

ကလေးကို ပျောက်ကွယ်သွားစေချင်ပေမယ့် နှင်းဒေဝီမလုပ်ရက်။ မလုပ်ရဲတာလည်း ပါသည်။ သက်ရှိအရာတစ်ခုကို လူမဖြစ်ခင် သတ်ပြစ်ရမယ်ဆိုတဲ့ စိတ်ကို မိန်းမသားတို့ရဲ့ မွေးရာပါ မိခင်စိတ်ကတားဆီးတော့သည်။

ကလေးကို သတ်ဖို့တွေးမိတိုင်း လက်တွေခြေတုန်ရီလာသည်။ ဗိုက်ထဲက အကာလေးက လှုပ်ရှားနေသလို ၊သူမအားတားဆီးနေသလို ခံစားရတာကြောင့် ထိုကလေး ဖြတ်ချဖို့ သူမအတွက် အရမ်းကို ခက်ခဲလွန်းနေသည်။

"နှင်း....."

ကျွန်မဒီအသံကို အရမ်းမုန်းလွန်းသည်။ ကျွန်မဘဝကို ဖျက်ဆီးခဲ့တဲ့ လူရဲ့အသံဖြစ်နေခြင်းကြောင့်ဖြစ်သည်။ ကျွန်မအသက်ထက်ပို ချစ်ရပါသော မောင့်ကို လောကထဲ ထွက်သွားအောင် လုပ်ခဲ့တဲ့ လူရဲ့အသံဖြစ်နေခြင်းကြောင့် ဖြစ်သည်။ ကိုယ်ချစ်တဲ့လူကို သတ်ပြစ်လိုက်တဲ့လူနဲ့ အိပ်ရာပေါ်နေပြီး သူရဲ့ကလေးကို လွယ်ထားရတဲ့ ခံစားချက်က ကျွန်မအပေါ်ကို သိပ်ဆိုးဝါးစွာ သက်ရောက်စေသည်။

"နှင်းကိုခေါ်နေတယ်လေ... "

ကျော်ဖြိုးဝင်းအသံက အခန်းအတွင်း ဟိန်းထွက်လာသည်။ သို့သော် နှင်းဒေဝီ ဘာမှပြန်မပြောပဲ တိတ်ဆိတ်စွာ ထိုင်မြဲရင်းထိုင်နေသေးသည်။ ထို့ကြောင့် ကျော်ဖြိုးဝင်းဒေါသထွက်လာကာ နှင်းဒေဝီရဲ့ ပါးကို လက်ဖြင့်ဆုတ်ကိုင်ကာ သူဘက်ကို လှည့်စေလိုက်သည်။ နှင်းဒေဝီရဲ့ မျက်လုံးအကြည့်များက သူ့့အား နာကျင်စေသည်။ ဒေါသထွက်စေသည်။ အလိုမကျမူ့ကို ဖြစ်စေသည်။

"မင်းကို ငါမေးနေတယ်လေနှင်းးး.....ဘာလို့ထမင်းမစားတာလဲ ဟမ်.....ပြောစမ်း....ငါနဲ့ရတဲ့ ကလေးကို အဲ့လောက်တောင် သတ်ပြစ်စေချင်တယ်ပေါ့...."