သို့....(completed)

Part-38

သို့.....

အပိုင်း၃၈

Blueစားပွဲရှေ့မှာ ထိုင်ချကာ မဟုတ်ဘူး မဖြစ်နိုင်ဘူးဆိုတာကိုသာ ပြောခဲ့တဲ့ လွန်းလေးအား ထွေးပွေ့လိုက်မိသည်။ ဟုတ်ပါတယ် သူလေးမယုံနိုင်ဘူးဆိုတာ ဖြစ်သင့်တာပဲလေ။ ငိုနေသည်ထင်သည် ရှိုက်ကာတုံသွားတဲ့ ကိုယ်လေးကို ထွေးပွေ့ကာ မတ်တပ်ရပ်စေဖို့ ထိန်းမတ်ပေးလိုက်သည်။ ကျောလေးကိုပုတ်ကာပေးနေမိသည်။ စားသောက်ဆိုင်ကာ လူများတာကြောင့် Blue လွန်းသာရဲ့ မျက်နာလေးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ထွေးပွေ့ကိုင်တွယ်လိုက်မိသည်။ ပြီးနောက် ညှင်သာသောအသံဖြင့်

"ကိုယ့်အိမ်မှာ အေးဆေးရှင်းပြပေါ့မယ် လိုက်ခဲ့နော်...."

မျက်ရည်တွေနဲ့ ကြည့်နေတဲ့ လွန်းလေးက ဘယမှပြန်မဖြေပဲ မိမိအားတိတ်ဆိတ်စွာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ တိတ်ဆိတ်ခြင်းသည် ဝံခံသည်ဟု မှတ်ယူလိုက်ကာ လွန်းလေးရဲ့ လက်ကိုဆွဲရင်း ဆိုင်ထဲကထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ ဆိုင်ရှေ့က တပည့်နှစ်ယောက်ကို နောက်ကပါလာတယ်ဆိုတာ ကုမ္ပဏီကစထွက်ကတည်းက Blueသိနေသည်။ ထို့ကြောင့် တပည့်ဖြစ်သူထဲက အီ့တီအား

"ကားကိုဖုန်းဆက်ခေါ်လိုက် အိမ်ကိုသွားမယ်...."

"ဗျာ... ဟုတ်...ဟုတ်ကဲ့ဆရာ.."

အီ့တီဆရာဖြစ်သူခိုင်းတဲ့ အတိုင်းဖုန်းဆက်ပေးလိုက်ကာ ကားကိုခေါ်လိုက်ရသည်။ ဆိုင်ထဲဝင်ပြီး ဘာတွေများဖြစ်ခဲ့ကျလို့ တစ်ယောက်ကငို တစ်ယောက်က ငိုနေတဲ့သူကို တစိမ့်စိမ့်ကြည့်နေရတာလဲလို့ အီ့တီတွေးနေမိသည်။

လွန်းသာသည်လည်း မယုံနိုင်ခြင်းများ လက်မခံနိုင်ခြင်းများ၊ အံ့သြနေရာများ၊ ပျော်ရွှင်ဝမ်းနည်းခြင်းများဖြင့် ခံစားချက်ကရောထွေးနေတော့သည်။

ခနကြာတော့ Blueအိမ်ကကားလေး ဆိုက်ရောက်လာတာကြောင့် Blueလွန်းသာကို ကားထဲဆွဲခေါ်ကာ ကားကိုမောင်းထွက်ခိုင်းလိုက်သည်။ လမ်းတစ်လျှောက်လုံးလည်း Blue မငိုတော့ပေမာ့် ရှိုက်နေတဲ့ လွန်းသာမျက်နာလေးကို စိုးရိမ်တကြီးငေးကြည့်နေမိသည်။

လမ်းတစ်လျှောက်လည်း ဖြစ်ကြောင်းကုန်စင်မှ တစ်ချို့တဝက်ကို ပြောပြနေမိသည်က အိမ်ရောက်သည်အထိပင်။