"what are you feeling now?" || minsung

Lekcja 17: Zostań moim chłopakiem

>> "I Bet You Look Good On The Dancefloor" - Baby Charles

Moment, gdy obaj stanęli na scenie wywrócił Minho żołądek na drugą stronę, a do tego zakręcił nim jak zabawkowym bączkiem, stąd musiały wziąć się jego zawroty głowy. Jednak stał o własnych siłach na scenie, wpatrując się w szczęśliwego Felixa, który wesoło dopingował swoich przyjaciół. Seungmin postanowił oddać ocenianie tego występu przyjacielowi, zbyt obawiając się konfrontacji z Jisungiem, którego tak skrzywdził, i Minho, który wciąż mógł przywitać swoją pięść z jego ustami na wspomnienie łez ukochanego. Felix z chęcią przyjął fuchę tymczasowego jurora, odpisując Seungminowi krótkie "okej" na wcześniejszego sms-a z prośbą o zastąpienie go.

Minho czuł się tak, jakby coś przykleiło go do desek sceny, gdy tak ogromnie pragnął rzucić mikrofonem i uciec byle jak najdalej. Światło reflektora oświetlającego scenę raziło go po oczach, dłonie pociły się jak po wyjątkowo dużym wysiłku fizycznym, a nogi drżały, jak po męczącej wspinaczce na Halla-san. Strach sparaliżował go całego, odebrał możliwość mowy, a co gorsze w tym i śpiewu.

Spokojna melodia puszczona przez Felixa zaczęła wydobywać się z głośników, a jedyną rzeczą do jakiej był zdolny w tym momencie było drżenie na całym ciele i wpatrywanie się ze strachem w jeden z jaśniejszych reflektorów.

I wtedy węzeł strachu rozwiązał się w jego gardle, a głos powrócił, gdy dłoń Jisunga mocno ścisnęła jego palce.

Złapanie go za rękę w takim momencie było jak wyrwanie z okropnego koszmaru, jak tysiące słów zapewnienia, że da sobie radę, bo ma przy sobie człowieka, dla którego byłby w stanie przepłynąć wpław Morze Żółte, a następnie naprawdę wspiąć się na dawny wulkan Jeju.

Zaśpiewali razem piosenkę napisaną przez Jisunga, w połowie zapominając o Felixie i śpiewając tylko dla siebie.

Minho z uśmiechem wspominał ich mały występ, gdy Jisung w tym czasie przeciągał kabel od laptopa bliżej łóżka. Mieli oglądać razem film w kompletnym spokoju, co wielokrotnie zaznaczał Jisung jako że państwo Han byli z nimi w domu. Jednak Minho nie potrafił się skupić zbyt wpatrzony w ukochanego, który z każdym dniem coraz bardziej błyszczał w jego oczach. Siedzieli tak blisko siebie i gdyby tylko mógł choć na chwilę skosztować tych słodkich, kuszących go jak zwykle ust...

Mimowolnie nachylił się nad chłopakiem i obrócił jego twarz w swoją stronę, składając na ukochanych przez niego ustach słodki pocałunek. Zaskoczony Jisung nieśmiało odwzajemnił pieszczotę, kładąc własną dłoń na jego policzku. Czule przeciągnęli namiętny pocałunek, odrywając się z cichym mlaśnięcie, gdy zabrakło im tchu. To nie było nic wielkiego, ot zwykły całus, jak jeden z wielu, którymi się wymieniali. Robili to wiele razy, jednak z każdym kolejnym Minho czuł się tak, jakby kosztował tych warg po raz pierwszy. Kochał tą niepewność ze strony ukochanego, który wciąż nieśmiało zgadzał się na każdy drobny pocałunek.

Dopiero trzask upuszczonego kubka na jasne panele ocucił ich, każąc spojrzeć w stronę drzwi, w których stał najbardziej nielubiany przez Jisunga mieszkaniec tego domu – jego starszy brat Jihyun.

Student jedynie w kilku cechach wyglądu przypominał najmłodszego z rodziny Han. Minho dostrzegł, że mieli podobny kształt nosa i oczu, gdy jego usta były o wiele cieńsze od tych ukochanych przez niego. Różnica ich wzrostu była niewielka, ale Minho był pewien, że Jihyun przewyższał go o te kilka centymetrów, co dostrzegł, gdy Jisung zerwał się na równe nogi, goniąc za bratem.

– Jihyun, poczekaj! To wcale nie to na co wygląda! – zawołał, szybko wyprzedzając mężczyznę, któremu zagrodził drogę na schody.

Jak mógł się wybronić? Całował się z innym chłopakiem w swoim pokoju, co Jihyun widział na własne oczy. Nie było żadnej możliwości, by sprzedać mu bajeczkę o przypadku czy głupiej zabawie, bo nikt nie całował z takim uczuciem obojętnej mu osoby. Jisung znał swojego brata i wiedział, że nie da się przekonać, nie zrozumie tego, nie będzie chciał zrozumieć.