GECE (TAMAMLANDI)

25. Bölüm

...
"Herkes hata yapabilir ve senin durumun buna öyle müsaitki bence bunda kendini suçlamamalısın." dedi Deniz kızı. Sadece sustum düşündüm bir süre. İki gün önce yaşadığım olayı aslında bir sonraki gün yaşadıklarım kapatıyor, unutturuyor ve önemsizleştiriyordu.
"Demir ben onun kocasıyım dedi Ahmet'e."
"Nasıl? Nerde dedi bunu?"
"Ahmet geldi iş yerime buda gördü sen kimsin dedi ona oda kocasıyım dedi." gözlerim doldu derin bir nefes aldım sonra devam ettim.
"Hiç düşünmedi beni, düşeceğim durumu, Ahmet'in yaşananları bildiğini bilmiyor sonuçta. Onunla girdiği yarışta beni nasıl harcadığını hiç düşünmedi."
"Bence bu bir anlık bir laf değil. Demir buna inandırmış kendini ve hep bunu söylemiş kendine sinir anındada bilinç altından dışa vurumu olmuş."
"Nasıl ya, ne demek bu o benim hiç bir şeyim değil! Karı koca böyle olunmuyor. Bu ne saçma bir düşünce tarzı ne kadar iğrenç."
"Ceylin kendine kaçış alanı bulmuş. Sen yokken bununla avutmuş kendini hep bence."
"Bana bir yol göster ben şimdi ne yapacağım."
"Önce Ahmet'le otur konuş çünkü seninle bir hayat kurmanın adımlarını atıyor. Bugün konuştuğu mekanı almadı belki ama başka bir seçenek olabilir bunun için geç kalma Ceylin, unutma önce sen ve çok yük yüklüyorsun kendine. Ahmet'le konuş ilk işin bu olsun. Bir dahada öfkeni kontrol etmeyi başar her kararının sonu böyle olmayabilir. Sonrasına bakarız olur mu?"
"Olur tamam."
"Duygu ne oldu."
"Barıştık sorun yok anladı beni, aslında Eray daha iyi anladı. Neyse işte sonuçta sorun yok."
"Yolunda giden şeylerde var o zaman."

Vedalaşıp odadan çıktığımda tek bir şeye odaklıydım oda Ahmet. Telefonumu aldım onu aradım.
"Ahmet nerdesin?"
"Bir yer daha vardı oraya baktım şimdi ama buda olmadı ya."
"Konum at bana yanına geliyorum."
"Tamam hemen."

Gelen konuma doğru kuracağım cümleleri düşünerek gidiyordum. Eminimki yanında hiç biri aklıma gelmeyecekti. Yanlış yaptım ve düzeltmek için geç kalmamalıydım. Ahmet'i gördüm arabadan inmiş beni bekliyordu, arabadan indim yanına yaklaştım bana doğru eğildi ama ben fırsat vermedim.
"İçerde oturalım mı hava soğuk." dedim.
"Tabi." dedi ama bozulmuştu eliyle bana yön verdi. Oturduk çay istedik konuya nasıl gireceğimi bilemeden öylece susuyordum. Elime uzandı bir an irkildim.
"Sakin ol sen iyi misin?"
"Bak Ahmet sen çok iyi bir insansın çok anlayışlı mükemmel diyebilecek kadar düzgünsün, yakışıklısında yaşına göre olgunsun. Bir kızın arayıpda bulamayacağı bir şey yok gibi sende ama olmayıncada olmuyor işte. Keşke çok önceden tanışsaydık seninle ama işte hayat."
"Sorun sende değil bende diyorsun yani." dedi gülümseyerek ve yanımdaki sandalyeyi çekip ellerimi ellerinin içine aldı iyice bana döndü.
"Ceylin ben seni seviyorum evet senin iyi olmanı mutlu olmanı istiyorum. Sevmek sevilmek bunlar zorla olacak şeyler değil. Ben sana en başındada dedim sen sadece kendini düşün hiç bir şeye mecbur değilsin." gözlerim dolu dolu oldu.
"Sen burdan yer bakınca ben dedim ki..."
"Tamam anladım sen dedin ki ya Ahmet geldi iki gün sonra evlenelim der buraya baya yerleşiyor." güldü benide güldürdü.
"Ya dalga geçme be."
"E sende geçtirtme. Burda yer bakacam çünkü gerçekten sevdim burayı ve güzel bir yer bulunca baya ilerleyeceğimi düşünüyorum yani sadece iş canım."
"Yalancı."
"Kim, ben ve yalan çık çık hiç hoş şeyler değil bunlar."
"Ya sen birtanesin gerçekten nerden çıktın sen benim karşıma." diyip sarıldım en içten en sıcak halimle hemde.
"Ama orda bir dur ben değil sen çıktın benim karşıma yani kızlar çıkar benim karşıma genelde." dedi uzaklaşarak bende omuzuna vurup.
"Ya ukala seni." dedim gülerek.
"Bir bilsen gülünce nasıl güzel oluyorsun."
"Ahmet.."
"Yani suratın asık olunca bir çirkinlik geliyo anlatamam çekilmez bir şey oluyorsun." tekrar omuzuna vurdum.
"Of gıcık."
"Gel buraya gel." dedi ve sımsıkı sarıldı bende sarıldım.
"İyiki varsın." dedim sessizce.
"Sende iyiki varsın küçük hanım ama ben açıktım, yeter bu kadar sarmaş dolaş kısmetimi kapatacaksın. Hem sevmiyor hem kısmetimi kapatıyor ya." dedi gülümseyerek.