(Bir Cameron Monaghan Fanfiction'ı)
Ölü ruhların dans ettiği bir sonbahar akşamında, ekilen çiçekler solmuş. Solan çiçekler özlemiş en çok, bir ceset çiçeğiyle değiştirmiş yerini. Göz yaşlarının arasında bir feryat kopmuş, bir insan katletmiş kendin...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
••• BÖLÜM ON DÖRT: BENİM OKUM ÇOKTAN ÖLMÜŞ
Arıyorum. Seni arıyorum. Her yerde. Sesini arıyorum, gülümsemeni. Seni sen yapan her şeyi arıyorum. Kalbimde bir yük yokluğun. Ve bir Duman şarkısıyla dolduruyorum kulaklarımı. Sana tekrar aşık olurum belki bir daha. Sessizliğin çıkardığı melodiler öldü çoktan. Belki bir kez daha duyarım sesini. Kutsal sesinle arındıracak mısın günahlarımı? Yoksa teninle beni biraz daha günaha mı sokacaksın? *Eros'un oku acıyla kalbime batıyor. Benim okum tek taraflı lakin. Ölmüş çoktan. **Hades'in ***Persephone'ye verdiği lanetli narla lanetlenmişti benim okum. ****Asphodel'de sıkışıp kalmıştım. Ölüler diyarını birbirine katıyorum seni bulmak için. *****Elysium'da buluyorum seni. Yüzümdeki tebessümle yanına yaklaşıyorum. O an fark ediyorum. Elim onun ellerini tutuyor. Gülümsüyorsun ona doğru. Kollarımdan tutuyorlar beni. ******Phlegeton'un en dibine yollanıyorum.
Boş bakışlarımı duvarda asılı olan gitardan çektim ve piyanonun önüne geldim. Parmaklarımı yavaşça tuşlarda kaydırdım. Bu hissi oldum olası sevmişimdir. Tuşların çıkardığı naif sesi duymak beni mest ediyordu. Piyanoya baktıkça Cameron ile bu piyanonun başında geçirdiğimiz gece geliyordu. Dün son söylediklerimden sonra oradan ayrılmıştım. O sorunun cevabını kendime bile verecek cesareti bulamazken ona nasıl söyleyebilirdim ki?
Parmaklarımı tekrar piyanonun tuşlarında kaydırdım ve kapıya doğru ilerledim. Evden çıktım ve merdivenlerden inerek apartmanın önüne geldim. Ağır ve aksak adımlarla ilerleyerek üniversiteye doğru gitmeye başladım. Kulaklıklarımı taktım ve beni bir an bile bırakmayan hayallerimle baş başa kaldım.
***
Azize Anne ile Bakire ve Çocuk tablosunun önündeydim. Arkamda ise Joseph vardı. Leonardo da Vinci'nin bir tablosuydu. "Gerçekten çok güzel bir tablo." dedi Joseph. "O dönemler için bile muhteşem bir eser. Çoğu insan Mona Lisa'yı bilerek Da Vinci'yi tanıdıklarını söylüyorlar ancak bence Da Vinci'nin Mona Lisa'yla kapışacak bir sürü tablosu var." dedim.
"Haklısın, Kayalıklar Bakiresi ya da Kalkımlı Kadın'da en az Mona Lisa kadar kaliteli."
"Van Gogh, Picasso, Avni Arbaş bir yana Da Vinci'nin sanatı çok başka bir tat veriyor." dedim. "Ben biraz daha Frida hayranıyım." dedi çaprazdaki Ölümü Düşünürken tablosunu göstererek. "Evet, bence de Frida Kahlo muhteşem bir kadın. Eserleride aynı şekilde. Ancak bana biraz sade geliyor. Ben daha çok Picasso, Van Gogh, Da Vinci gibilerinin tablolarını seviyorum."
"Tarz meselesi." dedi. "Ama yinede Frida gerçekten muhteşem bir kadın. Çoğu insan kaşlarından dolayı onunla alay ediyor. Kimse yaşadığı hayata ya da sanat eserlerine bakmıyor. Sadece dış görünüşten eleştiriyorlar. Ya da bir feminizm simgesi haline geldiği için ondan nefret ediyorlar." dedim.
"Haklısın, insanların feministlerin erkek düşmanı kadınlar olduğunu düşünmesi gerçekten saçma. Feminizm, kadın ve erkek eşitliği demektir. Ve günümüzde en çok ihtiyaç duyduğumuz şeylerden biri. Bazen toplum ilerledikçe daha da vahşileşiyoruz gibi geliyor." dedi
