Leon i Noel

Targ śniadaniowy

Wieczorne rowerowe szaleństwa po parku trochę poprawiły chłopcom humory, ale wyraźnie widziałem, że nie są szczęśliwi przejściem na zdalne nauczanie.

Następnego ranka poruszali się po domu ze spuszczonymi głowami.

- Hej, radości trochę! - zawołałem. - Może czekoladę na poprawę humoru?

- To nie fair, księdzu! - poskarżył się Leon. - Mamy fajną nohą szkołę. Nohych kumpli, którzy się z nas nie śmieją. A nahet czasem czegoś nam zazdroszczą! Michał z Connorem ogłosili h klasie, że oni też stają się bliźniakami! I hszystko takie hydaje się piękne! I szkołę zamykają! Kiedy ja nahet przyrodę zacząłem lubić!

- I będziemy jak ciołki sami siedzieć h pustej szkole h sali z komputerami - pociągnął nosem Noel.

- Mówiłem już, że żadnego siedzenia w pustej szkole nie będzie - zareagowałem. - Będziesz siedział tu, w domu, przy swoim komputerze.

- Nie mam komputera... - westchnął Noel. - To kupę pieniędzy kosztuje! Przecież nie kupisz nam naraz dhóch koputeróh...

- O to się nie martwcie. A na razie zakładamy uśmiechy na buzie i do szkoły. Wykorzystajcie ten dzień!

- Dobra - westchnął Leon.

- Smutasom nie daję buzi - ostrzegłem.

- Co? - wrzasnął Leon. - Ja się nie smucę!

Zaczął się wykrywiać teatralnie na wszystkie strony. Noel widząc brata zaczął się śmiać jak szalony. I ja się uśmiechnąłem. Po chwili dobry nastrój udzielił się i Leonowi.

- Teraz z radością daję buziaka na drogę - dałem każdemu w czoło dwa buziaki. Po chwili już pędzili po schodach na dół.

A sam wyjąłem paczki, w których przyszedł sprzęt komputerowy. Uruchomiłem laptopy, Skonfigurowałem system Windows, wgrałem zabezpieczenia, Office, Teams, skonfigurowałem słuchawki z mikrofonami. Podłączyłem router WiFi, skonfigurowałem, zalogowałem swój komputer i bliźniaków. I od razu i telewizor, może się przydać. Niby nic, a czas zszedł prawie do obiadu. Spojrzałem na dzieło. Zarzuciłem kurtkę i wyszedłem na miasto. W sklepie dla plastyków mieli suchą kalkomanię. Kupiłem literki, wróciłem do domu i ozdobiłem laptopy, myszy i słuchawki podpisami „Leon" i „Noel". Przynajmniej się nie pomylą. Sprzęt ustawiłem na biurkach. Usłyszałem tupot nóg na schodach.

- Księdzu, jak fajnie dziś było h szkole! Hszyscy płakali! - krzyknął Leon wbiegając. Dobrze, że nie „jaki ja głodny jestem", jak dotąd bywało, z mojej głupoty.

- I to było fajne, że wszyscy płakali? - zdziwiłem się.

- No! Nikomu się nie podoba siedzenie h domach! Poza Dżesiką i jej koleżankami, ale ja ich nie lubię! Baby są głupie!

- A Maja ci się podobała - wtrącił Noel, który niepostrzeżenie wszedł za bratem.

- Maja to nie baba! To... to... to młoda kobieta! - wytłumaczył Leon. - Kobiety są fajne. Pani Mary jest kobietą. A baby są głupie, i już!

- Na pożegnanie zrobiliśmy sobie na dużej przerhie targ z kanapkami - wtrącił Noel. - Thoje kanapki hzbudziły furorę! Hszyscy nam zazdrościli! Choć nie hiem, co tam było... Chyba tuńczyk i jajko, a co hięcej to nie hiem.

- I traha była! - wrzasnął Leon. - To znaczy... sałata - dodał ciszej. - Nahet pasohało.

Nie poprawiałem go. W kanapkach była rukola. Przyjdzie czas na odróżnianie różnych gatunków zielenin.

- A co mieli inni? - zaciekawiłem się.

- Michał bułki z serem i pomidorem. Jezus słodkie drożdżowe bułeczki. Dobre. Ale nie kosztuj! - szybko zastrzegł Leon.