Skies Of Mistakes

CHAPTER 26

I sighed.

Pulling my bag and my stilletos sound so proud in the land. Finally, nakaland na din kami. Nagbabalik ulit ako New York City.

Kakatapos lang ng last flight ko this month of November and it's been three years since I got to  work in an airline. Yes. Sa loob ng three years na yun madaming nangyari sa buhay ko, that made me realized more things. Katulad na lang ng pangyayaring nagtatrabaho na ako sa isang airline dito sa New York at hindi na sa Fly Emirates.

"Hi, Ma'am! Good Morning! I'm Agueda Loucianne Izabelle from Philippines. I'm here to have an interview with Mr. Francisco the said Manager of Fly Asia." Pagkausap ko sa lady guard na bumungad sa akin.

Wen should accompany me today pero may scheduled flight siya kaya ako na lang. Kaya ko naman. Sana maging successful ang interview na ito para naman sure na magtrabaho ako sa airline na ito.

"Yes, Ma'am. Fa- Follow me, please." Sagot niya pero hindi pa fixed ang pagsasalita niya ng English. She's also a foreign well, I could say she's a 'Thailander'. Base lang sa pagkilatis ko sakanya.

Umakyat kami sa second floor ng building at itinuro niya saakin ang isang door room na may nakalagay na 'MANAGER' hindi ko nga alam kung bakit ang manager lang ang mag-interview saakin. Kasi sa airline ko sa Pilipinas hindi naman Manager ang nag-interview saakin pero bahala na basta makuha ko lang ang trabaho na ito ayos na ako.

Pumasok ako, syempre with raging confidence and aura para kahit doon pa lang maalaman nila na puwedeng-puwede talaga ako sa airline nila. Ang alam ko is makakakontrata lang ako sa airline na ito and after nun wala na. Kasi hindi naman talaga sila naghahanap ng mga aplikante pero dahil kinakalantari ito ng kaibigan ko, talaga naman nagawan ng paraan.

I knocked twice before a girl open a door for me. Parang siya yung secretary. Nang liit agad ako. Pano ba naman ang laki ng boobs niya, hindi naman maliit saakin pero grabe naman yung sakanya parang nakailang anak na ang dumede dun.

"Good morning, Ma'am! I'm here to have a job interview with Mr. Franciso." Paunang bati ko. Ayoko naman magtaray sa una pa lang. Kasi wala ako sa teritoryo ko.

She raidsed a brow. Talaga naman. "May I know your name?"

"I'm Agueda Loucianne Izabelle Castro from Philippines." Nakakapagod din pala talaga ulit-ulitin magpakilala in full name lalo na kung mahaba talaga ang pangalan mo. Matagal na ngang palaisipan saakin kung paano nagkasya ang buong pangalan ko sa pang elementary na papel at kung napagod ba ako kakapuno ng sulat sa papel ng pangalan ko lang.

"Ohh. It's you. He's expecting you. Come in, Miss." Pagpapasok niya sa akin.

Pagkapasok ko na, dumiretso ako sa nakaupong lalaki na si Mr. Franciso. Walang paliguy-ligoy na ininterview niya ako.  And hopefully, after one day na qualified ako at sinimulan ko ng magtrabaho.

They give a one year and a half contract to work and after nun siguro babalik ulit ako ng Pilipinas at ipagpapatuloy ang nasimulan ko sa kompanya. I just want to have a nice end in a path that I used to choose and I think working in this ariline is a great way of ending it and have a new start in a different field.

But all of it fade in a snap. I can't imagine how fast it lost on my grip.

One week after I work in the airline nabalitaan ko na lang na wala na sa amin ang kompanya. Nabili na lahat ng shares namin and I don't know how to handle it. I feel pained. I broked down. Wala akong ni isang kinapitang tao ng malaman ko ang balitang iyon. Wala ang mga magulang ko, wala ang mga kaibigan ko, wala ang taong mahal ko. Ako lang e. I planned to go back but I still have work, hindi nila ako hinahayaan makaalis. I signed the contract with it, na kapag hindi emergency hindi puwede makaalis unless it's vacation time. At yung pagkawala sa amin ng kompanya is not considered as an emergency matter. Malala pa nung nalaman ko, hindi ko macontact ang parents ko, I want to be mad at them nung ako pa ang may hawak sa negosyo namin alam nila na pawala na pala iyon sa hawak namin tapos 'di man lang nila sinabi. I get it na may fault din ako kasi hindi ko nakita iyon, kahit si Ezekias walang sinabi na ganun saakin. I felt betrayed and used but the same time I'm useless. Parang nilaan lang nila ang ilang panahon para saakin na mahawakan ko man lang yung kompanya bago iyon mawala ng tuluyan sa pangalan namin. Ang hirap lang kasi ako ang CEO that time tapos hindi ko man lang maalaman kung ano ba talaga ang totoong nangyayari sa kompanyang hawak ko.

Natanong ko na lang ang sarili kung ganun ba ako kawalang utak para hindi ko mafigure-out ng maayos ang mga mali. Napabayaan ko ang itinatag at pinaghirapang negosoyo ng pamilya ko. It's a big lost for us. Kahit anong paulit-ulit na sisihin ko ang sarili ko dahil doon pero hidni ko pa din matanggap so, naghanap ako ng puwede panhg sisihin ng paulit-ulit and I found myself that time bombarding my parents phone of why they didn't let me know the truth about the company? Na I have a right to know what's going on, really at marami pang iba. Sa kanila ko naibuhos ang sama ng loob ko dahil sa pagkawala ng kompanya.

But how would you feel, if after you bombarding message your parents they will just reply 'I love you', 'Take of yourself, always.' And later on you'll receive a news that they were gone? Because I felt numb. News didn't fully sinked in to me. My parents died due to car accident, nawalan ng preno ang sinasakyan nilang kotse papunta sa Batangas to meet our lawyers, which I know one of them is Atty. Ezzy. And worst nahulog sila sa bangin.

The first cycle goes again. I feel pained. I broke down, to the point that I nearly kill myself. Wala e. Wala na naman kasing tao na naiwan sa tabi ko nun. How could I handle the situation? Pinayagan ako ng airline na bumalik sa Pilipinas to attend my parents funeral and burial but I refused. Wala akong mukhang ihaharap sa mga magulang ko, marami akong masamang sinabi sakanila bago sila mawala pero iniwan pa rin nila saakin ang pinakamatatamis na salita na kaya nilang ibigay. Sobrang nagsisi ko sa nanagyari sa kanila. I blamed myself for what happened. For me, it was like I'm the one who killed them. Hinding-hindi ko matatanggap ang pagkawala at paulit-ulit akong hihingi ng tawad sa mga pagkakamaling nagawa ko.

I'm not the best daughter they have, I flawed a lot and I regret doing things that against their will. I regret not cherishing the last moment we could have. After their lost, I regret everything that I have now.

I let my other relatives to buried my parents and all I did was to cry alone, feel nothing but all the dark feelings in the world and after that I found myself laying in a hospital bed, wearing a hospital gown because I found something.

I found out that I am pregnant.

___________
:)

,