MY UNEXPECTED MARRIAGE [COMPLETED]

=31=

HAPPY NEW YEARR!♥

♥♥♦

Everything was not sinking. My mind was too clouded. Mabuti nalang at kasama ko si Karen, dahil kung hindi. Hindi ko alam kung ano ang gagawin ko.

The car stop in front of her gate. Hindi ako makapaniwala. My tears started to fall down as my heart hammered in my chest.

My hands are trembling so bad. Dali dali akong lumabas nang sasakyan at dumiretso sa loob ng bahay. Sinalubong agad ako nang mga kaibigan ko.

Hindi makapaniwala ko silang tiningnan. Pare-parehong namumugto ang mga mata nila. Nabasag ang puso ko at napatakip sa dibdib. Niyakap ako ni Patrice habang umiiyak.

"A-Anong? Panong nangyari to?" Bulong ko. Lumapit naman ako sa kabaong kung nasa'n sya. Napapikit ako at tuluyan nang humagulgol.

Makalipas ang halos dalawang oras ay pinapauwi na nila ko. Pinaliwanag na nila sa'min ang dahilan. Hindi pa din kami makapaniwala.

"Umuwi kana muna, Zea..." Sabi ni Patrice.

Andito kami sa labas, magkakasama kaming magkakaibigan na nakaupo. Pare-parehong mga namumugto ang mga mata at tulala.

"Graduation mo bukas..." Umiiyak na sabi ni Patrice. Nahawa naman ang iba.

"Alam din namin ang nangyari sa inyo ni Mattheo..." Si Abi.

Niyakap ako ni Patrice. "Sige na. Kailangan maganda ka bukas. Graduation mo na!"

Ilang pilitan pa ang naganap bago ako pumayag. Hinatid nila ako sa sasakyan ni Karen.

"Sorry sa istorbo, Karen..." Sabi ko pagpasok ko sa sasakyan.

Ngumiti sa'kin si Karen. "Ayos lang..." Aniya at nagsimula nang magdrive.

Tulala lang ako hanggang sa makarating kami sa condo nya. Mas gusto ko din dito, parang ayaw ko munang umuwi sa condo namin ni Mattheo. Lalo lang akong masasaktan.

Umupo ako sa sofa nya. Sumunod naman sya habang titig na titig sa'kin.

"Hindi mo na kaya?" Tanong nya.

"I'm tired..." I cried. I covered my mouth to stifle my sob when I cried again. Sobrang bigay nang dibdib ko sa lahat ng nangyayari. I couldn't take it anymore. It was the first time I said that I couldn't take it anymore. Sa buong buhay ko, lahat kinakaya ko. Lahat nagagawan ko mang paraan, pero itong mga nangyayari ngayon, hindi na. This was already to much for me. I'm so tired of everything. Sobra na. Hindi ko na kaya!

"I am trying my best...to live this life b-but this life keeps k-killing me...from inside and out" I tried so hard to stifle a sob until my chest was already hurting. I head my chest and fisted on my shirts while looking down. I was trying to hold it all but it was too hard. My emotions were overflowing but I also didn't want to Karen see me like this. Devastated.

"Just keep fighting..." Sambit nya at inabutan ako nang tissue.

Nilagay ko ang mga kamay ko sa muka at yumuko. Humagulgol ako, dahil talagang hindi ko na kaya...wala na kung pakealam kung ano ang isipin ni Karen. Basta gusto ko nalang umiyak nang umiyak para mailabas lahat nang sakit sa dibdib ko.

Ito ba ang kapalit nang matagal na tinitiis ang sakit? Dahil sa naipon ko lahat, kaya naman ngayong napuno na ko. Wala ring tigil ang paglabas.

I am asking myself...bakit...bakit kailangan lahat mangyari to nang sabay sabay? Do I really deserve all this pain? Am I that bad?

Kinabukasan, on the day of my graduation. Both of my parents attended my graduation, as well as Mattheo. Actually, nagulat talaga ako nang sobra nang makita ko sila kanina. I didn't expect them...to be here. But I'm quite happy that they here, though.