MY UNEXPECTED MARRIAGE [COMPLETED]

=33=

"Mommy, can I have one more, please?." Kwyrette said. "Pretty please..."

Napangiti ako sa dahil sobrang cute nya. She looks like a living barbie doll. Just like her mom.

Karen sighed. "Kwy, that's enough! You eaten three cupcakes already, and now you want one more?, no!"

Kwyrette pout her cute lips and look at me with her puppy eyes. I chuckled. "Listen to your, mom." I said.

Kwy pout her lips more. Karen glared at her. "Stop being a stubborn, Kwyrette."

"I'm sorry, mommy..." Lumapit sya kay Karen para humalik. Hinayaan ko munang mag-usap ang mag-ina.

Were here in Karen's house in U. S. celebrating a new year's eve. And its been 5 long years since I left the Philippines. My first two months here wasn't easy. I was so depressed that time. I cut all the connection I have to my family and friends. I deactivated all my social media accounts.

Good thing that Karen's here. We help each other to heal again. And I'm so proud  of us, especially of course to myself. Because I overcome all those dark days of me.

Nang malagpasan ko ang depression saka lang ulit ako nakiapag communicate sa pilipinas. I called my brothers and friends. Nagalala sila sa'kin nang sobra nun. Pinaliwanag ko sa kanila ang lahat, and I'm so grateful that they understand.

Five years, Five long years ko nang hindi nakakausap ang parents ko, as well as Mattheo. I'm afraid that if I contacted them, they just angry at me or...they didn't care. Pero kahit na ganon, nakikibalita pa din ako sa mga magulang ko.

Marami ring akong napagtantong nga bagay-bagay, habang namumuhay ako mag-isa. Napagtanto ko na kapag nasaktan ka, umiyak    lang tayo nang umiyak, iyak lang hangga't gusto natin. Hayaan natin ang mga mata natin na ilabas lahat nang sakit na nararamdaman natin, hayaan nating tumulo ang mga luha natin sa kumot at unan na naging sandalan natin sa oras na nasasaktan tayo. Hayaan nating patulugin tayo ng mga sarili natin sa mga unan at kumot nating basa dahil sa luha natin. At sa muling paggising natin, hayaan natin ang sarili nating umiyak muli.

Hayaan natin ang mga mata natin na ipatak lahat nang mga luha natin hanggang sa kaya na ulit nating ngumiti at tumawa dahil ang bawat pagiyak natin ay nagpapatunay na naging matapang tayo, dahil tinnangap natin lahat nang sakit. Hinayaan nating masaktan tayo hanggang sa maramdaman nating ang mga luha natin mismo ang hihilom sa mga sugat natin. Kaya naman ngayon, hindi na 'ko natatakot umiyak.

I chase my dreams. I studied to become a pilot. And now, I am already. For the past years I'm also working as a secretary while I'm studying. Hindi naging madali sa'kin ang lahat, pero dahil gusto ko ang ginagawa ko naging masaya ako. Mas nakilala ko din nang husto ang sarili ko.

"Zea...?" Napalingon ako sa tumawag sa'kin.

"Hmm...?" I said and sip on my wine.

"Are you really sure, with your decision...?" Stanley asked. He's the cousin of Karen. He's my boyfriend as well.

Sya ang sumunod sa'min ni Karen nun sa airport, pagdating namin dito sa U. S. Magaan ang loob ko sa kanya. He always here for me, hindi nya ko iniwan nung mga panahon na walang-wala ako. Nung una, naalala ko sa kanya si Mattheo, because he is also caring and sweet. But the difference between them is Stanley is more mature than me and him, well he's five years older than me. While Mattheo, is a happy go lucky for me. Palagi nyang sinasakyan ang kahit anong trip ko sa buhay.

Tatlo'ng taon akong niligawan ni Stanley. Hindi sya nagsawa kahit na paulit-ulit ko s'yang tinaboy nun dahil hindi pa din ako handa nun, dahil sa nangyari samin ni Mattheo.