MY UNEXPECTED MARRIAGE [COMPLETED]

=26=

"Itigil mo ang pagluha! Tandaan mo Zeatrice! Ang paluha at pagiyak ay para lang sa mga maiiha at talunan!"

Napapikit ako ng mariin nang magpaulit-ulit na naman ang mga salitang 'yan sa pandinig ko.

Tama, hindi dapat ako umiyak. My mother raised me to be like her. A brave lady. So, don't cry, Zeatrice.

I love Mattheo, alright. Kaya naman ngayon na nangyari to, hindi ko alam kung ano ang dapat kung gawin. Kung dapat ba kung magalit o hindi? Parang naging blanko ang isip ko ngayon. Pagkatapos n'eto hindi ko alam kung anong mangyayari. Well, malapit naman na ang graduation ko kaya okay lang.

I will continued my plan

Our lives are uncertain. We do not know what will happen to us in the coming days. We may now be happy and okay. Pero bukas o sa sususnod pang araw ay hindi natin alam ang mga maaring mangyari. Lahat maaring magbago. May mga mangyayari sa buhay natin na hindi natin inaasahan. Depende kung ito ay mabuti o masama, pero kahit na anong pagbabago man 'yun, kailangan natin 'tung harapin. Kailangan natin lumaban at magpatuloy. Because as we get older, more and more problems come up. Cause the problem proves that we are still alive. Because only those who have no problem are dead.

Napaangat ako ng tingin nang may marinig akong mga boses. Mukang nasa labas ang mga kaibigan ko, ah?

Nakasimangot akong tumayo at lumapit sa pinto. Binuksan ko agad 'yun at kita kung nag panick agad sila. Hindi nila alam kung anong gagawin, kung tatakbo ba o magatatago dahil nahuli ko sila. Pero sa huli ay awkward nalang silang ngumiti.

I sighed. Panong hindi ko sila mahuhuli? Eh, ang dami nila kaya halatang halata.

"N-Nakita mo na?" Nag-aalangan nilang tanong.

I nodded as an answer. "Yup. Kumain na ba kayo?" I changed the topic. Ayaw kung pagusapan 'yun. "Let's eat a dinner." Lumakad na ko at nilampasan sila.

I really appreciate that they are all here for me, alright. Pero ayaw ko lang talagang pagusapan. I trust them because they are my friends, but I don't want to look stupid in front of them. Dahil ba'ka kapag ginawa ko 'yun at makarating kay Mama, pati sila madamay. My mother don't want me to be weak.

Habang kumakain kami ay panay ang tingin nila sa'kin. Binaliwala ko 'yun. Instead I opened another topic. We talked about their works.

Pagkatapos kumain ay nagpaalam na 'ko. Sa walk in closet ko ako mag stay. Sa may balcony.

"Zea." Umupo sa tabi ko si Ate Dameple, Patrice and Aliah na sumunod pala sa'kin.

"Baket.?" I asked.

"You can open up to us." Si Aliah.

"I'm okay. I'm not like you. I'm not gonna cry." I smirked.

They all looked at me seriously.

"At, ano? Itatago mo na naman 'yang nararamdaman mo?! Magtatapang-tapangan ka na naman?!"

I rolled my eyes. "Because I'm not weak..."

Ayaw kung umiyak. Dahil kapag umiyak ako, ibig sabihin lang nun...tinanggap ko na totoo 'yung nangyari na ginawa nga 'yun ni Mattheo. Pero hindi pa naman sure, paano kung may dahilan pala 'yun?

And besides, palaging sinasabi sa'kin ni Mama noon na kung may problema ako dapat hindi ko 'yun iyakan. Dahil imbis na umiyak ako, dapat na lumaban at maging matapang ako.

"Yeas, we know that your not weak. You're the brave lady among us. Dahil na kaya mo lahat. Pero ikaw din ang pinaka duwag sating lahat! You wanna know why?"