Be My Chlorophyll [completed]

17 / Zawgyi

[Question mark]

သူအိပ္ေနတဲ့ဆိုဖာေဘးကေန ျဖတ္သြားျဖတ္လာလုပ္ရင္းနဲ႔ သီခ်င္းေတြေအာ္ေအာ္ဆိုသြားတဲ့တစ္စံုတစ္ေယာက္ေၾကာင့္ သက္တန္႔နားပိတ္ထားရတယ္။ အခ်ိန္ကမနက္ငါးနာရီခြဲပဲ႐ွိေသးေပမယ့္ Ryan ဟာ အျမဲလိုလို အေစာႀကီးထတယ္။ ၿပီးရင္ နာရီဝက္ခန္႔အေျပးေလ့က်င့္ခန္းလုပ္ၿပီး အဖိုးႀကီးdavidရဲ႕ စာအုပ္အေဟာင္းဆိုင္ေလးကိုသြားတယ္။ ေန႔သစ္တိုင္းရဲ႕အစမွာRyan အတြက္ မလုပ္မေနရ အရာေတြထဲပါတာေတြ။

ေခါင္းထိျခံဳထားတဲ့ဂြမ္းေစာင္ေအာက္ကေန ျမန္ျမန္ထြက္သြားပါေစက်ိတ္ဆုေတာင္းရင္း တံခါးပိတ္သံကို နားစြင့္ေနမိေတာ့တယ္။ မၾကာခင္အခ်ိန္မွာထၿပီး Ryan အလုပ္မသြားခင္စားဖို႔ မနက္စာျပင္ေပးရမွာမို႔ သူ႔အတြက္အိပ္ခ်ိန္နည္းနည္းပဲက်န္တယ္။

အခ်ိန္အၾကာႀကီးနားစြင့္ေနတဲ့ တံခါးပိတ္သံကိုမၾကားရေသးဘူး။ ထြက္သြားၿပီအထင္နဲ႔ ေစာင္ကိုဖယ္လိုက္ေတာ့ ေဘးနားမွာ ေတာင့္ေတာင့္ႀကီးရပ္ၿပီး သူ႔ကိုၾကည့္ေနတဲ့Ryanေၾကာင့္ လန္႔ေတာင္လန္႔သြားတယ္။

"ဦးငယ္ မသြားေသးဘဲ ဘာလုပ္ေနတာလဲ"

"မင္းကို ငါနဲ႔အတူ လိုက္ခဲ့ေစခ်င္တယ္"

အသက္၂၈ႏွစ္ျပည့္ၿပီး ပထမဦးဆံုးရက္နဲ႔ Ryan အသစ္ကို တအံ႔တျသၾကည့္မိတယ္။ ေသာက္က်ိဳးနည္းကို တကယ္ႀကီးရပ္ေစာင့္ေနတာမို႔ စကၠန္႔ပိုင္းအတြင္း မ်က္ႏွာသစ္ရ၊သြားတိုက္ရနဲ႔။ ဒီေန႔မနက္ခင္းမွာ ေကြးေကြးေလးအိပ္ေနခဲ့ဖို႔ ေမ်ွာ္လင့္ေနခဲ့တာပါ။

ေဆာင္းေလကတအားေအးလာတာမို႔ ခပ္ခြာခြာေနမဲ့အစား ေဘးခ်င္းကပ္ေလ်ွာက္ျဖစ္တယ္။ သူ႔ကိုလိုက္ေစခ်င္တဲ့ Ryan ရဲ႕ရည္ရြယ္ခ်က္ကဘာလဲဆိုတာကို သူအေျဖ႐ွာမရေသးဘူး။ အဲဒီလူဟာအခ်ိန္တိုင္း ထူးဆန္းတဲ့အျပဳအမူေတြသိပ္လုပ္တယ္။ ကန္စြန္းဥမီးဖုတ္ေတြနဲ႔ ဗိုက္ကိုျဖည့္ၿပီး လမ္းေဘးကအုတ္ျမင့္တေနရာမွာ အတူထိုင္ၾကတယ္။

ညစ္ေပေပအဝတ္အႏြမ္းနဲ႔ ကေလးမေလးတစ္ေယာက္ဟာ Ryan တို႔လက္ထဲက ကန္စြန္းဥမီးဖုတ္ေတြကို ရပ္ေငးေနတယ္။ သက္တန္႔ကသတိထားမိသြားေတာ့ အဲဒီကေလးမေလးကို အနားေခၚၿပီး စားလက္စကန္စြန္းဥမီးဖုတ္ကိုလက္ထဲထည့္​ေပးလိုက္တယ္။ thank you လို႔ခပ္တိုးတိုးေျပာရင္း အနားကလွစ္ခနဲေျပးထြက္သြားတဲ့ကေလးမေလးကို မ်က္စိတဆံုးလိုက္ၾကည့္ၿပီး သက္တန္႔လည္းျပံဳးမိတယ္။