[ေကာင္းတစ္လွည့္ ဆိုးတစ္လွည့္]
အဲ့ဒီညက Ryan နဲ႔ ခ်ာတိတ္ စကားေျပာတာေနာက္ဆံုးပါပဲ။ အလုပ္႐ွာဖို႔တိုက္တြန္းတယ္။ အလုပ္ရရင္သြားခ်င္ရာသြားေလေတာ့လို႔ေျပာၿပီး ေနာက္ေန႔မနက္လည္း Ryan က ဘာမွထပ္မေျပာဘူး။ ခ်ာတိတ္ကလည္း ေဟာက္ထားတဲ့အ႐ွိန္ေၾကာင့္လားမသိ၊ နည္းနည္း႐ွိန္ေနတယ္။ ေကြၽးတာကိုစားၿပီး ေပးတာကိုယူတယ္။ အေနာက္အတိုင္းအစားအစာေတြကို အသားမက်ေသးတာေၾကာင့္ သ႔ူမယ္မ်က္ရည္ေလးတဝဲဝဲနဲ႔ ပ်ိဳ႕ကာပ်ိဳ႕ကာစားေနရ႐ွာတာကို Ryan သတိထားမိပါတယ္။ ဒါေပမယ့္လည္း ဘာကိုမွထုတ္မေမးျဖစ္ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ပဲ အမိႈက္ကိုအိမ္သယ္လာတာ တစ္ပတ္တိတိ႐ွိေနၿပီ။ အဝတ္အစားေတြေလ်ွာ္ဖြတ္မီးပူတိုက္ေပးလိုက္၊ အိမ္သန္႔႐ွင္းေရးလုပ္ေပးလိုက္နဲ႔ပဲ အဲ့ခ်ာတိတ္က Ryan အိမ္မွာ ေသာင္တင္ေနတယ္။ ပင္မင္းပို႔ရတာထပ္ ပိုၿပီးေကာ့ျပန္႔ေနတဲ့အက်ႌေတြကိုၾကည့္ၿပီး Doctor Ryan အိမ္ေထာင္က်ေနတာမ်ားလားဆိုတဲ့ေမးခြန္းေတြက သမၼတကိုပို႔တဲ့စာလႊာေတြလိုပဲ အထပ္လိုက္အထပ္လိုက္နဲ႔။ ငါမိန္းမမရေသးဘူးကြလို႔ခြန္းတုန္႔ျပန္ျငင္းဖို႔ကလည္း ခက္တယ္ရယ္။ Ryan က အခုထိမစြံေသးတာ ဇီဇာေၾကာင္လို႔ဆိုတဲ့အတင္းအဖ်င္းေတြက ေဆးရံုထဲမယ္ ဟိုေျပာဒီေျပာနဲ႔ဆိုေတာ့ အခုလိုတလြဲအေတြးခံရတာကို က်ိတ္ၿပီးအရသာခံေနလိုက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ျပံဳးတံုးတံုးႀကီး ဂုဏ္ဆာေနတာေပါ့။
႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္အျဖစ္အပ်က္ေတြကဒီလိုလဲ ျဖစ္လာတတ္တယ္ဆိုတဲ့အေတြးကေလး တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ဝင္လာတယ္။ အိမ္ေပၚေခၚတင္ထားတဲ့အမိႈက္ထုတ္ကေလးရဲ႕ နာမည္ကိုေတာင္သူကမသိဘူး။ ေမးလည္းမေမးျဖစ္ခဲ့ဘူး။ တစ္ပတ္ကေနတစ္ပတ္နဲ႔တစ္ရက္၊ ဒီလိုနဲ႔ဘယ္အခ်ိန္ေတြအထိ အိမ္အကူတစ္ေယာက္လိုေနေနဦးမွာလဲ။ တစ္ေယာက္ထဲသမားမို႔ သူစိမ္း႐ွိေနတာအဆင္မေျပဘူးေျပာရေအာင္လည္း ခ်ာတိတ္က ႐ွိေနတယ္လို႔ေတာင္မသိရေအာင္တိတ္ဆိတ္တယ္။
တစ္ပတ္နဲ႔ႏွစ္ရက္ညမွာ Ryan ကပဲ "မင္းအလုပ္႐ွာတာ ဘယ္လုိလဲ" ဆိုတဲ့ေမးခြန္းနဲ႔စၿပီး ဆက္တိုက္ေမးခြန္းေတြထုတ္ရေတာ့တယ္။