Be My Chlorophyll [completed]

29 / Zawgyi

ေနာက္တေန႔မနက္အထိ အဲဒီေနရာမွာပဲ ဝရံတာသံတိုင္ေတြကိုမွီလို႔ Ryan ထိုင္ေနမိစဲပဲ။ ဒူးေတြပိုက္ထားရတာၾကာေတာ့ အားေတာင္သိပ္မ႐ွိေတာ့ဘူး။ အိပ္ေရးပ်က္တာေရာ အစာမစားထားတာေရာေပါင္းၿပီး အသားေတြတဆတ္ဆတ္တုန္ရီေနတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက်ေနသလားမက်ဘူးလားဆိုတာ မေသခ်ာမေရရာပါပဲ။ ေဆးရံုကဖုန္းေတြတဂြမ္ဂြမ္ဆက္ေနေပမယ့္ Ryan မကိုင္ျဖစ္ဘူး။

ေန႔လည္ခင္းေရာက္ေတာ့ ညႇင္းသိုးသိုးျဖစ္ေနတဲ့ခႏၶာကိုယ္ကို ေရမိုးခ်ိဳးရင္းေဆးခ်တယ္။ ဆံပင္ေတြကိုေသခ်ာဖီးသင္ၿပီး ကုန္တိုက္ကေနသက္တန္႔ေရြးေပးခဲ့ဖူးတဲ့ ကုတ္အက်ႌတစ္ထည္အေပၚကဝတ္တယ္။ သက္တန္႔ေပးခဲ့တဲ့ keychain ေလးကိုယူၿပီး ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲထိုးမထည့္ခင္ လက္သီးထဲမွာက်စ္က်စ္ပါေအာင္ဆုပ္ကိုင္ထားမိ​ေသးတယ္။

သြားတတ္တဲ့ေနရာေတြဆီ...
ကုန္တိုက္ေတြဆီ...
ေနာက္ၿပီး အရင္က သက္တန္႔အလုပ္လုပ္ၿပီးေနခဲ့တဲ့ joe ရဲ႕ဆိုင္ကိုေတာင္သြားၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ပံုရိပ္ေယာင္ေတြပဲျပည့္ႏွက္ေနတာ၊ သက္တန္႔ကိုေတြ႔ျမင္လိုက္ၿပီးတိုင္းအဲဒီပံုရိပ္ကေလးဟာ အရင္ကျမင္ခဲ့ဖူးတဲ့သက္တန္႔ျဖစ္ေနၿပီးေပ်ာက္ကြယ္သြားတယ္။ အရင္ကအတူျဖတ္ေလ်ွာက္ဖူးတဲ့လမ္းေတြမွာ Ryan တေယာက္တည္း နေဝတိမ္ေတာင္ေလ်ွာက္သြားရင္း ရယ္သံေတြေတာင္နားထဲၾကားေနမိသလိုလိုနဲ႔ ေျခာက္ျခားလိုက္တာ။

ေစာက္က်ိဳးနည္းဖုန္းက အဆက္မပ်က္တုန္ခါေနေတာ့ Ryan စက္ပိတ္ပစ္ထားလိုက္ဖို႔ေတာင္ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမယ့္ လမ္းေပ်ာက္ေနတဲ့ေကာင္ေလး ဖုန္းေခၚလာခဲ့ရင္ေကာ။

ေဘာင္းဘီအိတ္ကပ္ထဲကေနဖုန္းကိုႏိႈက္ထုတ္ၿပီး ကိုင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ၿပီး ဘယ္သူေခၚေနမွန္းေတာင္မၾကည့္မိဘဲ ေနာက္ထပ္ဖုန္းေတြဆက္ေခၚမေနေတာ့ဖို႔ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုေနမိတယ္။ တစ္ဖက္က ဘာသံမွမေပးဘဲ Ryan ရဲ႕နားဝင္ဆိုးလွတဲ့ဆဲဆိုသံႀကီးကို အဆံုးထိၿပီးေအာင္နားေထာင္ေနဟန္တူပါတယ္။

"ဟန္နီ ႐ွင္အဆင္ေျပရဲ႕လား"

Christina ရဲ႕အသံမွာ ဝမ္းနည္းရိပ္ေတြအျပည့္နဲ႔။ Ryan ကလည္း သနားခံရတာကို မႏွစ္သက္ခ်င္ျပန္ဘူး။ ငိုေနတဲ့ကေလးေလးတစ္ေယာက္ကို အငိုတိတ္ေအာင္ေခ်ာ့မွပိုငိုသြားသလိုပဲ Ryan ရဲ႕ ဝမ္းနည္းလြယ္တဲ့ကေလးစိတ္ဥာဥ္ဆိုးေလးကို Christina က တူးဆြခ်င္ေနတယ္။